ოლიმპოს ფერდზე ვცხოვრობდით
მგლების მოდგმა და გვარია,
ღირსებისათვის მებრძოლნი,
ყველასთან მეომარია,
ავაჟღრიალეთ აბჯარი,
ჩვენი ხმალი და ფარია,
ომის ღმერთებსაც შევწირეთ
ყველა ნიკორა ხარია.
გაუმაძღარმა სისხლითა
ვანგრიეთ მთა და ბარია,
მტრების მოჭრილი ხელებით
ავჭედეთ ქავის კარია,
მაგრამ ამ ქვეყნად ბოლომდე
აბა ვის გაუხარია?
დროის ულმობელ ბორბალმა
ყველას მოგვტეხა მხარია,
თან წაიყოლა ქურუმნი
ღმერთებთან მოუბარია,
სისხლი, ცრემლი და ღირსებაც
ისიც მან არივ-დარია....
უკვე დიდი ხნის მკვდარია
ჩემი პლანეტა არია,
დამშრალი ზღვების ადგილზე
მხოლოდ ქვიშა და ქარია.