მოდი    ,მესტუმრე როცა სანთლებით
აენთებიან შობის ნაძვები,
მერე რაა რომ უმშვიდეს ღელვით
ცრემლს მასპინძლობენ ჩემი ღაწვები.
მოდი,იმედის ზარი დარეკე,
აქაფდეს ღვინო გრაალის თასში.
მერე რაა რომ სევდაა მეკვლე,
მერე რაა რომ თოვდება თმაში?!
მოდი,მომიტა დაფნა და ბზები,
არ მინდა მოკლულ სიყვარულს ვგავდე,
მერე რაა რომ მოკლეა გზები
დაბადებიდან საფლავის ქვამდე.
მერე რაა რომ წლები გავიდა,
მე სიცხადესთან ვერ დავდე ზავი,
და როგორც ატმის თეთრმა ყვავილმა,
ამ გაზაფხულზე მოვიკლა თავი....
შენ მაინც მოდი,როცა სანთლებით
აღელდებიან შობის ნაძვები,
მერე რაა რომ ბროლ-დიაფნებით
ცრემლს მასპინძლობენ ჩემი ღაწვები.