(ძღვნად ნოდარ თეთრაშვილს, ქართველ ათლეტს)

ეგ საოცარი მკერდები,
სალი კლდის მინამგვანია,
ქართული ჯიშის გვირგვინი,
ქვეყნის ზღუდე და ფარია,
კლდეზე ნაშენი კოშკები,
ორი  ძუ ვეფხვის დარია,
რამდენჯერ ერის სიცოცხლე
სისხლ-ოფლით დაუფარიათ
მკლავები, რკინა ნაჭედი,
უროთი გრდემლზე ნაკვერი,
ცეცხლებრ მდუღარე ძარღვები,
ფოლადით ნაქსოვ- ნაკერი.
ბევრი გაცვითეს ფარ-შუბი,
ხმალი, ხანჯალი, ისარი!
მაჯა მტრის ნამჯად მიმთიბი
და  სიკვდილისა  მისანი.
მხრები, ამირანს რომ ჰქონდა,
სწორედ ისეთი მხრებია,
ტალღად დამსხდარი კუნთები,
ფოლადის ნაღვენთებია,
ზედა ჯდებოდა არწივი
მთვრალი სისხლით და გეშითა,
კორტნიდა ვეღარ ძღებოდა
ნაფლეთი მკერდის ლეშითა.
ფეხები ნაქანდაკარი,
ქართულ მიწაზე მავალი,
ვნება-სიცოცხლის სალარო,
ერის სვეტ-ფუძე წამალი,
თავი -კაცობის თავაზრი,
ერის ტკივილით ნადაღი
თვალები ქართულ სიწმინდის
ედემ წალკოტი და ბაღი,
სადაც მიჯნურთა გულისთქმა
უშრეტი არის და ლაღი.
იხარე, ჩემო საუნჯევ,
ჯიშით, კაცობით ქართველო,
ქართველი დედის გაზრდილო,
და სიყვარულით ნაფერო!