აქ, ბეთანიის შევდიოდი უწინ იებით,
სადაც დაფნები, პოეზიის ბეჭდებს დაჰხარის,
სად იყო ბაღი, ქარაგმიან ჰორტენზიებით,
ეხლა მდუმარე აკლდამები წევს ნაბაღარის...
ზღვა დაღლილია; მე უზღვაო ვარ მეზღვაური,
ძვირფასი ქალიც ამ ტალღებზე აღარ ისვენებს,
აღარ შადრევნობს შემოგარე ვერსაცნაური
და შავი ვარდი ესიზმრება ქვიშის სისველეს.
მე აქ მელოდა ფეერიულ ფანტასეს კალო
და შემოდგომის გობელენზე გაღვრილი მოლი,
მაგრამ აქ, აწი, მშობლიური არ მოვა თალო,
აღარც თიბათვე, არც თებერვლის მსუბუქი თოვლი.
ნუთუ ამ ტევრში დააქანა სიკვდილმა კალთა,
რომ ჯოჯოხეთი ეფემერულ გავდეს მზიანეთს,
და მომასმინოს ატირებით ვარდისფერ ქალთა -
დააგვიანეს!  ვაი, როგორ დააგვიანეს.
დააგვიანეს...
გადაიმსხვრა შტორმებზე გემი;
მე რომ მიყვარდა სახეები მოსევდიანო,
მათ ედასება, არავისი - და მარად ჩემი
მწუხარე სულის ლირიკული ფორტეპიანო.