ხორბლით და მტევნით მორთულა
სახორბლე, სავენახეთი.
აქედან სხვაგავრად ბრწყინავს
ალაზანი და კახეთი.
ეს ჩვენი წმინდა ფუძეა,
პიროფლიანთა სავანე,
მისი  წარსული დიდება
ცეცხლის გვირგვინად ვარვარებს.
აქ მიწის  გოჯი ყოველი,
ერის ლიბო  და გულია,
პატარა კახს  და ქეთევანს,
სულ ფეხით შემოუვლიათ.
ჯერაც არ დაბრუნებულა
ომში წასული ლაშქარი,
”შეიბ მახვილი” მოგვძახის
ციხე ქარ-ცეცხლით  ნაქარი.
ზეზვა-ლუხუმის სიცოცხლე
აქ აღევლინა ტარიგად,
ვინც ქართველობის გვირგვინად
ბახტრიონის მზე  დაიდგა.
კვლავ ბრძოლის ჟინით აშლილა
ჩოლოყაშვილთა აბჯარი,
ილტოს პირს დაყუდებული
ქვის ჭიშკრის ღელის ქვაჯვარი
ახმეტურ ღვინით აავსეთ
მზით დაფერილი თასები
პაპის  ფერფლ-მიწით  ნაძერწი,
მათივ ძვლით ნაალმასები.
გული ვერ მოკლა დაკლულის
დაუნდობელმა, არჯალმა,
ზვიადაურის ხარის ყელს
მტრის დაბჯენილმა  ხანჯალმა!