(თ - ს)


ემაგ წამწამთა ფეთებას მალულს,
ჩანჩქერ - დალალთა ჩამოშლას ღვარად...
მთაში გავექეც მე შენს სიყვარულს,
რომ ვეღარასგზით გიმხელდი ბარად.
მაგრამ თან მომყვნენ დარდის გედები
და ნალებს იმტვრევს მუზის საღარი,
როცა ფშავის ხევს ისე ვედები,
როგორც დევნილი ნაყაჩაღარი.
აქაც შენი ცა აწამებს თვალებს,
დამგვანებული მოლურჯო არაკს
და ჩამტირალი ზაფხულის ჭალებს,
მე შენს კულულებს ვაშურნებ არაგვს.
მზერით ქართლისკენ გადმომდინარი,
ვკვდები და... ნატვრაც არაფრით ახდა;
იქნებ სიზმრადაც მხედავ მძინარი,
რომ უკვე " ორჯერ გიჟი" ვარ ახლა.
იქნება გლოვის დაეცეს მეხი,
მფრთხალი ცხვრებივით დაფანტულ სახლებს,
როცა ქარაფზე დამიცდეს ფეხი
და არც დაია არსაით მახლდეს.
მთა ერთსისხლობას გამეფიცება,
ცას შეატყდება თვალთა ისარი
და სადმე ხევის ტუჩთან მიწვება -
გული უშენოდ ნათბილისარი.