დრო გადის შენზე ფიქრები კი არსად მიდიან,
წინ მაქვს უფსკრული რომელზედაც ხიდია ბეწვის,
შენ ჩემი გრძნობა შეიძლება ფეხზე გკიდია,
მაგრამ მე გული ტკივილისგან მხრებამდე მეწვის .

შენ ნატყვიარზე დამახალე ახალი ტყვია,
ჩემს ცხოვრებას კი დაეკარგა აზრი, მიზანი
ვთესე იმედი, ამოვიდა ღვარძლი და ღვია,
სევდა და დარდი გახდა ჩემი გულის ხიზანი.


შენ ტკბები ალბათ მარწყვითა ან საადრო  თუთით
მე ვიწამლები უშენობის მომაკვდავ შხამით.
შენ ალბათ არც კი გახსენდები არც ერთი წუთით,
მე კი არ ძალმიც დაგივიწყო თუნდ  ერთი წამით.


ვერვის ვუთხარი ჩემი დარდი, გულისნადები
და გზა სავალი გვირილებით, ხდება მთიანი,
შენ ჩემს სიზმრებში ყოველ ღამე კვლავ იბადები
და ყოველ დილით მე ვიღვიძებ თვალცრემლიანი.