რომელიღაც ჭის ფსკერზე დაგდებული გვამი ვარ,
გვერდით თუ ჩამიარე ყური აღარ დამადო,
საკუთარი გულიდან ფეხაკრეფით გავდივარ,
დრო ისეთი რამაა, უცებ გვერდზე გადამდო.

სკივრის ხუფზე რამდენჯერ მშიერს ჩამძინებია,
სურვილს ჩამოვეკიდე, ცრემლით მოვარაყებულს.
გახსოვს? ერთხელ ეროსმა ერთმანეთში ჩაგვძირა,
ჩუ, უკვე  ჩავიარეთ, ნუღა მეტყვი საყვედურს...

ნახე როგორ უხდება მთვარეს თეთრი სატინა,
ახლა შენს აივანზე გაუმართავს ქორწილი...
ნეტავ სადმე წავაწყდე ჩემს თავს , გული გატკინა...
ჩუმად, არვინ გაიგოს, ჩუმად, ყური მოწიე

მე მკვდარი ვარ !