(საკუთარ თავს)

დრომ მწუხრისფერი დაგრია ხელი,
სულს დაფენია სიყვითლე ობის,
ასეა, როცა ვიღაცას ელი,
ასეა, როცა არავინ მოდის.
წელთა გადაღმა მაისებს გავდი,
დღეს ძარღვებს გივსებს მძიმე ქაოსი,
ასეა, როცა ხარ მწუხრის ლანდი,
მეფე მუზების სასაფლაოსი.
ხარ უქარობით ბედი აფრების,
დაშრეტილ თვალთა უშუქი მზერა,
ასეა, როცა გჯერა ზღაპრების,
იცი ტყუვდები, და... მაინც გჯერა.
ასეა, როცა შეშლილ ძახილზე
გპასუხობს ექო ხავსიან ლოდის...
ასეა, როცა ისიც გახიზნეს,
და არც სიკვდილი არსაით მოდის.