ეძღვნება ჩემი მარიშას ნათელ ხსოვნას
                            * * *
            ,,წიგნის კითხვის გამავრცელებელი და
            ფსევდოგლობალიზაციის მოწინააღმდეგე
              სულიერ  ფასეულობათა დამცველი
            უკანასკნელი მოჰიკანების საზოგადოება”
                  მკაცრად გაფრთხილებთ:
              თავს ნუ შეიწუხებთ მოთხრობაში
        (ამ საზოგადოების დასახელების გამოკლებით)
          ნურც ბარბარიზმებზე  მიმანიშნებელი
        ბრჭყალების ძებნით (ყველანაირი ბარბარიზმი
          უკვე დიდი ხანია ძარღვიანი ქართული
          სიტყვის განუყოფელი ნაწილი გახდა)
                            და
        ნურც ბარბაროსულად გამოუჩენთ ბრჭყალებს
          ამ მოთხრობის გაკადნიერებულ ავტორს
              (მაინც ვერაფერს შეასმენთ)
                            !!!                                     
უსასრულო მოლოდინის მორიგი დილა გამითენდა. თვალები ჯერ წესიერად გახელილიც არ მქონდა, რომ უკვე ფეხშიშველა მივბანცალებდი სამზარეულოსკენ, წინა ღამის უძილო და ნამთვრალევი. ნაბახუსევზე (ანუ პახმელიაზე) იატაკის სიგრილე სასიამოვნო ჟრჟოლას მგვრიდა. ფინჯანი ყავა ეხლა მისწრება იყო ჩემთვის.  სადუღი გაზქურაზე შემოვდგი და ოთახში თვალები მოვაფათურე, - სიგარეტს ვეძებდი.
    გასული ღამე ფინჯანში ჩამოსხმული ყავის არომატსა და პირველი ნაფაზის კვამლთან ერთად ამომიტივტივდა გონებაში.
ისევ უშედეგოდ ვეძებდი მთელი დღე. რამდენი არ ვაცეცე თვალები აქეთ-იქეთ, რამდენი არ ვატრიალე კისერი ბუსავით, მაინც ვერსად ვიპოვე.
და ასე გრძელდება უკვე სამი წელიწადია: ყოველ დღე გამოვდივარ სახლიდან; წვიმაში, ქარში, თოვლში, ყინვაში, ნისლში, სიცხეში ვეძებ; არ ვუშინდები არაფერს, ვიტან ყველაფერს; დავბოდიალობ ტყეში, ღრეში, მინდორში, ველში, ქალაქში, სოფელში, მთასა თუ ბარში, მაგრამ მაინც ვერსად ვპოულობ.
მორიგი უშედეგო ძებნის შემდეგ რომელიღაც კაფეში შევუხვიე და ბნელ კუთხეში განთავსებულ მაგიდას მივუჯექი. ოფიციანტი უხალისოდ წამოვიდა ჩემკენ, გაღიზიანებული თვალებით შემომხედა და მაგიდაზე მენიუ დამიგდო, მერე რაღაც ჩაილაპარაკა ცალყბად და ზურგი მაქცია; არც კი დამაცადა გამოლაპარაკება, - მე ხომ მენიუში ყურყუტის და რაიმე განსაკუთრებულის შეკვეთის თავი (არც ფული) არ მქონდა, ერთი ჭიქა რაიმე მაგარის გადაკვრა მინდოდა უბრალოდ.
მას შემდეგ, რაც შევეგუე აზრს, რომ ოფიციანტი (სულ ცოტა) უახლოესი ნახევარი საათის განმავლობაში მაინც თავის დიდმნიშვნელოვან არსებობას აღარ შემახსენებდა, კეთილი ვინებე და ჩემი მაღალი ყურადღება კაფეში დავანებულ ღრმადპატივცემულ საზოგადოებას მივაპყარი:
მოპირდაპირე მაგიდასთან ორი სნობი გოგოშკა იჯდა. სხვების რომ არ მორიდებოდათ, იქვე ამოალაგებდნენ კოსმეტიკით ამოვსებულ ჩანთებს და ჯიბის სარკეებში კოხტაპრუწაობას დაიწყებდნენ, - აქაო-და, ნამდვილი ქალი ყოველთვის ფორმაში და საყვარელი მამაკაცისთვის ყოველთვის ყველაზე სასურველი უნდა იყოსო. სხვათა შორის, მათ მიერვე შეკვეთილ ეგზოტიკურ სალათებსაც რაღაცნაირად მოწყენილები დაჰყურებდნენ, - ან კალორიებს ითვლიდნენ დიდი მონდომებით, ან-და იმაზე ფიქრობდნენ, ამ სალათების შემადგენლობა მათი სახის კანზე როგორ იმოქმედებდა, რამდენად დაარბილებდა ან ფორებს რამდენად გაუფართოებდათ ეკოლოგიურად სუფთა ბოსტნეულისგან დამზადებული ნიღაბი, სახის კანს ხომ განსაკუთრებული მოვლა სჭირდება!
კაფეს მეორე ბოლოში გოგო და ბიჭი ისხდნენ გვერდი-გვერდ. ერთმანეთისკენ სანახევროდ შებრუნებულები რაღაცას ჩურჩულებდნენ მიბნედილი თვალებით. შიგადაშიგ ვნებიან კოცნასაც გამოურევდნენ ხოლმე, რომელიც ზუსტად იმდენ ხანს გრძელდებოდა, ვიდრე გოგო აღმოაჩენდა, რომ ბიჭის თითები ედემის ბაღში გადაპარვას და აკრძალული ხილის მოწყვეტას აპირებდნენ. მერე ისევ თავიდან იწყებოდა ყველაფერი _ ერთმანეთის ყვრიმალებთან აჩქარებული, ცხელი სუნთქვა და ერთმანეთზე ხელახლა შეწებებული ტუჩები ...
ყველაზე გამოსაჩენ ადგილას ყველა ჩვენგანისთვის კარგად ნაცნობი ვიპ-შოუ-ბიზ ოჯახური წყვილი მოთავსებულიყო, ასე ხშირად რომ გვახსენებენ ხოლმე თავს ტელეეკრანებიდან და ბომონდური ცხოვრების ამსახველი ჟურნალებიდან – მეგავარსკვლავი დედა, ულტრამოდური ბრენდების, ან გნებავთ პროდუქტების (ცოცხალ ადამიანებს ვგულისხმობ) პიარ-მენეჯერი მამა და მათი ცხრა-ათი წლის არაპროდუქტიული და არაცნობადი ბიჭი (ჯერჯერობით რა თქმა უნდა!). დედა სიგარეტს სიგარეტზე ეწეოდა და ნერვიულად უყვებოდა მორიგ ვარსკვლავურ ისტორიას თავის არამწეველ ქმარს, ბავშვი კი  პირდაღებული მისჩერებოდა კაფეს მეორე ბოლოში ვნებიანად მოფრთხიალე ბეღურებს.
ახლა კი ჩემთვის კარგად გასაგები გახდა ოფიციანტი გოგოს გულთბილი დახვედრისა და სამაგალითო სტუმარ-მასპინძლობის მიზეზი – პოსტ-ნიუ მოდერნისტული ტილოს საოცარ ფერთა გამას ვამახინჯებდი. ჩემი გაბურძგნული წვერი, სიძველისგან გაცრეცილი ჯინსი და აგერ უკვე მეორე ზაფხულგამოვლილი მზისგან გახუნებული მაისური ფეისკონტროლს კი გადიოდა, მაგრამ რბილად რომ ვთქვათ, ვერ მოდიოდა პრესტიჟული კაფის ინტერიერთან რაიმე შესაბამისობაში.
მივხვდი, რომ იქ ჩემი ადგილი არ იყო. დაბოღმილი და ნერვებმოშლილი გამოვვარდი გარეთ. თქვენი არ ვიცი-და, მე კი ვერ შევძლებდი ფხიზელი თვალით ამ ყველაფრის ყურებას. პირველივე წინ შემოფეთებულ მაღაზიაში იაფფასიანი არყის ბოთლს წავეტანე. ჯერ არ ვიყავი მაღაზიიდან გამოსული, რომ ბოთლს ჩემთან ბრძოლა უკვე სანახევროდ წაგებული ჰქონდა (რა ვუთხარი მე ასეთ სანახევროდ მოგებულ ომს!). ჰოდა, მეც ბოთლის საბოლოოდ განადგურება გადავწყვიტე და უახლოეს პარკს მივაშურე, გადამწყვეტი შერკინების ასპარეზს.
თავის დროზე მარიშა და მე ამ პარკში დავსეირნობდით ხოლმე, როცა კი მოგვეხასიათებოდა, სუფთა ჰაერი და ხეების კენწეროებში გახლართული თბილისური ღამე მოგვენატრებოდა, დავსეირნობდით, როგორც ნამდვილ მეგობრებს შეეფერებოდათ, ერთგულ და უღალატო მეგობრებს, სუფთა მეგობრებს ... ვიდრე რაღაც საბედისწეროდ არ შეიცვალა:
ერთხელ მორიგი ხანგრძლივი სეირნობით ქანცგამოლეულები ამ ბაღში მერხზე ჩამოვსხედით, უზრუნველად ბედნიერები და მხიარულები. ჩვენთვის ვისხედით, ვლაპარაკობდით ყველაფერზე და არაფერზე. მოულოდნელად დაცვის თანამშრომელი წამოვიდა ჩვენსკენ, გვეგონა რამეს გვეტყოდა. ის კი ჩვენგან ორიოდე ნაბიჯში შეჩერდა, სიგარეტს გაუკიდა და მოყვა წინ და უკან ბოლთის ცემას. აშკარად არ აპირებდა იქიდან ფეხის მოცვლას, ვიდრე ჩვენ თვითონ არ გავეცლებოდით იქაურობას.
მივხვდით მე და მარიშა, რაშიც იყო საქმე, - ის ამ ნაბიჯით მიგვანიშნებდა, რომ ეს საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილი იყო და გამვლელ-გამომვლელისათვის რაიმე უწესო საქციელით შეურაცხყოფა არ უნდა მიგვეყენებინა, საზოგადოებრივი წესრიგი არ უნდა დაგვერღვია.
მე და მარიშამ უხმოდ შევხედეთ ერთმანეთს. ორივე მივხვდით, - ეს დასასრულის დასაწყისი იყო, სევდიანი დასასრულის დასაწყისი, სადაც აღარც მეგობრობა არსებობდა, აღარც ნდობა და სისპეტაკე, აღარც ნამდვილი სიყვარული. ამ ეგრეთ წოდებულ საზოგადოებას აღარანაირი სიწმინდის აღარ სწამდა, ყველაფერი სიბინძურითა და ღვარძლიანი უნდობლობით იყო გასვრილი, ყველა სულიერი ფასეულობა.
დაცვის თანამშრომელისათვის აღარაფერი გვითქვამს, ან კი რა აზრი ჰქონდა თქმას. უხმოდ წამოვდექით და სახლისაკენ გამოვეშურეთ. ტრანსპორტშიც კი არ გამოვლაპარაკებივართ ერთმანეთს. მართალია ჩვენს მეგობრობას ბზარი არასოდეს გასჩენია, თითქმის არაფერი შეცვლილა მას შემდეგ ჩვენს ურთიერთობაში, მაგრამ მაინც დარჩა რაღაც. უკვე ორივეს ჩვენ-ჩვენი ჯვარი გვქონდა საზიდი – მარადიული მარტოობის, ტკივილისა და უნდობლობის ჯვარი.
მარიშას მას შემდეგ დიდხანს აღარ უცოცხლია. ამ ამბის მერე მეორე ზაფხულსაც ვეღარ მიატანა, იშვიათი უკურნებელი დაავადებით გარდაიცვალა, მტანჯველი ტკივილებით შეღონებული. ამქვეყნად ჯოჯოხეთი გაიარა, იმქვეყნად კი სასუფეველი დაიმკვიდრა.
დიდხანს აღარ უცოცხლია, რათა თავისი თვალით არ ენახა, სამი წლის შემდეგ უმისობით, უსიყვარულობით, მარტოობით, უნდობლობით, ტკივილებით, ამპარტავნებით და უსულობით გულშეღონებული მისი მეგობარი როგორ დაბოდიალობდა მის საყვარელ ბაღში, ნახევრად გამოცლილი ბოთლით ხელში, ეძებდა იმ საბედისწერო მერხს, სადაც უკანასკნელად იყო ბედნიერი. კი იპოვა, როგორც იქნა, მაგრამ ...
იმ მერხზე ვიღაც წყვილი მიბნედილიყო. ბიჭის კალთაში ჩამომჯდარი გოგო ფრანგული სამზარეულოს უგემრიელეს რეცეპტს, ფრანგულ კოცნას მადიანად აგემოვნებდა.
მარიშას მეგობარი აღრიალდა! ეს ხომ მისი და მარიშას საყვარელი მერხი იყო, ერთგული მეგობრების მუდმივი შეხვედრების ადგილი, მეგობრობის, სიწმინდისა და სიყვარულის მექა და მედინა. Mარყის ბოთლი მთელი ძალით ურცხვი წყვილისაკენ გაისროლა. ბოთლი მათ ფეხებთან დაიმსხვრა. ადგილზე ჩაიჩოქა ძალაგამოლეულმა. აღარაფერი ახსოვს, რაღაც მოძრაობებისა და ხელბორკილების გაჩხაკუნების გარდა.…გონზე რომ მოვიდა, უკვე პოლიციის განყოფილებას ტოვებდა, ხელში სოლიდური საჯარიმო ქვითარი ედო, ბედის ირონიით – საზოგადოებრივი წესრიგის დარღვევისათვის...
და აი, ვზივარ სამზარეულოში, ფინჯან ყავას შევექცევი, უკვე თითქმის ჩამწვარი სიგარეტის კვამლს ხარბად ვისუნთქავ, რათა ცოტა ხნის შემდეგ ისევ გავიდე ქუჩაში და ... ძებნა გავაგრძელო. მოვძებნო ხეების კენწეროებში გახლართული ის ძველებური, ნაღდი თბილისური ღამე და იაფფასიანი არყით დავათრო.


29.05.2010