ჩამოჰკრავს ტაძრის წკრიალა  ზარი
გაუაზრებლად, სრულად შემთხვევით,
გღალატობ, სანთლით წირვაზე მდგარი,
როდესაც  წმინდა ხატებს ვემთხვევი

და თუკი ცოდვა ბოლომდე ითქმის
აღსარება კი ცოდვისგან განბანს
მე ყოველ ღამით გღალატობ თითქმის
როცა შენს ნაცვლად ვეხვევი საბანს

შენს ნაცვლად გემოს ვუსინჯავ ატამს
მოვეფერები  მწვანე ალუჩებს
გულს - უშენობის ტკივილის ამტანს
სიო გაუგებს და გააყუჩებს.

დილით პროსპექტზე სეირნობისას
ჭადრის ფოთლების ნოხებს... დაფენილს...
კვლავ გიღალატებ... წამებს ტრფობისას
ვაჩუქებს სიცხით დამსკდარ ქვაფენილს


გასაქარვებლად სევდის და დარდის
დავეძალები ღვინოს... და დავლევ...
შენს ნაცვლად მათრობს, სურნელი ვარდის
და კვლავ ღალატის პარალელს ვავლებ.

ვცოცხლობ შენით და ლექს ვწერ შესაფერს
ყველგან შენს სახეს ვხედავ  ქალაქში.
თუ მოვეფერე ყველას და ყველაფერს
გთხოვ ნურასოდეს ჩამითვლი ღალატში.