მოკლედ ახლა ვკითხულობდი გარედან ამ ნაწარმოებს, ანეგდოტს და კიდევ საყვარელი საბუნას ამბავს:)

არ შემეძლო რომ არ დამეკომენტარებინა:)

მწყინს რომ სხვა ნაწარმოებების წაკითხვის საშუალება არ მაქვს,რადგან წაშლილია:(

მადლობა ადმინს ამ წერილის აღდგენისათვის :)

შევასწორებ, კახა და დიდი მადლობა. :))

ცჰანს სამსჰობლოს სიყვარული და თქვენი გულისტკივილი,ნეტე ბევრი თქვენნაირად ფიქრობდეს ჩვენს ქვეყანაში.    "ვერავინ ვერაფერი ვერ დააკლოთ" - ეს წინადადება არ არის გამართული.

არის კი ადამიანი, რომესაც ეს არ სტკიოდეს? არა მგონია. დავაკონკრეტებ: მე ადამიანზე ვამბობ. :)

თეთო, დიდი მადლობა. :))  მხოლოდ წაკითხვისათვის კი არა (ეგ ხომ თავისთავად) აი, შენც რომ გეტკინა, იმისათვის.
პატივისცემით: ტენდი

ვისაც წერა ეხერხება, ის მაინც განცდის ხალხია და დავწერ იმას რაც განვიცადე: თვალებგაფართოებულმა ჩავიკითხე და გულის ის ნაწილი, რომელიც მთლიანად სამშობლოსია, ძალიან მეტკინა. მეტკინა და როგორ. მართალი ხართ: ჩვენ სადღეგრძელოების სმაში ვეჯიბრებით ერთმანეთს, ჰა და ჰა რომელიმემ მკვახე კომენტარი ან გულის გამგმირავი ვიდეო დადოს რომელიმე სოციალურ ქსელზე, ისინი კი, მოვიხედავ და, თუ ადრე ნაბიჯ-ნაბიჯ, ახლა კილომეტრობით გვპარავენ მიწებს. შიშს ყველა ერთნაირად კი არ განიცდის: ზოგი საწოლქვეშ მიძვრება, ზოგი - სამშობლოს მტრებს მკერდით ეკვეთება. საწოლის ქვეშ ადგილი ბევრია, მაგრამ სამშობლოს დამცველთა რიგებში უფრო მეტი. ეს უნდა გვესმოდეს დღეს. მადლობა თქვენ, ტენდი.

გმადლობ, მწერალო. :)))

"ახლა მიწები ძალიან იაფია. 
თქვენი ჭირიმეთ, თუ შეიძლება, იყიდეთ საქართველო.
თუ შეიძლება,იყიდეთ საქართველო.
იყიდეთ საქართველო
იქნებ ჩვენს შვილებს ლექსების გარდა ჩვენი დასამარხი მიწაც დავუტოვოთ." _ +5 უკომენტაროდ

ვერ შეეგუებით სხვის მზეს, თქვენი შორი ჰორიზონტიდან ამოსული მზე მოგენატრებათ,
ვერც თქვენი თბილი მწვანე ბალახის ფერის გარეშე ვერ გაძლებთ.
+++++

ვიცი, საწყენად არ  მიიღებ, არმენ , როცა სომხეთზე ვწერ. შენ ჩემზე უკეთ გეცოდინება, მაგ ტერიტორიების სომხეთთან შეერთება რომ უნდოდათ და მე ვნახე მოსკოვში ხალხი, რომლების დარწმუნებულები იყვნენ, რომ ახალქალაქი სომხეთის ტერიტორიაა. ეს ჩემთვის ძალიან მტკივნეულია, პათეტიკის გარეშე.
და ისიც ვიცი, საქართველო რომ ისევეა შენი სამშობლო, როგორც ჩემი.
პატივისცემით: ტენდი.

არმენ, "ბარათი" რომ აციმციმდა, მაშინვე მივხვდი, რომ შენ იქნებოდი.
დიდი მადლობა, ასე საღად რომ მიუდექი ამ პრობლებას. :)
ხო, არის დრო, როცა ხალხმა უნდა იფიქროს სახელმჭიფოებრიობაზე. :)
პატივისცემით :ტენდი

იმ მოსაზრებას არ ვეთანხმები (ქვევით იყო გამოთქმული), რომ ეს თემა მხოლოდ სახელმწიფოს და დიპლომატების პრეროგატივაა და ხალხმა ხმა არ უნდა ამოიღოს, ფრთხილად უნდა მიუდგეს. პირიქით, როცა სახელმწიფოს სძინავს და დიპლომატები იყიდებიან, ხალხმა უნდა იკისროს სამშობლოზე ზრუნვა.
აქვე ვიტყვი, რომ ძალიან მომეწონა განდის პოზიცია და ჯეროვნად მოტანილი 40000 ყივჩაღის მაგალითი. სახელმწიფო თუ იზრუნებს იმაზე, რომ ქართული ენა, ლიტერატურა და კულტურა უფრო მეტი დოზით შევიდეს ,,ეთნიკური უმცირესობებით" კომპაქტურად დასახლებულ რეგიონებში, უფრო მეტად მოხდეს მათი ქართველებთან ინტეგრაცია, ისევე შეძლებს ყველა სომეხი, რუსი, ოსი თუ აზერბაიჯანელი საქართველოს ემსახუროს და სამშობლოდ აღიქვას, როგორც ნებისმიერი ქართველი. მადლობა ღმერთს, არაერთი სომეხია ჩემს ირგვლივ, რომლისთვისაც საქართველო სამშობლოა. აქვე იმასაც ვიტყვი, რომ მე არ ვარ ეროვნული უმცირესობა, მე ის სრულფასოვანი მოქალაქე ვარ, რომელსაც ძალიან სტკივა ეს თემა და ზოგადად ამაზე ლაპარაკი, მაგრამ ამავდროულად ხმის ამოღებასაც რომ აუცილებლობად აღიქვამს.

დიდი მადლობა, ტენდი, ამ ნაწერისთვის! ,,ვერ შევეჩვიე "რუსულ ცას" , რომელიც "ხრუშოვკის"  დაბალჭერიანი ბინასავით მედო თავზე. ვერ შევეგუე "რუსულ ღრუბელს" , ცუდად გარეცხილი თეთრეულს რომ გავდა და მზეს,ერთი  ყურისძირიდან რომ ამოდიოდა და მეორე ყურის ძირში ჩადიოდა."-ასეთი განწყობა სომხეთში მქონდა ამ ორიოდე წლის წინ, როცა იქ მომიწია 1 წელი მუშაობა. მადლობა ღმერთს, რომ დღეს სახლში ვარ!

ნინო_შარზი, დაგიბრუნდებათ, დარწმუნებული ვარ. ღმერთი არ შეარჩენთ უკანონოდ წართმეულს.

პატივისცემით: ტენდი

თქვენი ჭირიმეთ, თუ შეიძლება, იყიდეთ საქართველო.
თუ შეიძლება,იყიდეთ საქართველო.
იყიდეთ საქართველო
იქნებ ჩვენს შვილებს ლექსების გარდა ჩვენი დასამარხი მიწაც დავუტოვოთ.

ქ-ნო ტენდი, ძალიან მაგრად გამკრა გულში.
ჩემმა გვარმა იყიდა ,,საქართველო",მაგრამ წაგვართვეს. :)

მითხარით რა დარჩა რომ საყიდლად ღირდეს. :)

უუხ  რა დარჩა საყიდელი, რაც მოესწრო გაყიდა ბენდუქიძემ... იმედია ეს პოლიტიკური განცხადება ჩემი შემდგომი პროფესიული განვითარებისას წინ არ დამხვდება  კარგი ნამუშევარია მართლაც რომ...
ოცდაათი წამი მარსამდე და .... 2011-02-08 10:50:34

ვიდრე იმასაც გაყიდიან, რაც დარჩა, იყიდეთ, ჩემო ბატონო, საქართველო.

პატივისცემით: ტენდი

უუხ :( რა დარჩა საყიდელი, რაც მოესწრო გაყიდა ბენდუქიძემ... იმედია ეს პოლიტიკური განცხადება ჩემი შემდგომი პროფესიული განვითარებისას წინ არ დამხვდება :D კარგი ნამუშევარია მართლაც რომ...

აღარც მინდა ამ წერილს მოვუბრუნდე, ვინაიდან  დარჩა "ხმად მღაღადებლისა უდაბნოსა შინა", მარგამ დღეს კიდევ მითხრეს, რომ აზერბაიჯანელებს აფინანსებს "სოკარი" მიწებისა და სახლების შესასყიდად.
კი, ბატონო, იყვნენ საქართველოს მოქალაქეები, მაგრამ ჩვენ ხომ ფაქტიურად ვკარგავთ მიწასაც და უფლებასაც ამ მიწაზე.
დავიჯერო, მართლა ასე ცოტას აწუხებს ეს საკითხი?!

პატივისცემით: ტენდი

´´საქართველოში დაბრუნებას ვინც არ ელოდა,
მიწა მიჰქონდა, მიწა თბილი, მიწა მარადი,
შენ მუჭა-მუჭა გაგიტანეს საქართველოდან,
ქართულო მიწავ, ამიტომაც დაპატარავდი.´´

რობაქიძის ეს ლექსი გამახსენდა,  წარმატებები, ფიზიკურ და სულიერ სიმხნევეს გისურვებთ

არა...ან ბალია  ან ალუბალი...:)  ;-*

უჰ !!!
არაჩვეულებრივია !!! 
მაგრამ,ჭა, მრ მგონი,ეგ ალუჩებია. მასეთი ალუბლები,  არ არსებობს. :) :) :)

მაგ ბაღში ღამით დაძინება სირცხვილიცაა...:) 
იხ. ილუსტრაცია...:-*

აკუშურა, მარტო ეგ ნამდვილად ვერ გვიშველის. მადრამ იქნებ დროა, რომ საიდანმე დაიწყოს ჩვენი საშველი.

ჭა, მეც მიყვარხარ და გარანტიას გაძლევ, თუკი ჩემს ახლოს იყიდი მიწას, ღამის გათენების პრობლემა არ გექნება. :) :)

ვიყიდოთ მიწები და დავრგათ ალუბლები....როგორ მიყვარს ალუბალი...:-*
ალუბლის ბაღები...ზრაპრები ზღაპრები...მხოლოდ აქ ხდება ეგ ზრაპარი...ს ა ქ ა რ თ ვ ე ლ ო შიიიიი...
ტენდი მიყვარხარ, თანაც ძალიან :-*

მე ვიცი, მოძღვრებს აქვთ კურთხევა იყიდონ მიწები და ვისაც შეუძლია ყიდულობს კიდეც,რომ ამგვარად მაინც(როგორც საეკლესიო ქონება) იყოს უცხოებისგან  დაცული.თუმცა, მხოლოდ ეს ვერ გვიშველის

ანი ერთი ჩემი მოთხრობის გმირს ჰქვია .:)

" იმდენი რამის დაწერა მომინდა,რომ დავიწყო არ ვიცი როდისმე მოვრჩები თუ არა"
ანი, იქნებ ცოტა რამ მაინც თქვა, იმდენი, რასაც მორჩები. :)

პატივისცემით: ტენდი

იმდენი რამის დაწერა მომინდა,რომ დავიწყო არ ვიცი როდისმე მოვრჩები თუ არა:)უბრალოდ ვიტყვი,რომ წავიკითხე ძალიან ბევრი რამ გამახსენდა და ნაჩქარევად დაწერილი ნაწერისთვის,როგორც თავში აღნიშნეთ ძალიან კარგი ნაწერია!ძალიან!:)

viyididi magram ra jandabad minda

სავალაოა. ნამდვილად გეთანხმებით. თუნდაც იქიდან შეიძლება ამის გრძნობა რომ სტატისტიკურად საქართველოში ნომერ პირველი გვარი, რაოდენობით, მამედოვი თუ ალიევია ( სამწუხაროდ ზუსტად არ მახსოვს) და არა რომელიმე ქართული, ბერიძე, კაპანაძე, მაისურაძე, გიორგაძე ან გელაშვილი.

ერთი რაღაც ძალიან ცუდად მომხვდა ყურში და არ შემიძლია არ ვთქვა:
და დავინახე, რომ შუქი და წყალი, სიცოცხლის აუცილებელი პირობა, უკვე იყო, მაშინვე დავბრუნდი. არც დავფიქრებულვარ.

ქალბატონო ტენდი, საქართველო არ ყოფილა ცარიელი, როგორც ამბობთ სასიციცხლო უშუქობისა და უწყლობის დროს. ჩვენ ცოცხლები ვართ. მე მესის თქვენი, აქ კომფორტზე არაა საუბარი, მაგრამ მაინც ცუდად ჟღერს, ან ჩემში არ ჯდება უბრალოდ, თორემ საქართველო რომ გიყვართ და პატრიოტი ხართ ამას ნაწერიდანაც ადვილად მიხვდება კაცი.

იმპროსიენისტი, გმადლობთ, რომ წაიკითხეთ.
"თუკი ილიამ მეფის რუსეთის ეპოქაში შეძლო საადგილმამულო ფონდის შექმნა, რატომ არ შეიძლება წარმატებულმა, თუ ღმერთმა უწყის როგორ აღზევებულმა ქართველებმა მოიწადინონ იგივე?.."
აი, მანდ ვარ მეც.
რატომ არ შეგვიძლია, ამაზე ყურადღება გავამახვილებინოთ მთავრობას?
მე მგონი, შესაძლებელია, მაგრამ როგორც ეს კომენტარში ავღნიშნე (35) ხალხს სოფელში წასვლა არ უნდა. მიწა დიდ შრომას მოითხოვს.  არა და ევროპაში შესული მშრალი ხილიდან,ანუ ჩირიდან 80 % ლეღვის ჩირია თურქეთიდან . ასევე თხილის უდიდესი ნაწილი თურქეთს გააქვს. ეს მაშინ, როდესაც ჩვენთან ( სხვაგან არ ვიცი) ლეღვი ტოტით ხარობს.
საერთოდ, ზოგადად ასეთ დიალოგებს მოისმენთ:
_ ალუბალს რა მოსპობს, ერთი თუ დარგე, ისე მრავლდება, ყოველ წელს უნდა მოხნა, თორემ ტყედ გადაიქცევა.
_ შავი ქლიავი, ქვეყნის ფშანები აქვს, სულ უნდა ჭრა.
_ უჰ, ყველა ღელეში ღორჯოა, კილოობით დავიჭირე.
_ ბროწეული, ვის რად უნდა ამდენი ბროწეული.
_ კარალიოკს და ხურმას ვერ გადააშენებ. ათასჯერ რომ გადაჭრა, ათასჯერ ამოვა.
და ხალხი საქართველოში შიმშილობს.
ერთი ლეღვი ბელგიაში 2.50 ევრო ღირს. ერთი კილო თხილი თვრამეტი ევრო.
ერთი ბროწეული  ოთხი ევრო და ასე შემდეგ.
საქართველოში ხალხი შიმშილობს. დაუშვათ ბევრს არა აქვს მიწის შესყიდვის საშუალება, მაგრამ ბევრს ხომ აქვს ის მიწა.
მიწა თავის თავს გაამართლებს და ტერიტორიებიც როგორმე შეგვინარჩუნდება.

ეს მიამიტობა არ არის და რეალურად შესაძლებელია. და არც მთლად ჯიბეგაფხეკილები არა ვართ ყველა.

პატივისცემით: ტენდი

რატომ არ არის ეს ტექსტი პუბლიცისტიკა ?  არც კრიტიკული მუხტი აკლია.  არალიტერატურული, მართალია, მაგრამ ზოგადქართული ხომ არის... ეს რაც შეეხება ტექსტს _ პრობლემა კი თუ სახელმწიფო პროპაგანდის რანგში არა ავიდა დარჩება "ხმად, მოღაღადედ უდაბნოსა შინა" ... რაც გინდა სამწუხაროდ არ უნდა ჟღერდეს ეს.
თუკი ილიამ მეფის რუსეთის ეპოქაში შეძლო საადგილმამულო ფონდის შექმნა, რატომ არ შეიძლება წარმატებულმა, თუ ღმერთმა უწყის როგორ აღზევებულმა ქართველებმა მოიწადინონ იგივე?..
სხვა, უფრო დიდი უბედურება სჭირს ჩვენს ქვეყანას, ეტყობა...

მუხა, დიდი მადლობააა!!!!  :) :) :) :)

ნამდვილად ბედნიერი ვარ, თუკი ჩემმა ნაწარმოებებმა ვინმე დადებითად დამუხტა. :) :)

დიდი პატივისცემით: ტენდი  :) :) :)

ტენდი, ჩემი აზრი გამოვთქვი 46.კომენტარში საერთოდ  თქვენ ნაწარმოების შესახებ, და არა ამ კონკრეტული წერილის მიმართ
თქვენ მიერ წამოყენებული თემები არიან აქტუალურები და იმსახურებენ თავფურცელს, არადა, ჩემი სუბიექტური მოსაზრებით,  ხშირად თავფურცელზე დევს ისეთებიც, მე რომ არ მომწონს ,ისე ნაწარმოების უკან ვინ დგას , ჩემთვის მეორეხარისხოვანია, ჩემი მიზანია ..ნაწარმოებმა მომიტანოს რაღაც  თუნდაც  უმნიშვნელო დადებითი  მუხტი, ან თანაგრძნობა, ანრაიმე ახალი მასწავლოს ,რაღაცაზე პასუხი გამცეს და ასე,,,, წარმატებები

ძალიან მომეწონა. ეს უფრო იდეალისტურია,ვიდრე რეალური,რადგან შეუძლებელია იყიდო ის,რაც სხვებისთვისაა განკუვნილი...

+++++

თავფურცელი ჩემი მიზანი ნამდვილად არ არის, მუხა. :) :) :)
ეს წერილიც არის ჟანრი "სხვა". :) :)
მთავარია, რომ წაიკითხონ.

მარტო ის მოკვირს,  თავფურცელზე,  რომ ვერ გხედავ!

იქნებ ჩვენს შვილებს ლექსების გარდა ჩვენი დასამარხი მიწაც დავუტოვოთ. :( :( :(

მაჰათმა განდი,
რამდენჯერაც დავაპირე თქვენს კომენტარზე პასუხის გაცემა, იმდენჯერ გადავდე. ის, რის შესახებაც თქვენ მწერთ, იმდენად მტკივნეულია ჩემთვის, რომ ალბათ კომენტარში ვერ ჩავეტევი, ვფიქრობ, წერილით გიპასუხებთ.
ძალიან კარგ შთაბეჭდილებას ტოვებთ თქვენი აზროვნებით.
პატივისცემით: ტენდი

"40. მეც გილოცავთ

რავიცი ოტო, მთლიანად თუ არა , ნაწილები მაინც გვეყიდა
გუდა ავალიანი. 2011-01-07 02:18:38"

ეეეჰ, გუდა, არ გეკადრება.:) :)
ახლა ისეთი ცუდი მდგომარეობაა, ტირილი მოგინდება.

მრავალ შობა-ახალ წელს :)
სასიამოვნო აღმოჩენაა ჩემთვის ეს გვერდი.
კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი რომ ესსე, როგორც ჟანრი უნდა გამოიყოს საიტზე. ან ”სხვა” ჩაანაცვლოს.
საიტის ავტორიტეტებმა მიმართეთ ადმინს _ კარგი სიახლე იქნებოდა... საახალწლო :)

მაჰათმა განდი, ძვირფასო, მე ამ წერილში ტერიტორიების შენარჩუნებაზე ვლაპარაკობ, თორემ მორალი უკვე სხვა თემაა.
პატივისცემით: ტენდი
ტენდი. 2011-01-02 20:43:53
-------------------

მოგესალმებ ტენდი :)  პირველ რიგში, მრავალ შობას და ახალ წელს დაესწარით! :)

ჩემს მე-13-ე  კომენტარში აქცენტი გავამახვილე ორ რამეზე.

1) ჩვენი ზნეობის დაცემა, იმ დონემდე, რომ ყოველგვარი ფიზიკური ობიექტი, ამ შემთხვევაში მიწა, გადადის მეორე პლანზე. 2) სახელმწიფოს მიერ განხორციელებული პოლიტიკა, რომელიც კალაპოტში უნდა აყენებდეს ყველა მოქალაქეს, კანონის ძალა გაცილებით მაღლა უნდა იყოს, ვიდრე კერძო ინტერესები.

მიწის ყიდვა ერთი რამ არის, მისი შენახვა მეორე. ასევე, გამოცდილებიდან ვიცი, თუ სახლი არ გაქვს იქ, სადაც მიწა გაქვს, რთულია ამ მიწის შენახვა და დამკვიდრება მასზე.  სახლის ყიდვა კი იაფი არ არის.

მოკლედ, როდესაც ქვეყანაში მასიური ფინანსური უკმარისობაა ჩვეულებრივი მოქალაქეების წრეში,  შენს მიერ წამოყენებული იდეა, მე უფრო აღმატებით ხარისხში გავიგე,

ანუ სიყვარული ჩვენი მამულისა საქმეში გამოხატული, რომელიც მოგვცემს საშუალებას ვიღვაწოთ ჩვენ-ჩვენს სფეროში ისე, რომ წმინდა გული შევინარჩუნოთ, ერთმანეთს ვცეთ პატივი, მოვმაგრდეთ და მოვძლიერდეთ სულიერად და ფიზიკურადაც რაღა თქმა უნდა.

ხოლო, თუკი ჩვენი ხერხემალი იქნება ძლიერი, ანუ სახელმწიფო პოლიტიკა, რომელიც განსაზღვრავს ხაზს,  არ უნდა გვეშინოდეს იმისა, რომ საქართველოს მოქალაქე, ნებისმიერი წარმომავლობით შეიძენს ამა თუ იმ კუთხეში საკარმიდამო ნაკვეთს თუ უბრალოდ მოწას. საქართველოს მოქალაქეები უპრიანია იყვნნენ ტოლი და სწორი ერთმანეთისა, განურჩევლად წარმომავლობისა.






პატივისცემით,
განდი.
არწივი.

მეც გილოცავთ :)

რავიცი ოტო, მთლიანად თუ არა , ნაწილები მაინც გვეყიდა :))

ხალხო, მეც ყველას გილოცავთ შობას !!!!

კაი, ოტტო, შენ ნუ იყიდი! :) :) :) :) :)
გულწრფელობა ადამიანის სამკაულია !  :) :)
პატივისცემით: ტენდი

რატო უნდა ვიყიდო... მაინც არაფერში ვარგა...

ხომ ნაწერი არ წამიკითხავს...

გილოცავთ შობას

ნიკო ლორთქიფანიძე გამახსენდა სათაურშივე.

ჰო, მძიმე თემაა, რა თქმა უნდა

"და თამასუქი ჩამომართვა, რომ სიღარიბის ნოსტალგია აღარ მეწვევა,
და თუ მეწვევა, დაბრალდება ისევ ჩემსავ უვარგისობას..."

დიმა, საინტერესო რა არის, იცი?!
მთელი საქართველო შიმშილობს, მაშინ, როდესაც მიწები ცარიელია და დამუშავება არავის არ უნდა. ქალაქებში გამორბიან.
სახელმწიფომ შეისყიდა ლტოლვილებისთვის სახლები და არ ჩამოდიან, თბილისში ცხოვრება ურჩევნიათ და შიმშილი.
ზაქარეიშვილს ერთი შესანიშნავი ფილმი აქვს "თბილისი, თბილისი!" . კარგი იქნება, თუ ყველა ნახავს. რა ხდება თბილისში და ასე ურჩევნიათ მიწაზე მუშაობას.
ძალიან მინდა, ჩემი შვილიშვილი სტუმრად კი არ დაპატიჟონ რთველში, არამედ თვითონ დაპატიჟოს. :) :) :)

დიმა, მართალი ხარ. გენიალური ლექსია. :)

აი ამ ლექსზე ვამბობდი. :)

გენიალურია.

და აი, მე ვიყიდე ქვეყანა


და აი, მე ვიყიდე ქვეყანა
და აღარაფერია ამ მიწაზე, ჩემი რომ არ იყოს.

ისე უცაბედად მოხდა ყველაფერი,
რომ არცაა გასაკვირი, ასე რომ მოხდა:
გავიხედე და... მომდგომოდა ჯოხის რაკუნით
ჩემივ ნათქვამი, წლების უკან დაწერილი ჩემივ სტრიქონი
და დამცინავად დამკითხავდა ბრაზიანი ხმით:
”სიღარიბის ნოსტალგია ისევ ღარიბს ეწვევა ხოლმე?” - ასეა, არა? ნაღარიბალო!
და დაიწყო ამის მერე, რაც რომ დაიწყო:
დამცხო და დამცხო ჯოხად ქმნილმა ჩემმავ სტრიქონმა,
ამჩეჩ-დამჩეჩა და წინ გამიგდო:
შიშველმა ტანზე გრძელი ლაბადის შემოხევა ძლივს მოვასწარი
და კიდევ კარგი, გზაზე თოკის ნაგლეჯიც ეგდო.

მტერი იყოს ამათ იმედად:
გავრბოდი და გზად იმ კაცის სახედა ვგრძნობდი,
ჟამიანობას რომ გამოექცა თავის სოფლიდან, ტანსაცმელი რომ დაყარა და გამოვარდა,
შიშველ ყვერებს რომ მიიქნევდა და მირბოდა თავდავიწყებით,
რადგანაც ჟამი მოჰყვებოდა უკან მუქარით...

მეც, როგორც გლეხმა თავის ყანაში შესულ მოზვერს დაკრას ჯოხი
და შხამ-ვახშმად ამოადინოს, რაც გაიხარა, სულ ძუნძულით დამატარა
ქუჩები და ქუჩაბანდები,
ერთი შეხედვით - ერთ სურათად დამანახა მთელი ქალაქი,
რის შემდეგაც ერთი წამით ამომასუნთა, და შევნელდით დიდ ბაზრობასთან
(მხოლოდ ცოტად წამკრა წვერი ჩემმა სტრიქონმა, შინ რომ შევეგდე).

და აი, მაშინვე:
ბაზრობების კიდეებზე მოსიარულე მარგინალი,
სკამუკების გამყიდველი მოხუცი კკაცი:
თითო ხელში თითო სკამი დაეჭირა და
მოცოცავდა, გეგონება კლდეებს შორის გაბმულ ბაგირზე.
სიბერემ ისე არ შემაწუხა ამ კაცისამ, როგორც სიბრიყვემ:
- დალოცვილო, მარაოსავით რომ დაგიჭერია ეგ სკამები და დალაყლაყობ,
ადექი და ერთზე დაჯექ და მეორე გვერდით მოიდგი,
რომ ნახავენ, რომ დაჯდომაც არის თურმე მაგ სკამებზე შესაძლებელი, უფრო იყიდიან.
აქ არავინ არის ისეთი, სიარულს ჯდომა რომ არ ერჩიოს.

მშიერი ხარ, ნიკაპი ყრონჭზე ჩამოგცოცებია,
თან, ეტყობა, თავის თავის მეაბუჩეც ხარ, თორემ იყიდდი რასმეს მოსალოღნს,
აგერ ფუნთუშებს იხვეწება ჯანსაღი ქალი:
სამარშრუტო ავტობუსშიც შერგო თავი - ფუნთიშაო! - შეახსენა მთელ ავტობუსს,
რომელსაც სულ არ ჭირდებოდა ეს შეხსენება, სუნიც კმაროდა,
მით უფრო რომ შემოდგომის გამჭვირვალე დილიდ ჰაერში
ორმაგი ძალით მუშაობს ყნოსვა.
ამან კი სამჯერ უფრო ჯიბრით გაუმეორა - ფუნთუშებიო!
მაგრამ მთლიანად გაჭედილმა ავტობუსმა ცხვირები რომ სხვა მხრით მიმართა,
ჩაიქირქილა:
- ფავიჯერო, სუყველა ასე გაბესკნილი გამოხვედით ამუთენია?..
და, ჰაჰაჰაჰაო, გაიფიქრა, თქვენი კარგიცო...
და შემებრალა ავტობუსი თავის შიგთავსით, რადგან, როგორც სისაძაგლით გავსილ რამეს, ისე გაშორდა.

მე და ჩემს სტრიქონს არ მოგვეწონა ფუნთუშების ეს გამყიდველი,
მაგრამ გავჩუმდით.

- მიდი, იმ მოხუცს ხელი დაუცალე, იყიდე სკამები, მიბიძგა სტრიქონმა,
მეც ვიყიდე
და ორი სკამით მეტი გახდა ჩემი ქონება.

და ეს სურვილიც რომ შევასრულე ამ სტრიქონისა,
გამახსენდა, საკუთარიც რომ მქონდა ერთი,
ძალიან ძველი,
და გავიჭერ რუსთაველისკენ.

ეს ქუჩა თუმც ყველაზე ლამაზია და კეთილქმნილი,
წამდაუწუმ შეიძლება მათხოვარზე დაგიცდეს ფეხი
და შეიქნე სწორედ იმის ასაყენები, ვისაც გაურბი.

გამიმართლა, მოდიოდა:
ძველი კაცი, ცხოვრებისგან და ამინდებისგან
გამოცდილი და დამუნჯებული.
ერთიდაიგივე იყო თვითონ აგერ უკვე წელი რამდენი
და გულზეც ერთიდაიგივე რაოდენობის ფეხსაცმეის თასმა ეკიდა.

ვისთვის დააქვს ეს თასმები, ვერ გამიგია:
წარმოუდგენელია, რუსთაველზე ვინმე შედგეს, თასმა აიღოს,
ფეხი შეიმაღლოს და თასმების გაყრა დაიწყოს.

ამას, როგორც ჩანს, თავი ისევ ძველ დროში ახსოვს,
ახლა თასმები ფეხსაცმელებს თვონვე ცვეთენ.

ან სპექტაკლს ხომ არ გვიდგამს რამეს და ჩვენ არ ვიცით?
რაკი აღარც მკითხავები ბუდობენ სადმე
და აღარც მტვერში სხედან გულგადაღეღილი წინასწარმეტყველნი?
ამას კი იქნებ მოთმინების ქადაგება აქვს ჩაფიქრებული -
ქარავნისგან ჩამორჩენილ აქლემის სახით
და ყელიდან ჩამოშვებული ძველი თასმებით,
მკერდსა და შარვლის წინ-შესაკრავს რომ უფარავენ,
ვითომ ფაფარში შეფარული ეჟვნები და ზანზალაკები
ჟღარუნობენ მარტოდ მოარული აქლემის ყელზე
უდაბნოში, რომელმაც მარტო მთვარე და მზე იცის.

კაცს რომ უბრძანო, თავისი ნაწერი თვითონ ითამაშოს, დიდი სასჯელია.
არც ისაა იოლი საქმე, რომ მავანმა თავისი თავი სცენად აქციოს.
ორ რამეს ეჭირა,
შიგნიდან თავის თავს, გარედან - ჰაერს,
ამას კი უნდოდა, რო ორივეს გაეშვა ხელი,
თვითონ უნდოდა,
არ უწყოდა, მოკვდებოდა, ერთ-ერთი თუ გაეყრებოდა.

არცერთი ადამიანი არაა ღმერთი, რომ მცნებებით ალაპარაკოს
და ადამიანების ყური მიაპყროს
იმისაკენ, რაც მათ არ უწყიან და არ შეუძლიათ.

რაც მე თამაშებზე და ნაწერებზე მიღელვია და მიტირია,
რაც მე გავრთულვარ და მიხარია,
რაც მე მყვარებია მოთამაშეები...
აი, ახლაც, ამას რომ ვწერ, ისე ვღელავ, რომ ლამის არის, ლამის არის!...
მაგრამ არა!
იმიტომ რომ, საწერად რომ ავიძრები,
მარტო კალამს კი არ მოვიკითხავ, ღამის ქოთანსაც...

ყოველი წუთი კონსერვატიულია.
ადამიანი კი მომავლისკენ არის მიხმობილი.

ის ცხონდება, ვინც სხვას გაართობს, -
იციან ეს მოხუცებმა
და თავისი ცხონებისთვის უყვართ ბავშვები.
იმათაც წინ ცხოვრება ელით, ვინც დიდებს ართობს.

მე თვითონ აქეთ მაკვირვებენ, ვინც მე მიკვირვებს:
- რა ძალითო, შენ, ერთმა კაცმა?
ორად და ათად იმიტომ ვარ გაყოფილი, რომ გავნადგურდე.
თუ არ გესმით, მაშინ გეტყვით:
შიგნით თუ არ არის ადამიანი, გარედან რა უნდა მიანიშნო?

ან გარეთ რას გამოიტანს, რაც შიგნით არ აქვს... ამიტომაც მაეჭვებენ გარეთ-მოვაჭრენი,
მგონია, რომ გზას რისხვით იწყებენ...
რისხვა ისეთი სამოსია, კაცს უთუოდ უნდა უხდებოდეს,
მაგალითად, მოხუცს რისხვა არ შეშვენის,
მის ხელში რისხვა ემსგავსება სასოწარკვეთას.

თქვენ ახალგაზრდები ხართ,
თქვენი არის გლოვის ასაკი,
თქვენი არის ტყებისა და ვაების ჟამი,
ნუ დააგდებთ ქალაქებს,
ნუ დაყრით სოფლებს,
თქვენ უნდა იაროთ
სტვირით და საყვირით - ჟამიანობაში,
თქვენმა სისხლმა უნდა თქვას,
თქვენმა პირმა იძახოს...
თქვენ ახალგაზრდები ხართ,
თქვენია - რისხვა!

კაცმა მარტო წვიმას კი არ უნდა დაუცალოს ხელი.

ამასობაში ჩემმა სტრიქონმა კვლავ წინ გამიგდო:
რაკი მეთასმეს ხელი დავუცალეთ, მთელ ქალაქს მოვედეთ,
თან მიმახტუნებდა და თან მაქზებდა:

”ანთა გამორბის ველთაო, შიშველს მიიქნევს ყვერთაო”...

ყველა მთავარი სიტყვა უხერხული წარმოსათქმელია.

მახსოვს, ამ სტრიქონის ბოლო სიტყვა ”ყვ...თა”-დ ეწერა.
მე გამოვკუჭე ის სამი წერტილი და ყვერთად მივიღე.
და კმაყოფილი ვარ, რომ აღვადგინე.

სტრიქონი კი ისევა მმართვას,
თუმც დღესავით ნათელია, რომ ვიყიდე მთელი ქვეყანა.
სიმდიდრისთვის არ მიყიდია, გულუბრყვილობით დამემართა ეს ყველაფერი,
იმ წვეტიანი სტრიქონის ძალით ვქმენ,
რამეთუ მრქენდა:

- გაიხედე, შენი არის ყველაფერი, რასაცა ხედავ!
შენი არის ფულიც, სიტყვაც -
რომელიც ითქმის ადვილად და საქმედ
ძნელად...
ნუ ჩამომათვლევინებ, სადაც არის, - ცოტად ენას მეც ვუფრთხილდები,
ის არის იქ სადაც მისი ყითები და ფუთები და ანგარებია.
ფულს ფრიალი უყვარს,
ამიტომაც იქ ინახავენ, სადაც ნესტი და სიგრილეა...
შენი არის ქვეყნის მთელი შემოსავალი,
შემოზიდული გაქვს ზურგით და გაცრეცილი ლარებით თვლილი,
ამიტომაც, ყორანივით ერთი თეთრიც არ გირევია -
არაქართული.

აბა, თუ მეტყვი, მაინც რამდენი რესტორანია მტკვრის მარჯვენა სანაპიროზე?
??????
ან მარცხენაზე?
??????
რას მეტყვი, როცა არც ერთში არ შეგიდგამს ფეხი.
ლეგიონია მათი რიცხვი, დაიმახსოვრე!

ჯერ მარჯვენა სანაპიროს უწყეს შენება
და როცა ისე დამძიმდა, რომ მტკვარი მარჯვნივ გადაიხარა,
მარცხენა სანაპიროს დამძიმებაც საჭირო შეექმნათ.
და დაამძიმეს სათანადოდ... და შეივსო ორივ ნაპირი
და გაწონაწორდა.

ვისიც მატყლია, ჯარაც მან უნდა ატრიალოს.
შენ გიჭირავს ჯარა-ტარი, შენ კი არ იცი.
სამაგიეროდ სხვებმა იციან:
ახლად შექმნილი კლასი გარე-მოვაჭრეთა შენ გელოდება,
სასწორ-სალაროები მუხლებზე უწყვიათ, დაუცალე სუყველას ხელი.

მეცემენტეებს, მეშუშეებს, მეჭურჭლეებს, პურის გარეთ გამყიდველებსაც:
ჯერ ცხელოდა, კვლავ აცივდება... თითო პურში რამდენს იგებე, ან რამდენი უნდა გაყიდონ?
თანაც ეს პურის გამყიდველები სულ ქალებია და ბაზრობებზეც მათი ადგილი თონის ფერია...
საიდანაც გინდა იყვნენ ჩამოსულები, შინ სახლები ელოდებიან:
დაუცალე სუყველას ხელი,
სახლში დააბერე.

და ამ სახით მრავალი სასწაული ჩამადენინა.
ვყიდულობდი სუყველაფერს, რაც შემხვდებოდა,
ფულს ვაძლევდი, გასაყიდს კი სახლში ვატანდი,
შინდაბრუნების თამასუქზე უარს არ იყვნენ
- დაიღალნენ მთლად ქალაქის ნოტარიუსნი.

მშრალი ხიდიდან, ელიავა-ისან-სამგორი, ავჭალისა და ლილოს ჩათვლით,
საერთოდ კი - ცხვარიჭამიიდან ვიდრე ლოჭინამდე (პეტრე რომ გაქურდეს),
ყველას ხელი დავუცალე და ვათავისუფლე...
და ასე შემდეგ...
დაიარეთ ის ადგილები - შეიცვალა მთელი ქვეყანა,
გადა იმ ჯვარ-სიწმინდეებისა,
რითაც სამშობლოს იცნობს სახლში დაბრუნებული.
ნახეთ, როგორ მოკრიალდა სუყველაფერი:
ვახუშტის ხიდთან, დიდუბისკენ რმ აუხვევდი და ბეღურებივით
რომ აფრთხიალდებოდნენ დღიურ საქმის მაძიებელნი,
და შემოგეფრქვეოდნენ მანქანის შუშებზე,
- არა ჩვენ ვიცით უკეთ თხრა და უკეთ ლესვა, არა ჩვენაო, -
საით გაფრინდნენ, რად არ იკითხავ?
მით უმეტეს, რომ ბეღურები სხვა ქვეყნებში არ მიფრინავენ,
თვინიერ თავის ხის ტოტებისა.
სად წავიდნენ და, ყველა თავის ეზოში ბარავს,
სულები ჩაედგათ, რომ გვეგონნენ ცარიელები...

ჩემი პირობაც არ იყო ძნელი - წადით, სვით, ჭამეთ, აშენეთ, აშენდით,
ხალხად იქეცით,
როდემდის უნდა იყოთ ასე, ბუზებივით საძულველები.

შორი მთებიდან და კლდეებიდან ჩამოსულთა
უკან მიქცევა კვლავაც ძნელი საქმე შეიქნა:
მაგრამ ცალკე ხელფასები დავუნიშნე ”ადგილის საჭერი”,
ოდნავად სტრიქონის წვერიც წავკარი და მთებში შევლალე:
გამრავლდნენ და იჭირონ ადგილი.

არც დროში მიცხოვრია და არც ქვეყანაში,
ვიცხოვრე სასჯელში.
სხვანი მის პატიმრებს შორს ერეკებიან, რომ არ დაინახონ.
ჩვენთან ყველაფერი გზის გადაღმა და ფანჯრის წინაა.
ამიტომაც დავკარ ლახტი საპატიმროებს და დავანგრიე,
წამოვასხი ნახირივით პატიმრებიც და იმათი მლოცველებიც:
- არ არის წესი ქართველისთვის დანაშაული
და სასჯელი - სიყვარულია.

და აი, ასე, მასხარას სახით
მარბენინა და მაყიდინა, რაც კი რამ იყო სიღარიბე
და თამასუქი ჩამომართვა, რომ სიღარიბის ნოსტალგია აღარ მეწვევა,
და თუ მეწვევა, დაბრალდება ისევ ჩემსავ უვარგისობას...

ღმერთო, გვაშორე, ასეთი რამე კიდევ სადმე რომ განმეორდეს:
ყველა სტრიქონი ჯოხად რომ იქცეს
და დაერიოს თავის მთქმელებს,
ლექსის წერას ვინღა გაბედავს...
გადაშენდებიან პოეტები და დავიღუპებით.
ამიტომაც სჯობს
სტრიქონი რონ დევს,
ჯოხიც ასევე.

გამომეთხოვა ჩემი სტრიქონი,
გამომიშვა შინ ცარიელი და გულარხეინი,
და ვლოცავდი ყველას, ვისაც ეძინა იმ დროს, იმ წუთში,
იმ ერთ წუთში, იმ ათ წუთში, იმ ერთ საათში...
განსაკუთრებით ვლოცავდი ქალებს,
აბა, ანთა ვინ დაინახა, თუ არა ქალმა?
ვინ მოიცალა ლექსობისთვის ჟამიანობაში?


ანთა გამორბის ველთაო,
შიშველს მიიქნევს ყვერთაო...

მთვარიანი ღამე იყო და დავეგდე, აღარ მახსოვს, ქუჩქა იყო, მინდორი იყო?
ჩემი იყო ყველაფერი, რა მადარდებდა.
და პირველად ავხედე ზეცას:
სხვა ყოფილა ზეცა თურმე, ვალს რომ მოიხდი.
ქუთუთოებს თვითონ გიხუჭავს,
თვითონ გაძინებს,
გალობა კი შენიდან გესმის.

                                ბესიკ ხარანაული

ვურჩევ, ყველამ წაიკითხოს ეს შედევრი

გაგრძელება აქვს საინტერესო მაქ ლექსს, მთლიანად ვერ დავაკოპირებ ძალიან დიდია. :)

წაიკიტხეთ თუ არ წაგიკიტხავთ, მოგეწონებათ.

დიმა მასევე ვფიქრობ, რომ შემეძლოს მთლიანად ვიყიდდი, ანუ გამოვისყიდდი ქვეყანას. :)

"და აი, მე ვიყიდე ქვეყანა
და აღარაფერია ამ მიწაზე, ჩემი რომ არ იყოს"

ბესიკ ხარანაული :)

ნუცი, გმადლოოობთ!!! :) :) :)

ჰო ეგრეა. მე მთლიანად გეთანხმებით. არამგონია ეს კბენა იყოს ეთნიკური უმცირესობების მიმართ, რომლებიც ჩვენს ქვეყანაში არიან. ეს დიდი გულისტკივილია და დასაფიქრებელი საკითხი, რომელსაც მშვიდობიანი გამოსავალი აუცილებლად ექნება.

ბატონო მიხეილ, გუშინ ლამის ურაკპარაკის ჭირი წავიღე  :) :) :) და ამიტომ თქვენს კომენტარზე ვერ გიპასუხეთ.
სახელმწიფო და სახელმწიფო კანონები სწორედაც რომ ჩვენ ვართ და რეალური სურათიც შეიცვლება. რატომ შეიცვლება თქვენ ჩემზე უკეთესად იცით. საზღვრებთან რომ ჩვენ გვეცხოვრა, სწორედაც რომ რუსეთი ვერც "სამხრეთ ოსეთს" წაგვართმევდა და ვერც აფხაზეთს.
ეს ერთი, და მეორეც,ვერც ეთნოკომფლიქტის გაღვივებაში დამდებს ვინმე ბრალს. მე არსად მიწერია, რომ სხვა ეროვნებები "უნდა წაეთრნენ", "უნდა დავხოცოთ". :) :) :)
რაზედაც მე ვწერ, ეს უკვე გადავიტანეთ და არ მინდა კიდევ ერთხელ ჩვენმა შვილებმაც გადაიტანონ. :) :) :)
დაწვრილმანება არ მინდა და არც პრაქტიკული არა ვარ, მაგრამ ერთ კომპიუტერს + ერთი მობილური უკვე ერთი ჰექტარი მიწის ფასია. :) :) :) :)
სახელმწიფო, ეს გახლავთ ტერიტორია და ხალხი.
კიდევ ერთხელ "იყიდეთ საქართველო"

ნია-კო, ამინ !!! :) :) :)

თქვენი ჭირიმეთ, თუ შეიძლება, იყიდეთ საქართველო.
თუ შეიძლება,იყიდეთ საქართველო.
იყიდეთ საქართველო
იქნებ ჩვენს შვილებს ლექსების გარდა ჩვენი დასამარხი მიწაც დავუტოვოთ.

ციცი...
ჩემი ტკივილი... ჩვენი... შაგრენის ტყავივით დალეული საქართველო...
სიტყვებმა აზრი დაკარგეს...
მოდი, ვისურვოთ, რომ:
2011 წელი საქართველოს ერთიანობის წელი ყოფილიყოს. შობის ღამეს ჩავიფიქროთ და ვინატროთ, რომ გვეცხოვროს საქართველოში, რომელსაც აღარასოდეს დავკარგავთ.
ისე, სანამ თუნდაც ერთი ქართველი იარსებებს დედამიწაზე, მანამდე იქნება: საქართველოც!!!
მრავალ ახალ წელს და შობა, ციცი... ერთინა, ძლიერ საქართველოში

მაპატიეთ, მაგრამ ცოტა არ იყოს მიამიტურად მეჩვენება მოწოდება ამ ჯიბეგაფხეკილი ხალხისთვის, რომ ვინმემ სადმე სოფლებში მიწები შეისყიდოს!
სახელმწიფო ტერიტორიებს სახელმწიფო და სახელმწიფო კანონი უნდა იცავდეს!
ასეთი 'შესყიდვებით" რეალური სურათი არ შეიცვლება!

თანაც ასეთი წერილები, რომლებშიც საქართველოში მაცხოვრებ სხვა ეროვნებებზე იწერება რაიმე, ჩემი აზრით, ძალიან ფრთხილსა და სათუთ მიდგომას მითხოვს, რომ ვინმემ ჩვენი ხმა ეთნოკონფლიქტების გაღვივების პროვოკაციულ საბაბად არ აღიქვას და გამოიყენოს!

ვიმეორებ: ის, რაზეც ზემოთაა მსჯელობა, მეტად მტკივნეული და სერიოზული საკითხია და მას მხოლოდ და მხოლოდ სახელმწიფო უნდა წყვეტდეს კომპლექსურად, ჰუმანური და დემოკრატიული პრინციპებიდან გამომდინარე, ქვეყნის ეროვნული ინტერესების შესაბამისად!

წვრილ-წვრილმა წერილებმა და კბენებმა კი  შეიძლება ზოგჯერ უკუშედეგიც კი მოიტანოს!

ამიტომ ჩემი პოზიცია უფრო მეტი სიფრთხილისაკენ მოწოდება იქნებოდა მსგავს თემებზე წერისას!

ტენდის მოკითხვა
5+

არა, დიმა, ტკივილის სუნი აქვს. თქვენ დიდხანს არ გიცხოვრიათ სხვაგან და ამიტომ პოლიტიკა დაინახეთ. :)
პატივისცემით: ტენდი

პოლიტიკის სუნი აქვს :D

"ვისაც გვტკივა, ძალზედ ცოტა შესაძლებლობა გვაქვს, ვიყიდოთ საქართველო...ხოლო ვისაც შეუძლია, მას ნაკლებად სტკივა ეს ...მოკლედ, სურვილი და შესაძლებლობები ერთმანეთს არ ემთხვევა."
სამშობლოს შენარჩუნება ღვთიური  საქმეა. თუ სურვილი გაჩნდება, ღმერთი მოგვცემს.

"17. არ ვიცი, რა ვთქვა, გაოგნებული ვარ... დავიბენი და....რაღაც გაუცნობიერებელი შიშის გრძნობაც  გამიჩნდა გულში!...
შატილიონი. 2011-01-02 23:31:55"

მე კიდევ პანიკა მაქვს. ვკარგავთ ყოველგვარი კანონების დაცვით.
და იცით როგორ ყიდულობენ?
მაგალითად, რომელიმეს ყიდვა უნდა და საშუალება არა აქვს. ნათესავები და მეზობლები ეხმარებიან.

არ ვიცი, რა ვთქვა, გაოგნებული ვარ... დავიბენი და....რაღაც გაუცნობიერებელი შიშის გრძნობაც  გამიჩნდა გულში!...

ის რასაც თქვენ ბრძანებთ, მეტად მტკივნეული რეალობაა. რაიმე გზა უნდა გამოიძებნოს...აუცილებლად. ქართველი მართლაც  ვერასდროს შეეგუება უცხო ცასა და მიწას.  დაგლოცოთ და გაგახაროთ უფალმა.  რწმენასა და საქმეში ერთიანობით,  უანგარო სიყვარულით ბევრს შევძლებთ და საქართველოც  ჩვენი იყო, არის და იქნება მუდამ. უფალი არ გაგვწირავს!

"...ჩვენ აქ. ქალაქებში კომპიუტერებთან ვსხედვართ და "მაღალ მატერიებზე" და საქართველოს სიყვარულზე ვლაპარაკობთ. საქართველო კი თვალსა და ხელს შუა გვეკარგება, როგორც სილა მუჭში..."

ძალიან მტკივნეული რეალობაა... რა უნდა ვთქვა?!
ვისაც გვტკივა, ძალზედ ცოტა შესაძლებლობა გვაქვს, ვიყიდოთ საქართველო...ხოლო ვისაც შეუძლია, მას ნაკლებად სტკივა ეს ...მოკლედ, სურვილი და შესაძლებლობები ერთმანეთს არ ემთხვევა.
ღმერთი შეეწიოს და დაიფაროს ჩვენი ქვეყანა!

მაჰათმა განდი, ძვირფასო, მე ამ წერილში ტერიტორიების შენარჩუნებაზე ვლაპარაკობ, თორემ მორალი უკვე სხვა თემაა. :)
პატივისცემით: ტენდი

საინერესო წერილია, პათოსიც მესმის ამ წერილის და მსურს ავტორს მადლობა ვუთხრა აღნიშნული აზრებისთვის.

ერთს დავამატებდი, საქმის არსი მარტო მიწების ყიდვაში არ არის. მით უმეტესი, მოსახლეობის დიდ ნაწილს იმ ფულის შოვნა (თუნდაც 1200 ლარი)  არ ეადვილება.

მე ჩვენს გადაგვარებას ცოტა უფრო სხვა კუთხით ვხედავ. ეს არის სულიერი/ზნეობრივი  მხარე.  საქართველო არის სახელმწიფო, ქვეყანა. მისი თითოეული მოქალაქე არის ქვეყნის სრულუფლებიანი წევრი და მან წესით ვერანაირი ზიანი ვერ უნდა მოუტანოს ერთიანობას.

მაგალითისთვის მოვიყვანოთ, თუნდაც ყველასთვის კარგად ცნობილი დავით მეოთხის ნაბიჯი, როდესაც მრავალი ათეული ათასი უცხო ოჯახი ჩამოასახლე ჩვენს ტერიტორიაზე. დავითს არ ეშინოდა იმისა, რომ საქართველო გადაგვარდებოდა, რადგან მაშინდელი პოლიტიკურ-სოციალური სისტემა ისე იყო აწყობილი, ამის საშუალება არ არსებობდა.

დღეს, როდესაც გადავხედავთ მიმდინარე მოვლენებს და გეგმებს, ისახება ერთი რამ, ცოტა მოხრილები ვართ ხერხემალში.

ანუ,  თუკი სახელმწიფო გეგმა (სტრატეგია) იქნება მტკიცე და ერთმნიშვნელოვნად კანონის გზის მოსიარულე, მაშინ ყველას ექნება რიდი ამ გზისა. ანუ, მე არ ვხედავ პრობლემას ეროვნებით არაქართველის მიერ საქართველოში ცხოვრებისა, რადგან იგი უნდა იყოს მოქალაქე ამ ქვეყნისა.

ჩემს მიერ დანახული პრობლემა ცოტა სხვა კუთხიდან იმზირება.

დღეს, როდესაც არის მცდელობა სახელმწიფო ენას გაუთანაბრონ უცხო ენა, ინტენსიურად ინერგება ინგლისური ენის ცოდნის აუცილებლობა, ტელევიზიებში სავალდებულოა ფილმების ინგლისურ ენაზე გაშვება (არც ფრანგულად , არც გერმანულად და არც სხვა ენაზე არ არის სავალდებულო ფილმის გაშვება)  , ყბადაღებული "ინგლისურის მასწავლებლები", პირველი კლასიდან ინგლისური ენის შესწავლის სავალდებულობა, სიტყვა "ევროპული" - ს აღმატებით ხარისხში გამოყენება, (იმ ხარისხშია ეს სიტყვა და ყველაფერი რაც ამ სიტყვის გარშემო ტრიალებს, რომ ლამის თაყვანისცემა გამოგვდის ჩვენ ყველაფრისა, რად დაკავშირებულია სიტყვასთან "ევროპული" )


ანუ, თუკი ასე გაგრძელდა პროცესები და მიმდინარე მოვლენები, ჩვენ ავტომატურად ვხდებით მსოფლიოს ერთიანი მოქალაქე, რომელსაც ეამაყება რომ ის არის ევროპელი, საქართველო გადაიქცევა ერთი დიდი ქვეყნის, ევროპის პატარა ნაწილი, ჭანჭიკი. ამ დროს ნაკლები ყურადღება დაეთმობა ვინ ვინ არის, მთავარია ინგლისური ენის ცოდნა ბაღიდანვე დაიწყება.  (ალბათ, მშობლები დაბადებისთანვე დაუწყებენ ბავშვს ინგლისურად საუბარს)  გვეყოლელბა სუხიშვილების ცეკვის ანსამბილი, რომლების შორტებში დაიწყებენ ცეკვას, ევროპული ჰანგების ფონზე;  გაუკუღმართებული სექსუალური ურთიერთობა ჩაითვლება ნორმად და ასე შემდეგ.

დღეს ჩვენ გვეამაყება რომ გვყავს 100 000 მოწამე, რომლებიც მტკიცედ დადგნენ რწმენის სადარაჯოზე.  დღეს, ჩვენ აღარ გვჭირდება ფიზიკურად თავის დადება ქრისტიანობისთვის, თუმცა რადგან ქრისტიანობა გადაიქცა მოდის ერთ-ერთ მიმართულებად (დღEს ფართოდ ხმარობენ სიტყვას "ფეშენ"), დღეს ჩვენ გადავიქეცით "მორწმუნე ურწმუნოებად", ანუ რაც ყველაზე ვერაგია და რაც ყველაზე რთული გამოსასწორებელი. ერთდროულად, ვართ მორწმუნეები, ამავე დროს - არ ვართ. ანუ, სახელით ვართ, ხოლო საქმით, ნწუ, ნურას უკაცრავად, ძალიან შორს ვდგევართ.

საქართველოს მე ვხედავ როგორც კრებულს, თაიგულს საქართველოში მცხოვრებ ყველა ადამიანის მხედველობისა. თუკი, ეს მხედველობა იქნება დამახინჯებული, დანარჩენი მხარე კარგად აქტუალობას, სიცხარეს.

ერთ რამეს მტკიცედ ვიტყოდი:

მე ვარ საქართველოს მოქალაქე; მაშასადამე, ვარ საქართველოს მოქალაქე, არავითარი მაგრამ.






პატივისცემით,
განდი.
არწივი.

ელინა გმადლობთ !!!  :)

ვერ შეეგუებით სხვის ცას, თქვენი მაღალი ცა მოგენატრებათ
ვერ შეეგუებით სხვის მზეს, თქვენი შორი ჰორიზონტიდან ამოსული მზე მოგენატრებათ,
ვერც თქვენი თბილი მწვანე ბალახის ფერის გარეშე ვერ გაძლებთ.
ახლა მიწები ძალიან იაფია. 
თქვენი ჭირიმეთ, თუ შეიძლება, იყიდეთ საქართველო.
თუ შეიძლება,იყიდეთ საქართველო.
იყიდეთ საქართველო
იქნებ ჩვენს შვილებს ლექსების გარდა ჩვენი დასამარხი მიწაც დავუტოვოთ.

საოცარი ნაშრომი...
პატივისცემა ავტორს!

თამრიკო, გმადლობთ.
ამ ბოლო დროს უამრავ შეცდომას ვუშვებ ქართულშიც და რუსულშიც. რატომ, არ ვიცი.
დღეს ბედობის დღეა და სპეციალურად დავდე ეს წერილი. იქნებ დაგვებედოს საქართველოზე ფიქრი პრაქტიკულად.

გადასახადები არც ისე დიდია. მაგაზე მეტს კოკა-კოლებში ვხარჯავთ შვილებისთვის.არაჩვეულებრივი მიწებია. დამუშავების გარდა პლანტაციების გაშენება შეიძლება. არც ჩამოგართმევენ, უბრალოდ, დაგაჯარიმებენ გადასახადს თუ არ გადაიხდი.
უმაგისოდ რა, დაჯჯარიმებულები არა ვართ?
აზერბაიჯანელებმა ხელოვნურად გაზარდეს ფასები, ერთიმეორე ეხმარებიან და გამყიდველს იმაზე მეტს სთავაზობენ, ვიდრე ქართველები.
კატასტროფული მდგომარეობაა. რაც რუსეთმა ომით ვერ წაიღო, მშვიდობიანად მიაქვს აზერბაიჯანს და არა მარტო. სომხებსაც.

ვერ შეეგუებით სხვის ცას, თქვენი მაღალი ცა მოგენატრებათ
ვერ შეეგუებით სხვის მზეს, თქვენი შორი ჰორიზონტიდან ამოსული მზე მოგენატრებათ,
ვერც თქვენი თბილი მწვანე ბალახის ფერის გარეშე ვერ გაძლებთ.
ახლა მიწები ძალიან იაფია. 
თქვენი ჭირიმეთ, თუ შეიძლება, იყიდეთ საქართველო.

იქნებ ჩვენს შვილებს ლექსების გარდა ჩვენი დასამარხი მიწაც დავუტოვოთ.

დამაჟრიალა...  გაიხარე, ტენდი!
და იქნებ ესეც შეასწორო?
თვალს და ყურს ერთად მჭრის, -  "шёлковое компания" --->>> "шёлковая  компания"

საინტერესო ნაწერია ტენდი... და დამაფიქრებელიც...
მაგრამ  მე ერთს დავამატებდი, კი არ უნდა ვიყიდოთ საქართველო, არამედ არ უნდა გავყიდოთ!... მთელი უბედურებაც ისაა, რომ სოფლიდან 1-2 წლით ჩამოსულ ახალგაზრდას იქეთ მიბრუნებაც აღარ უნდა, არამც თუ მოვლა... რაც გვაქვს იმას უნდა მოვუფრთხილდეთ და მოვუაროთ!!! უზარმაზარ, მოვლილ კარ-მიდამოებს ყიდიან, რომ აქ, სადმე ქალაქის გარეუბანში, ერთ ოთახში "მოიკრუნჩხონ" ამ სიტყვის სრული გაგებით... :( იმის ნაცვლად რომ მათმა მომავალმა შვილებმა სოფლის ველ-მინდვრებზე ირბინონ და გაიხარონ...
არასდროს მქონია სოფელი და ყოველთვის კეთილი შურით მშურდა ბავშვების, რომლებიც არდადეგების დადგომისთანავე ბებია-ბაბუებს მიაშურებდნენ სოფლებში...
მადლობა უფალს, გათხოვების მერე მაინც მერგო მაღალმთიანი რაჭის სოფელი :) მახსოვს ერთხელ, ჩვენი სურვილი , სადმე ქალაქთან ახლოს გვეყიდა აგარაკი, როგორ ჩაახშო ჩემმა მამამთილმა... "თუ ახლოს დაიგულებთ დასასვენებელს, რაჭას მიატოვებთ და კერა გამოცივდებაო!"...
მართალი იყო!.. დღემდე მიხარია რაჭა, თავისი განუმეორებელი ბუნებითა და სურნელით!!!

მოკლედ :) ვისაც არა გაქვთ, იყიდეთ!!! და ვისაც გაქვთ, ნუ გაყიდით თქვენ წილ საქართველოს!!! მოუფრთხილდით და მოუარეთ!!!! :) :-*

კი ბატონო,მოვნახავთ მაგ 1200 ლარს და ვიყიდით როგორმე,მაგრამ მერე მიწის გადასახადებიო,მერე საურავიო,მერე დამუშავებას მოგთხოვს სახელმწიფო,ან წინააღმდეგ შემთხვევაში ჩამოგართმევს... აი ასეთია სახელმწიფო პოლიტიკა. რაც შეეხება ჰერეთს,ანუ ლაგოდეხის რაიონს,თქვენ მართლს ბრძანებთ თათრების დასახლებაზე. უახლოეს წარსულში კახი,ნუხი,საინგილო საქართველოს კუთვნილი ტერიტორია იყო,ანუ ჰერეთს მიეკუთვნებოდა. როგორს ჩანს ჰერეთი მთლიანად აზერბაიჯანის საკუთრება გახდება...

უკიდურესად მძიმეა  სოფელში ცხოვრება, მაგრამ უფრი მძიმე არ არის, ვიდრე ომში დაღუპული ჩვენი შვილების დამარხვა.
ეს პათეტიკა არ გახლავთ.
სიყვარული პრაქტიკულად მწანს. ხომ ვუვლით შვილებს, ხანშიშესულ მშობლებს. ასეთივე მოვლა სჭირდება სამშობლოს.
კომპიუტერი სოფლებშიც მუშაობს და ლექსების და მოთხრობების წერა იქაც შეიძლება.
ტერიტორიის ერთი მესამედი ბოლო ოც წელიწადში დავკარგეთ. უფრო მეტის დაკარგვასაც მოელოდეთ.
თუნდაც დამუშავება ვერ შეძლოთ, იყიდეთ, რომ თქვენი ერქვას. რომ საზღვრებთანაც ჩვენ ვიყოთ და არავინ აღარ შემოგვედაოს.
"ხე ნაყოფით შეიცნობა და ადამიანი თავის საქმეებით" - ის დროა, როცა ჩვენი საქმეებით დავამტკიცოთ, რომ გვიყვარს.
ზეპირად სიყვარულზე ადვილი რა არის!
ახლა სახელმწიფო ფასი 1 ჰექტრის 1200 ლარია. დარწმუნებული ვარ, მეტსაც ვხარჯავთ.ბევრი რამ უნდა მოვიკლოთ და საქართველო ვიყიდოთ.
პატივისცემით: ტენდი

"ხლა მიწები ძალიან იაფია. 
თქვენი ჭირიმეთ, თუ შეიძლება, იყიდეთ საქართველო.
თუ შეიძლება,იყიდეთ საქართველო.
იყიდეთ საქართველო
იქნებ ჩვენს შვილებს ლექსების გარდა ჩვენი დასამარხი მიწაც დავუტოვოთ"
საოცარია, ტენდი!
გამაჟრჟოლა...
ქართველებო, იყიდეთ საქართველო! :(

ეჰ... საქართველო კარგა ხანია გაყიდულია.
აფხაზეთიც გაიყიდა და ოსეთიც!
საინგილო დავკარგეთ, ახლა დავით-გარეჯსაც ვკარგავთ... დავით-გარეჯიც და საინგილოც ჩვენია ისტორიულად!
აზერბაიჯანელები განჯის კარებს ითხოვენ გარეჯის სანაცვლოდ!
რაც შეეხება აფხაზებს, დღეს ნამდვილი აფხაზები აღარ არიან, და თუ არიან რუსების მონებიღა არიან!
დიმიტრი გულიას თავის დროზე დაუჩემებია: ''გინდა თუ არა, აფხაზი ვარო''... რაზეც კონსტანტინე გამსახურდიას უპასუხია: ''თავლაში რომ დაბადებულიყავი, ცხენი იქნებოდიო?!''
მე იმ ერს რა ვუთხარი, ანბანის შემქმნელი რომ ცოცხალი ჰყავსო.


აღსდექ  ერო!
აღსდექ ერო! გამოფხიზლდი,
მტრები გარეჯს გვართმევენ.
ციხე-ტაძრებს გვიფეთქებენ
თავმომწონე ქართველებს.
დაიცავი საქართველო,
კვლავ ჩაიცვი ფარაჯა.
ქრისტიანულ სიწმინდეებს
დაუდექი დარაჯად.
მტკივა შენი სატკივარი,
გულს მიღრნიან იჭვები.
დაგელოცოს მარაბდაში
დაცემული ბიჭები.
აღსდექ ერო! გამოფხიზლდი,
მტრები ყაზბეგს გვართმევენ.
მაშ, დარაჯად დაგვიდექი
ამპარტავან ქართველებს.

სიამოვნებით ვიყიდი და ვიცხოვრებ კიდეც სოფელში...ეს ჩემი ნატვრაა...ეგება ამიხდეს კიდეც...:-*

ვერ შეეგუებით სხვის ცას, თქვენი მაღალი ცა მოგენატრებათ
ვერ შეეგუებით სხვის მზეს, თქვენი შორი ჰორიზონტიდან ამოსული მზე მოგენატრებათ,
ვერც თქვენი თბილი მწვანე ბალახის ფერის გარეშე ვერ გაძლებთ.
                        ასეა...წყალი არ გაუვა...555555

ნაჩქარევად არის დაწერილი, რისთვისაც ბოდიშს გიხდით. :)
პატივისცემით: ტენდი