სად დაილია  ნისლივით
სოფლის უაზრო დგანდგარი,
რა სინანულმა  მინავლა
სულში მდუღარე ხანძარი?
რიყეზე უწყლოდ დაგდებულ
გული თევზივით ფართხალებს,
ბევრჯერ ნასეტყვს და ნამეხარს
მაინც ერთი რამ ახარებს,
ვიღაცა  ბუდობს გუმანში,
მასთან ათენებს, აღამებს,
სისხლის დუღილად  აქუხებს
საბრძოლო ბუკს და ნაღარებს,
ცას მედგრავს  ლაღი  კივილით
კლდის თავს მომდგარი სახარე!
მეც ბევრჯერ გავეპასუხე
და სისხლით მივესაფარე!
ვინატრე სანატრებელი-
ცას ბორჯღლად შლილი  მზებადე,
ხელთ ჯავარდენი მეპყრას და
მტრის სისხლით  მიწას ვღებავდე,
ზეცით კურთხევა დიოდეს,
მეც ორლესულად  ველავდე,
რომ  მტრის სულები ვისაგზლო
კიდევ  საკვირველ  ძლევამდე!
მერე კი...  სევდის ტალღებში
მთის კალმახივით შევქანდე!...
რა  ტკივილია მანძილად
გულიდან ცრემლის წვეთამდე?