ბოლო დროს ისე ხშირად გკარგავ,
აღარ მახსოვხარ.
მხოლოდ გრძნობა მაქვს შეჩვეული, რაღაცნაირი.
თითქოს დავდივარ ცალი ფეხით,
ცალი სხეულით,
ვსუნთქავ ნახევრად და ვოცნებობ მხოლოდ ცალი ფრთით.

ხოლო ხანდახან,
როცა მხედავ, როცა გპოულობ,
ვივსები ისე, ალბათ ასი ფრთა თუ მეზრდება
მხრებზე
და ისე ღრმად ვისუნთქავ, ვეება ვხდები,
მხოლოდ შეხებაღა აკლდება სულ მთლად შევსებას.

შენ კი მიყურებ, მაკვირდები თხუთმეტი წუთი,
მერე მიდიხარ,
ზღვარს შორდები შიგნითა მხრიდან.
ვრჩები ზღვარს აქეთ, სითავხედეს თავს აღარ ვუშლი
და ქვეყანაზე არაფერი ისე არ მინდა,

როგორც ვიდგე და შენ თვალებით, გულში მხატავდე...





                                                                                                                                                        __თამუნია__