"გული იყო ხორცადქცეული ნაწილი, მისტიურად დაგლეჯილი ღმერთისა"
                                                                                                                                          გ.რობაქიძე
 
ჩვენ სულ ადვილად შეგვიძლია გადაყვარება,
ჩვენ სულ ადვილად გვიხუნდება მკერდი ხელმარცხნივ.
რადგან არ ვიცით, სად იწყება ან სად მთავრდება,
ერთიმეორის საუკუნო წიგნში შერაცხვა.

ჩვენ სულ უბრალოდ ვისაკუთრებთ ზეცაზე ღრუბლებს,
ხოლო ხელჩართულ ბრძოლას ვმართავთ _ ვიყიდოთ მიწა.
სიმაღლის განცდას ფინალამდე ვერასდროს ვუძლებთ,
განცდის გარეშე კი, მწვერვალი გვიზიდავს, გვინდა.

და ასე, თითქმის, დარწმუნებით ვამბობთ, რომ ვცხოვრობთ,
და თავი გაგვაქვს საკუთარი ოფლით და ჯაფით.
გვაქვს ყველაფერი, ერთი რამე არ ვიცით მხოლოდ,
მხოლოდ ერთ რამეს ყურადღების ღირსადაც არ ვთვლით:

რომ ჩვენ, სუყველას, უშედეგო სიტყვები გვქვია,
და ვდგავართ მარტო, წუთიერი დუმილი ვხდებით,
სადაც ღმერთს ყოველ ჩასუნთქვაში ხმაურით ვშლით და
გვყავს გულში, ასე, მისტიურად დაშლილი ღმერთი...



(ძალიან მომინდა ამ ლექსის ხელახლა დადება :) )
                                                                                                                                                          __თამუნია__