წლებია იცნობ თორმეტ სარკეს,
რომლებშიც ჩანხარ
გგონია,
რადგან არ არსებობს თორმეტი სარკე.
არსებობს მხოლოდ გზატკეცილის თორმეტი განხრა,
ენდობი ისე,
რომ არაფერს სხვას აღარ არკვევ.
და უსმენ მუდამ,
გჯერა კიდეც სულში და ხორცში,
თან ისე ძლიერ,
ყველა სიტყვას თავიდან აჩენ.
წააგავ (უფრო) არსებობის ყურმოჭრილ მორჩილს,
ყველაზე ცოტა საბადებლით შესანახ-სარჩენს.
უყურებ რიგით მეთორმეტე სარკეს,
(გზატკეცილს)
გგონია ხედავ შენს სილუეტს,
ეჭვდები მაგრამ,
რადგან მკაფიოდ აწერია რიცხვი: ცამეტი!
და მოჩანს მარცხნივ, გულის ფორმის მფეთქავი განცდა.

და აჰა, ღმერთი...
მიაგენი ბოლო გზატკეცილს...
ის მეცამეტე სარკის ჩრდილში, ღიმილით დაგხვდა...





                                                                                                                  __თამუნია__