ჩემი მეორე მე


დედულეთს მივდივარ,
ალვანურ ყვავილებს,
სხვა ასდით სურნელი
იქ ალბათ ქარია,
შეფენილ ქალ-ვაჟებს
წყაროსთან გორაკზე,
ფანდური ახელებთ
და გაულაღიათ.

გავცდები, აქ წინათ
დარბოდა დედა და
რამდენჯერ ვინ იცის
წყაროზეც ეძინა,
ეძინა მშვიდად და
ალბათ იმ სიზმრებშიც,
მამასგან ნაქურდალ
მზერას თუ ითვლიდა.

მახსოვს მიამბობდა,
რომ თივის ზვინებში,
ვერიდო თუშ ვაჟებს
ნეტა რას მიშლიან,
გარმონზე თითები
თითქოს მე მეხება ,
თითქოს გულისპირში
მზის სხივად ძვრებიან.

დედულეთს მივდივარ,
ალვანში პაპასთან,
ნეტავ მეც წავართვა
ჩემს ერთას სიფხიზლე,
კისკისით მივყვები
გაკვალულ შარას და
ვუყვარვარ? მე თავად
ვწითლდები კითხვაზე.

გარმონზე... თითები...
თითქოს მე მეხება...