შენ, საკარცხულში უნდა უჯდე,
უშგულში მახვშებს,
ღამით, სათიბში,
ვარსკვლავების გიკრთოდეს დასი. . .
არა და არა!
არ გაძლევდეს სვე,
მრუში საშველს
და ქალაშავა კალმახივით
გიხლტოდეს მკლავზე.

ორთაჭალასთან, შენი ტივი
ქარვას აპობდეს,
ედევნებოდე მშვილდით კანჯარს,
ან შლიდე ბადეს.
წალკოტში სატრფოს უკითხავდე
ვაჟას და ბოდლერს.
ანდა, ბადაგი ამოწვართო
ალისფერ ბაგეს.

დუქანში კინტოს შეალეწდი
სიურჩით სირჩას,
გამოძერწავდი პაოლოს და
გრანელის ლანდებს,
მკერდს ჩაუჩეხდი ცოლისათვის
ჭიუხში ყივჩაღს,
ან „პალასოტელს” აახლებდი
ცხრა ეტლით ვარდებს.

შენს სისხლძარღვებში უნდა
ჰყეფდეს ჟიპიტაური,
აშიშხინებდე მოტკარცალე
კოპიტზე მწვადებს,
ნაბახუსევზე სუნთქვას გცემდეს
გრილი ზღვაური
ან ღამენათევს შენი წაწლის
წადილი გწვავდეს.

აქ რაი გინდა, არც ვარდია,
არცა ლექსია,
რად იარები ღიმიანი
ეკლიან გზაზე.
აქ იარები, ტკივილია,
ლაფსაც გესვრიან,
არცა მოყმეა, არცა ვეფხვი,
ვერც სილამაზე.

მეზმანა, თითქო, მირაჟები ჯარად გესია
და პოეზია ქალწულივით გეწვინა მკლავზე.