| ავტორი: დებორა ჟანრი: პოეზია 13 ივნისი, 2010 |
ვეღარ ვინიშნებ ამ კაკლისხით სოფლის თავიდან ჩვენს ეზო-კარს ვეღარასოდეს! აღარ იტყვიან, რომ დიდი პაპის ბრალი იყო, რომ აიხირა სიკვდილის წინ, ჩვენი სახლისთვის ახალი ნერგი გვერდით მოერგო, თითქოს-და ოჯახს ქვემო კაკალი ეცოტავა, დიდედაჩემმაც: იმის სახელზე იზარდოსო, თითქოს დაზრდილი, მოსახელე შვილიშვილები არა ჰყოფნიდა.
მერე, კაკალმა როგორ იცის! - - თავით ცას უწევს, სიგანეზე - ტოტებგაშლილი მთელ არემარეს ეპატრონება. თავის ძირში კი, ხე რა არის, ბალახ-ბულახსაც არ ახარებს. ხოლო მიწისქვეშ მსხვილ-მსხვილ ძარღვებს ისე გაიდგამს, სახლის საძირკველს ლამის ძირი აუტრიალოს. დღისით მთა-გორებს ეზომება, ღამით - შრიალსაც მიანელებს, ზედ დაგბუბუნებს, საცრისოდენათვალებიანი.
როცა ისხამდა, ქარიანში დახუნძლულ ტოტებს ჩვენს კრამიტებზე რაკა-რუკი გაუდიოდა, ჩვენ კი წენგოთი შეღებილი გვქონდა ტუჩები, მტვრევაში ცერებდაბეჟილებს ენა, იმის ნედლი წვენით დასიებული პირში რომ აღარ გვეტეოდა, მოსაშუშებლად უფროსები თხის რძეს გვასმევდნენ.
ამ გაზაფხულზე დასცემია უეცრად მეხი და კიდევ კარგი, მეხმა თავსხმაც მოიყოლია, ცეცხლადქცეული მთელ მიდამოს გადაბუგავდა. შუა ივლისში - ისევ ბოლავს წყნარად, თავისთვის, ზოგან ფოთოლიც გამოუბამს, ღია ფესვებზეც, აქა-იქ ისევ ცოცხალია ამონაყარი, მაგრამ რა გზაა! მოსაკითხად გადმოსულებმა შინაურულად დაგვარიგეს, საშიშიაო, ხვალ ხისმჭრელებსაც მოგვიყვანენ.
უკვე ღამეა. ამ მთის ჰაერმა დაცდა იცის, პლედს მოვისხამდი, მაგრამ ჭერიდან წრუწუნების ისმის ფხაკუნი, რასაც ხელს ახლებ, ყველგან თაგვის ცურცლი მოგყვება. ფეხს აქ რომ დადგამ, იატაკი - იქით ჭრიალებს, თითქოს შენ კი არ დადიოდე, წამოიშალნენ მკვდრები სოფლის სასაფლაოდან, აქეთ დაიძრნენ...
არ მეშინია, მე არაფრის არ მეშინია! არ მეშინია, მე არაფრის არ მეშინია!
ხვალ ადრიანად დავუყვები, რომ ოთახებში წლით ნაგუბარი მარტოობა გავამზეურო, გადასაყრელი - გადავყარო, და რაც დამრჩება, თვალმისავალად დავხეხო და დავაკრიალო...
ჭიშკრიდან ისმის შემთვრალების: - რა ბაღი იყო, ნაკურკალზეც რომ ბალ-ატამი ამოდიოდა! - ხედავ, ჩვენშუა ეს ღობე როგორ მორღვეულა? - გაგიველურდათ იასამანი, ნამყენმა ვარდმაც კოკრის ადგილას ასკილები გამოიტანა. - როგორ აგიხსნა, შეჩვეული საყვარელივით აღარც მინდა, აღარც მეთმობა, მაგრამ შევხედავ, თუ გამოუჩნდა კარგი მყიდველი... - ოღონდ შორისთვის ნუ გადადებ, ეზოში ერთი ფარღალალა ქოხიც რომ გედგეს, სახლიან მიწას მუშტრის თვალში მეტი ფასი აქვს.
''თბილისთან ახლო, (47 კილომეტრი), პატარა სახლი, ბელეტაჟზე, დიდი აივნით, ბუხრით და მარნით. ეზო - 1000 კვადრატული, ხეხილის ბაღი - მხსმოიარე''.
თუ გადააწყდეთ ვინმე მსურველს, ასე უთხარით, რომ ნამყოფი ხართ, ნახვადაც არ ღირს, და რაც წერია, - - მოგონილია!
კომენტარები |
ილუსტრაციები |
რეცენზიები |
|
16. უძლიერესია. მეც გამახსენდა მოტოვებული სახლი კახეთში. მამის ხელით გაჭიმული თალარი, ,, სიგანეზე ტოტებგაშლილი'' ლეღვი...
რასაც ხელს ახლებ, ყველგან თაგვის ცურცლი მოგყვება. ფეხს აქ რომ დადგამ, იატაკი - იქით ჭრიალებს, თითქოს შენ კი არ დადიოდე, წამოიშალნენ მკვდრები სოფლის სასაფლაოდან, აქეთ დაიძრნენ...
ზუსტად.
არ მეშინია, მე არაფრის არ მეშინია! არ მეშინია, მე არაფრის არ მეშინია!
დაუვიწყარი ემოცია დამიტოვა.გმადლობთ. უძლიერესია. მეც გამახსენდა მოტოვებული სახლი კახეთში. მამის ხელით გაჭიმული თალარი, ,, სიგანეზე ტოტებგაშლილი`` ლეღვი...
რასაც ხელს ახლებ, ყველგან თაგვის ცურცლი მოგყვება. ფეხს აქ რომ დადგამ, იატაკი - იქით ჭრიალებს, თითქოს შენ კი არ დადიოდე, წამოიშალნენ მკვდრები სოფლის სასაფლაოდან, აქეთ დაიძრნენ...
ზუსტად.
არ მეშინია, მე არაფრის არ მეშინია! არ მეშინია, მე არაფრის არ მეშინია!
დაუვიწყარი ემოცია დამიტოვა.გმადლობთ.
15. მომეწონა ძალიან მომეწონა ძალიან
14. რომ ოთახებში წლით ნაგუბარი მარტოობა გავამზეურო
ნახვადაც არ ღირს, და რაც წერია, - -მოგონილია
რომ ოთახებში წლით ნაგუბარი მარტოობა გავამზეურო
ნახვადაც არ ღირს, და რაც წერია, - -მოგონილია
13. მადლობა ძვირფასებო, ასეთი წრფელი გამოხმაურებებისათვის. მართალი ხართ, ზევსის დაქალო! მე ძირძველი თბილისელი ვარ. აქ გავიზარდე, საკუთარ სახლში, ნუცუბიძის 119-ში , სინამდვილეში, ეს იყო ,,სახლი თუთისქვეშ,, (და დღემდე ასეა). გაზაფხულ- ზაფხულში წენგოსფერი არა, მაგრამ მუქი მელნისფერი კი გვქონდა ხელები და პირი მთელი სამეზობლოს ბავშვებს. ახლო-მახლო ქალები, ჩიტების შიშით, თეთრეულს ვერ ფენდნენ გარეთ, სულ ლურჯად იყო ჩამოწუწული. მაგრამ თუთის პოეტური კონცეპტი იმდენად ’’დაისაკუთრა’’ ანა კალანდაძემ, რომ მასზე წერა ჩემთვის ძნელია. რაკი ჩანაფიქრით, ლექსი პატრიოტული თემის კონკრეტული სახეებით დამუშავების პარადიგმა უნდა ყოფილიყო, ალბათ, თუთის მაგიერ მუხა, როგორც საქართველოს სიმბოლო უნდა ამერჩია, მაგრამ არადამაჯერებელია , მუხა ედგეს ვინმეს ეზოში, ამიტომ ჩავანაცვლე კაკლით, ხოლო მინიშნება ქართული პატრიოტული მოტივზე ტექსტში შემოვიტანე ამირანის მითიდან დეტალით ( საცრისოდენათვალებიანი - ეს ამირანია. - ,, საცრისოდენა თვალები ჰქონდა’’). ფრაზეოლოგია, ლექსიკა - ძირითადად, ქართლური დიალექტის კუთვნილებაა , არაჩემეული. ლექსიკონებზეც დამჭირდა მუშაობა კაკალთან დაკავშირებულ ლიტერატურასაც გავეცანი: როგორი ვარჯი აქვს, ფესვების როგორი განლაგება და ასე შემდეგ. კაკლისხე როგორ არ მინახავს, მაგრამ საგანგებოდ არასოდეს დავკვირვებივარ.
მადლობა ძვირფასებო, ასეთი წრფელი გამოხმაურებებისათვის. მართალი ხართ, ზევსის დაქალო! მე ძირძველი თბილისელი ვარ. აქ გავიზარდე, საკუთარ სახლში, ნუცუბიძის 119-ში , სინამდვილეში, ეს იყო ,,სახლი თუთისქვეშ,, (და დღემდე ასეა). გაზაფხულ- ზაფხულში წენგოსფერი არა, მაგრამ მუქი მელნისფერი კი გვქონდა ხელები და პირი მთელი სამეზობლოს ბავშვებს. ახლო-მახლო ქალები, ჩიტების შიშით, თეთრეულს ვერ ფენდნენ გარეთ, სულ ლურჯად იყო ჩამოწუწული. მაგრამ თუთის პოეტური კონცეპტი იმდენად ’’დაისაკუთრა’’ ანა კალანდაძემ, რომ მასზე წერა ჩემთვის ძნელია. რაკი ჩანაფიქრით, ლექსი პატრიოტული თემის კონკრეტული სახეებით დამუშავების პარადიგმა უნდა ყოფილიყო, ალბათ, თუთის მაგიერ მუხა, როგორც საქართველოს სიმბოლო უნდა ამერჩია, მაგრამ არადამაჯერებელია , მუხა ედგეს ვინმეს ეზოში, ამიტომ ჩავანაცვლე კაკლით, ხოლო მინიშნება ქართული პატრიოტული მოტივზე ტექსტში შემოვიტანე ამირანის მითიდან დეტალით ( საცრისოდენათვალებიანი - ეს ამირანია. - ,, საცრისოდენა თვალები ჰქონდა’’). ფრაზეოლოგია, ლექსიკა - ძირითადად, ქართლური დიალექტის კუთვნილებაა , არაჩემეული. ლექსიკონებზეც დამჭირდა მუშაობა კაკალთან დაკავშირებულ ლიტერატურასაც გავეცანი: როგორი ვარჯი აქვს, ფესვების როგორი განლაგება და ასე შემდეგ. კაკლისხე როგორ არ მინახავს, მაგრამ საგანგებოდ არასოდეს დავკვირვებივარ.
12. რაღაცნაირია..საინტერესოო..ხოდა ვწერ ორიანს რაღაცნაირია..საინტერესოო..ხოდა ვწერ ორიანს
11. ფრიადი
თუ გადააწყდეთ ვინმე მსურველს, ასე უთხარით, რომ ნამყოფი ხართ, ნახვადაც არ ღირს, და რაც წერია, - -მოგონილია! ფრიადი
თუ გადააწყდეთ ვინმე მსურველს, ასე უთხარით, რომ ნამყოფი ხართ, ნახვადაც არ ღირს, და რაც წერია, - -მოგონილია!
10. ძალიან შთამბეჭდავია. ერთი სახლი კი არა, ერის სატკივარია წარმოდგენილი... ძალიან შთამბეჭდავია. ერთი სახლი კი არა, ერის სატკივარია წარმოდგენილი...
9. აპლოდისმენტები:) აპლოდისმენტები:)
8. წავიკითხე!და მინდა ვიტირო..."ჩემი" სოფლის სახლი გამახსენა...რამდენიმე დღით სტუმრად რომ წავიდოდი,დაბრუნებისას ჩუმად ავიპარებოდი და კედლებს ვკოცნიდი... მენატრება ჩემი სახლი,რომელიც ჩემი აღარ არის...
მადლობა ავტორს იმ ემოციისათვის რაც ამ ლექსს მოაქვს!!!
წავიკითხე!და მინდა ვიტირო..."ჩემი" სოფლის სახლი გამახსენა...რამდენიმე დღით სტუმრად რომ წავიდოდი,დაბრუნებისას ჩუმად ავიპარებოდი და კედლებს ვკოცნიდი... მენატრება ჩემი სახლი,რომელიც ჩემი აღარ არის...
მადლობა ავტორს იმ ემოციისათვის რაც ამ ლექსს მოაქვს!!!
7. არ ვიცი რა ვთქვა.ლექსმა დამამუნჯა...5555555 არ ვიცი რა ვთქვა.ლექსმა დამამუნჯა...5555555
6. ძალიან კარგი და ამაღელვებელი ლექსია და ზუსტად განცდილი და დანახული იმ კარ-მიდამოს სატკივარი კი მართლაც მთელი ქვეყნის სატკივარია... იშვიათად წამიკითხავს ასე ზუსტი პატრიოტული ლექსი, ასე ალალად და არახელოვნურად მოტანილი მკითხველამდე! შემოდით, მკითხველებო, და ნამდვილ პოეზიას ეზიარეთ!
ძალიან კარგი და ამაღელვებელი ლექსია და ზუსტად განცდილი და დანახული იმ კარ-მიდამოს სატკივარი კი მართლაც მთელი ქვეყნის სატკივარია... იშვიათად წამიკითხავს ასე ზუსტი პატრიოტული ლექსი, ასე ალალად და არახელოვნურად მოტანილი მკითხველამდე! შემოდით, მკითხველებო, და ნამდვილ პოეზიას ეზიარეთ!
5. კიდევ მოვბრუნდი! ყოველ წაკითხვაზე ლამის გული გამისკდეს! მაინც ვკითხულობ....
ხალხო! წაიკითხეთ! წაიკითხეთ! წაიკითხეთ!.... კიდევ მოვბრუნდი! ყოველ წაკითხვაზე ლამის გული გამისკდეს! მაინც ვკითხულობ....
ხალხო! წაიკითხეთ! წაიკითხეთ! წაიკითხეთ!....
4. როგორ მიკვირს, რომ ამ ლექსს ესე ცოტა კომენტარი აქვს? :( შემოდით ხალხოო!!! :) ნამდვილად ისიამოვნეებთ!!! როგორ მიკვირს, რომ ამ ლექსს ესე ცოტა კომენტარი აქვს? :( შემოდით ხალხოო!!! :) ნამდვილად ისიამოვნეებთ!!!
3. ძლიერი ლექსია! იმ კაკლის მსხვილ, ძარღვებგადგმულ ფესვებივით, ლამის სახლის საძირკველს რომ ატრიალებს!!! მე პირადად გული ამომიტრიალა... საოცარი ემოცია მოაქვს, თან ცვალებადი ... ძლიერი ლექსია! იმ კაკლის მსხვილ, ძარღვებგადგმულ ფესვებივით, ლამის სახლის საძირკველს რომ ატრიალებს!!! მე პირადად გული ამომიტრიალა... საოცარი ემოცია მოაქვს, თან ცვალებადი ...
2. ძლიერი ემოცია მოიტანა, იმდენად ძლიერი, რომ ჯერ დამამუნჯა! შესაძლოა, ვცდები და ამ ლექსში ავტორმა კონკრეტული, ძლიერი სახის მიღმა უფრო ზოგადი (ეროვნული) ტკივილი შეაფარა.
ამ გაზაფხულზე დასცემია უეცრად მეხი და კიდევ კარგი, მეხმა თავსხმაც მოიყოლია, ცეცხლადქცეული მთელ მიდამოს გადაბუგავდა. შუა ივლისში - ისევ ბოლავს წყნარად, თავისთვის, ზოგან ფოთოლიც გამოუბამს, ღია ფესვებზეც, აქა-იქ ისევ ცოცხალია ამონაყარი, მაგრამ რა გზაა! მოსაკითხად გადმოსულებმა შინაურულად დაგვარიგეს, საშიშიაო, ხვალ ხისმჭრელებსაც მოგვიყვანენ.
არცთუ დიდი ხეირი გვაქვს ასეთი ხისმჭრელებისგან.
ეზოში ერთი ფარღალალა ქოხიც რომ გედგეს, სახლიან მიწას მუშტრის თვალში მეტი ფასი აქვს.
დიახ, ჩემი აზრით, აქვს იმას ფასი, რაც მეხმა და ცეცხლმა გადაბუგა და სისხლითაა მორწყული, მაგრამ ძნელი იქნება მყიდველის პოვნა, რადგან წარწერაში გამოტანილი "მოგონილია".
ავტორს ჩემი დიდი პატივისცემა და სიმპათია. ძლიერი ემოცია მოიტანა, იმდენად ძლიერი, რომ ჯერ დამამუნჯა! შესაძლოა, ვცდები და ამ ლექსში ავტორმა კონკრეტული, ძლიერი სახის მიღმა უფრო ზოგადი (ეროვნული) ტკივილი შეაფარა.
ამ გაზაფხულზე დასცემია უეცრად მეხი და კიდევ კარგი, მეხმა თავსხმაც მოიყოლია, ცეცხლადქცეული მთელ მიდამოს გადაბუგავდა. შუა ივლისში - ისევ ბოლავს წყნარად, თავისთვის, ზოგან ფოთოლიც გამოუბამს, ღია ფესვებზეც, აქა-იქ ისევ ცოცხალია ამონაყარი, მაგრამ რა გზაა! მოსაკითხად გადმოსულებმა შინაურულად დაგვარიგეს, საშიშიაო, ხვალ ხისმჭრელებსაც მოგვიყვანენ.
არცთუ დიდი ხეირი გვაქვს ასეთი ხისმჭრელებისგან.
ეზოში ერთი ფარღალალა ქოხიც რომ გედგეს, სახლიან მიწას მუშტრის თვალში მეტი ფასი აქვს.
დიახ, ჩემი აზრით, აქვს იმას ფასი, რაც მეხმა და ცეცხლმა გადაბუგა და სისხლითაა მორწყული, მაგრამ ძნელი იქნება მყიდველის პოვნა, რადგან წარწერაში გამოტანილი "მოგონილია".
ავტორს ჩემი დიდი პატივისცემა და სიმპათია.
1. პირადად ჩემთვის, ამ ლექსში იმდენად ნათელი აზრი და მძაფრი ემოციაა, იმდენად თბილი ლექსია, რომ სევდანარევი აღტაცებით ჩემს გასხვისებულ სახლში მიმიყვანა. პირადად ჩემთვის, ამ ლექსში იმდენად ნათელი აზრი და მძაფრი ემოციაა, იმდენად თბილი ლექსია, რომ სევდანარევი აღტაცებით ჩემს გასხვისებულ სახლში მიმიყვანა.
|
|
მონაცემები არ არის |
|
|