(საკუთარ თავს)


შენი სიცოცხლე არის კორიდა,
სადაც ჭიდილი და სისხლი გმართებს,
სად ეთხოვები ყველას შორიდან,
როგორც სამხრეთით გაფრენილ ბატებს.
დასიცხულ მიწას კბილებით დახრავ,
მოპარული ხარ მუზებით ისე
თითქოს სამყაროც  გიჩოქებს მაგრამ,
სიცარიელეს ვერაფრით ივსებ.
ირიბდ უმზერ აყრილ მაგიდას
ვით მატიანეს მძიმე წლებისა,
კითხულობ "მერის" და მხრებთან გიდგას
"ბედი რომელიც შენ არ გეღირსა".
როცა ნაცნობი ქროლება ქარის
აგიცახცახებს უფერულ თითებს
და აგატირებს, რაც აღარ არის,
დრო შურდულით რომ დასდევდი ჩიტებს.
დაიწყვლები ამ გაწვალებით,
ძარღვს დაგიგესლავს მწითური გველი
და ნამთვრალევი მღვრიე თვალებით
გაიმტკვრისპირებ ობოლი მგელი.
დაისიზმარებ როგორ უმღერდი
ცას მიყინული თვალების ციალს...
და ვით იბღავლებ, თუ სადმე ბედი
ბეჭებში გესვრის სამადლო ტყვიას.
სისხლი წაგსკდება ლექსების ნაცვლად,
გაგეღვიძლება სახის მიტკალი
როს დაცემული განკითხვის კართან
იგრძნობ აღარ ხარ ის რაც იყავი.
სიოც დაგღუნავს ნაშტორმალ აფრას
საფეთქლებს ცივი გაჟონავს სისხლი,
დღე ხვალინდელი გპირდება დაფნას
მაგრამ იმ დაფნას რა თავში იხლი;
როცა სიცოცხლე შენი, კორიდა,
შემოგახსენებს რომ სისხლი გმართებს,
და ეთხოვები ყველას შორიდან
როგორც სამხრეთით მინაფრენ ბატებს.