მომახატვინე, ჰეი, მურაზო,
ცასთან დარბაზი. . .
დრო ვამარტვილე, ვვლე უფასოდ, -
ახლა დავფასდი.
და ვხატავ ბაღჩას,
გიჟ-ვანუას,
მღებავ მიხაკას. . .
არღარა დამრჩა. . .
მინამ დროა, მზეს დაგიხატავ.
დავდივარ მთვარლი. . .
ქვებს მესვრიან... დავალ სალოსად...
დარდი მხატვარის ძევს გესლიანს,
ავს სამყაროზე.
თუ შევიშლები და არყისგან
ავიმშვილდები,
სულს ჩემი შვლები და აქტრისა დამიმშვიდებენ.
იქ, ჰავლაბარში, მიმოვალეწ ღამით
ლუდხანას,
ვითარ ლავაში, ღვინოს ვაწებ წამებს მუხანათს.
ჰარიჰარალებს მზის მითები
შავის ტანჯვების,
ვალი არ მადევს მიკიტნების და სირაჯების.
ლოდინს ვთამადობ. . . დაცდა მიჭირს. . .
გადაიღამა.
მოდი, თავადო,
სანამ ნიჭი გადაიღალა.
აგიფართხალებ შლეგ, ლივლივა,
წითელ კალმახებს.
არიქა, მალე! - ჭლექი მინამ ფილტვებს დამახევს!
მოასწარ, ვინემ ზესკნელისკენ გზებს გავიკვალავ,
მომახატვინე, ვერ მიცანი?!
            მე ვარ ნიკალა!