შესანიშნავი საღამოა,
ზეცაც დიდია.
ჭრიჭინა აქვე, ყურის ძირში მღერის არიებს.
მიკვირს,
სიცოცხლე ამოდენი სად დაიტია
ბუნებამ,
ჭკუას ხან თვითონ,
ხან ჩვენ რომ ვარიგებთ...
ქანაობს პაპას დაკიდული
(არც ისე სანდო
თოკებზე) ერთი პაწაწინა, ვიწრო ფიცარი.
ვზივარ და ვფიქრობ: აქ რა მინდა, საერთოდ ვინ ვარ?...
ან ეს მოხუცი დედაბერი, ჩემი ვინ არის?...
ვიხსენებ,
ზუსტად ამ მოხუცმა მითხრა ამასწინ,
უკვე იწყებსო ვეება მთვარე დაქუცმაცებას.
ამიტომ გვიან ამოდისო, და დიდ ხანს ბნელა,
და ასეთ ბნელში, დედაოა გარეთ, აცეცებს
თვალებს, დაეძებს სამკურნალო რაღაც ბალახებს.
იქვე, ათ მეტრში, ტურები და მგლები ყმუიან.
მერე კი როცა ვნერვიულობ, ვეღარ ვწყნარდები,
ის მშვიდი სახით შემომძახებს, ღობის ყურიდან:
მოვედი თამარ...
ვმშვიდდები და ვიცინი უკვე,
ჩემი მოხუციც შემომცინის, თვალებში მკოცნის.
ზის საქანელა, მე ვკიდივარ თოკზე, ვქანაობ,
ვუსმენ დედაოს, და ვაგებებ მდუმარე ქოშინს.
უკვე აღარ ჩანს მწვანე შუქი,
ჭრიჭინა ჩვენი.
ახლა არიებს შეუსრულებს ალბათ მეზობელს.
და მერე ისევ გავიკვირვებ,
როგორ დატია
ბუნებამ ზეცა,
ასე დიდი, გულის ფერდობზე...




                                                                                                                                                              __თამუნია__