გულში ცეცხლად ამინთე ტყემლის ყვავილგუნდები, მივდივარ და გჯეროდეს, მაინც დაგიბრუდები. სულ დამწვი დ დამფლითე, სიყვარულის არაკო, სანამ წავალ, მანამდე, უნდა გელაპარაკო:
ჭაში რომ ჩავარდება, მთვარე, საცრისოდენა, რომ ვერ ვთოკავ ოცნებებს და არ მყოფნის მოთმენა, ისე მოგეძალები, როგორც სევდა ტიალი, რა ვქნა, თუ ასე მიყვარს, შენს მკერდზე ხეტიალი. მერე, როცა თეთრ ხიდთან, ფიქრებს ავყრი ურდულებს, ძველ ძმაკაცთან - რიონთან, ცოტას წავიდუდუნებ, ავუყვები ტაძრისკენ ოკრო-ბოკრო სავალებს, მის წინ მორცხვად თავდახრილის, სევდა დამასამარებს... წუთისოფლის ურცხვობა მტანჯავს და თან მანრისხებს, არ მსურს თვალში ჩავხედო ჩინ-მედლებს და ხარისხებს, ისევ მინდა ვარსკვლავებს ბუდე ჰქონდეთ ტოტებზე, შენს ქუჩებში დაღლილი, ისევ დავაბოტებდე, რომ შენს მკერდში ჩავმალო სახე ცრემლით დაღლილი და ფეხებთან დაგიწვე, უერთგულეს ძაღლივით. როცა ჭრელი მამლები ცისკრის ვარსკვლავს კორტნიან, ტკივიები როდესაც თავისთავად მოდიან, ან და როცა რიჟრაჟზე, მზე ვარსკვლავებს მოხიკავს და ჩამიყრის უბეში, უკანასკნელ მოჰიკანს, - მინდა რომ დაგიკოცნო მაგ გამთბარი მკლავები და კვლავ გითხრა: ძვირფასო, შენს ბადეში გავები!... შენი მწვანე ჭადრები, ცისკენ მხმობი გზებია, დაღლილს მათი ლანდები ხშირად დამსიზმრებიან, შენ მასწავლე სუსხიან ქარიშხლებთან ურჩობა, შენითაა თუ გული ტკივილს არ უყუჩდება, როცა რამე შემშლია, - თუკი ვინმეს ვბაძავდი, შენი სითბო მშველოდა ლურჯი ოცნებასავით...
კივის რკინის სადგურზე ბედის მატარებელი, შენს მკერდს რომ ამაგლიჯოს, სევდის მატარებელი...
გულში ცეცხლად ამინთე ტყემლის ყვავილგუნდები, მივდივარ და გჯეროდეს, მაინც დაგიბრუნდები!
თენგიზ, თქვენ ალბათ დიდი სითბო გაკავშირებთ ქუთაისთან, ლექსი დიდებულია და ის ამბობს თუ როგორ გიყვართ ეს ძირძველი ქალაქი, მეც ბევრი რამე მაკავშირებს ამ ქალაქთან, ბოლოსდაბოლოს ჩემი დედულეთია+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
თენგიზ, თქვენ ალბათ დიდი სითბო გაკავშირებთ ქუთაისთან, ლექსი დიდებულია და ის ამბობს თუ როგორ გიყვართ ეს ძირძველი ქალაქი, მეც ბევრი რამე მაკავშირებს ამ ქალაქთან, ბოლოსდაბოლოს ჩემი დედულეთია+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
თავიდანვე შევცდი, რომ არ მივუთითე სიმღერების შესახებ. ამ და სხვა, ჩემს მიერ აქ გამოყენებულ სიმღერებს მღერის მიშა კოშკაძე - ერთი, უქართველეს ქართველთაგანი, ვისთვსაც სამშობლო, საკუთარი ხალხი მხოლოდ მცნებები კი არა, სმდიდრეა, საუნჯე. ასე უყვარვართ მას ჩვენ ქართველნი და საქართველო. მიშა პოეტიცაა, მორიდებული პოეტი. ერთ ლექსში კიდევაც ამბობს: "/თქვენ ჩემში პოეტს ამაოდ ეძებთ,/ მე მხოლოდ სურვილს ვეთამაშები.../ მაქვს სურვილი ახალგაზრდობამ გაიცნოს იგი, საკუთარი სიტყვით მომღერალი, გულდაფლეთილი რიგითი ქართველი.
თავიდანვე შევცდი, რომ არ მივუთითე სიმღერების შესახებ. ამ და სხვა, ჩემს მიერ აქ გამოყენებულ სიმღერებს მღერის მიშა კოშკაძე - ერთი, უქართველეს ქართველთაგანი, ვისთვსაც სამშობლო, საკუთარი ხალხი მხოლოდ მცნებები კი არა, სმდიდრეა, საუნჯე. ასე უყვარვართ მას ჩვენ ქართველნი და საქართველო. მიშა პოეტიცაა, მორიდებული პოეტი. ერთ ლექსში კიდევაც ამბობს: "/თქვენ ჩემში პოეტს ამაოდ ეძებთ,/ მე მხოლოდ სურვილს ვეთამაშები.../ მაქვს სურვილი ახალგაზრდობამ გაიცნოს იგი, საკუთარი სიტყვით მომღერალი, გულდაფლეთილი რიგითი ქართველი.
"...ისევ მინდა ვარსკვლავებს ბუდე ჰქონდეთ ტოტებზე, შენს ქუჩებში დაღლილი, ისევ დავაბოტებდე, რომ შენს მკერდში ჩავმალო სახე ცრემლით დაღლილი და ფეხებთან დაგიწვე, უერთგულეს ძაღლივით. როცა ჭრელი მამლები ცისკრის ვარსკვლავს კორტნიან, ტკივიები როდესაც თავისთავად მოდიან, ან და როცა რიჟრაჟზე, მზე ვარსკვლავებს მოხიკავს და ჩამიყრის უბეში, უკანასკნელ მოჰიკანს..."
უკომენტაროდ!...
ღმერთი შეგეწიოთ!
"...ისევ მინდა ვარსკვლავებს ბუდე ჰქონდეთ ტოტებზე, შენს ქუჩებში დაღლილი, ისევ დავაბოტებდე, რომ შენს მკერდში ჩავმალო სახე ცრემლით დაღლილი და ფეხებთან დაგიწვე, უერთგულეს ძაღლივით. როცა ჭრელი მამლები ცისკრის ვარსკვლავს კორტნიან, ტკივიები როდესაც თავისთავად მოდიან, ან და როცა რიჟრაჟზე, მზე ვარსკვლავებს მოხიკავს და ჩამიყრის უბეში, უკანასკნელ მოჰიკანს..."
მოგეძალა ხოო ნოსტალგია, ჩემო ძმაო თენგო! საქმე იმაშია, ჩემო დიდგულიანო ქართველო, რომ შენნაირი ადამიანები, შორიდანაც ქართული საქმის მსახურები არიან! შინ კი, შინ, ხომ გაგიგონია ჩვენი ქართულხასიათიანი ანდაზა: შინაურ მღვდელს შენდობა არა აქვსო! დარწმუნებული ვარ, შენს მშობლიურსა და ულამაზეს ქუთაისსაც ეგრე მაგრა ენატრები! ღმერთი გაძლიერებდეს! 55555
მოგეძალა ხოო ნოსტალგია, ჩემო ძმაო თენგო! საქმე იმაშია, ჩემო დიდგულიანო ქართველო, რომ შენნაირი ადამიანები, შორიდანაც ქართული საქმის მსახურები არიან! შინ კი, შინ, ხომ გაგიგონია ჩვენი ქართულხასიათიანი ანდაზა: შინაურ მღვდელს შენდობა არა აქვსო! დარწმუნებული ვარ, შენს მშობლიურსა და ულამაზეს ქუთაისსაც ეგრე მაგრა ენატრები! ღმერთი გაძლიერებდეს! 55555