ცარიელ ფურცლებს ვავსებ ჩვენი სახელებით,
ქუჩაში წვიმა ისევ ტოვებს ნაფეხურებს,
და იმ წერტილიდან შენსკენ მომავალი
გრძნობას გაუმხელელს ვუჭერ აპეურებს.
გზაჯვარედინზე კი, სადაც ჩვენ არა ვართ,
სადაც ჩამოძონძა კაბა სველმა მარტმა,
ჭიქაზე, სადაც ვეძებ მე შენს ნათითურებს,
სხეულზე, სადაც ფიქრმა ვნება დამაყარა,
იმ X წერტილიდან Y წერტილამდე
მინდა წამიკითხო
ვგრძნობ შენს მაჯისცემას,
სიტყვებს გაჩხერილებს ყელში ბურთულებად
უკან ვაბრუნებ და...
ვიღაც კულისებში
ჩუმად, უხმაუროდ,
მწარედ ატირდება.
დღეებს ჩამოვმარცვლავ როგორც კრიალოსანს,
სადღაც, იატაკზე გდია "ბრაუნინგი",
შენი სახელია ჩემთვის დილის ლოცვა....
სიკვდილს უშენოდ და შენთვის გავურიგდი.