ჩამაჰხედ, რეკავენ გუდანში ზარები
ქალაუ ეგ ღიმი, მაიცილ სახედან
ჩამაჰხედ, გვლოცავენ ჭორმეშავს პაპები
დღეიდან ჩემი ხარ, ქალაქში მიმყევხარ.

იქ არსად შეგხვდება ქარაფის ნაპირას,
ნაპრალში ზეზვაის სახელის წყარო...
იქ ონკანს მოუშვებ, წამოვა თაიკო...
გემო აქვს ბეჩავი, ხუნდების გამო.

ქალაქში ცხენები (რომ გშვენის მეტადრე)
ფრთხებიან, ქაოსი უშფოთებთ სილაღეს,
შენც მეტად ლაღი ხარ, არ დაფრთხე სიცოცხლევ
ზაფხულში კვლავ სტუმრად, მამასთან აგიყვან.

დავსხდებით მწუხრის ჟამს, ეს ზორბა ნისლები
გარშემო მისტიკურ სახავენ სურათებს
ეს ჩვენი კოშკია, შეხედე სათოფურს,
რამდენი ტყვია და ტკივილი ატყვია.

გატყვია ტუჩებზე გწყურივარ, მეც მაველ
შლეგივით ვაკვდები შეუხსნელ გულისპირს...
ჩამაჰხედ ქალაუ, ჩემი ხარ სიცოცხლევ,
რეკავენ გუდანში, ზარები... მაგდისა?