გავრბოდი და თან მომდევდა სიმარტოვე..
მომდევდა და არ მტოვებდა მარტო..
გავრბოდი და გზა არ ჩანდა არსად..
ახლა ვფიქრობ სად გავრბოდი, რატომ??
ალბათ მსურდა ოცნებების გამხელა,
თქვენგან უფრო მეტი თბილი სიტყვა..
თქვენ კი მუდამ შორს იყავით ჩემგან,
შორს ვიყავით, როგორც ცა და მიწა..
კვლავ დავფიქრდი, მგონი თქვენკენ მოვრბოდი..
ვოცნებობდი მე თქვენნაირ ყოფას..
მერე მივხვდი შეუძლებელს ვნატრობდი,
ჩემნაირი თქვენთან როგორ მოვა..?!
მე წავალ და შორს, ღრუბლებთან ვინავარდებ..
ცისფერ ზეცას, ბამბის ქულებს ვლოცავ..
და თუ ისევ დამიბრიყვებს სიმარტოვე,
იქ.. ზეცაში გადამარჩენს ლოცვა..!
გავექცევი.. მე ყოველთვის გავექცევი..
მაგ თქვენნაირ უსულგულო ყოფნას..
ბევრი ვცადე ფეხის ხმას კი ვერ ავყევი..
ახლა ვნანობ მე პირვანდელ ცოდვას..!
რად ვინატრე ოცნებების გამხელა,
რად ვინატრე სიახლოვე თქვენთან?!
გავიქცევი ახლაც, თუმცა სულ სხვა მხარეს..
გვიან, მაგრამ მაინც, მე - ჩემს ღმერთთან..!!