II

          ყველაზე მძიმედ ის დილა მახსენდება, პლაჟზე რომ გამოვედი და იქ აღარ დამხვდი.
          გული დამწყდა, მაგრამ თავი იმით ვინუგეშე, რომ მალე გამოჩნდებოდი. ლოდინი თანდათან აუტანელი ხდებოდა. ნერვიულობის დასაფარავად წყალში შევდიოდი, რამდენიმე ათეულ მეტრს გავცურავდი და უკან გამოვდიოდი. სანაპიროს თვალიერება დავიწყე, - იქნებ ცოტა მოშორებით გადაინაცვლა მეთქი.
არსად ჩანდი.
        ჩემებიც გამოვიდნენ პლაჟზე. საათს დავხედე, თერთმეტს რაღაც წუთები აკლდა. შენი მოძებნა გადავწყვიტე, მაგრამ სრულ გაურკვევლობაში ვიყავი, საიდან უნდა დამეწყო ძიების პროცესი, ან ოჯახის წევრებისთვის რა უნდა მეთქვა, სად მივდიოდი, ვერ გადამეწყვიტა.
          იმ დასკვნამდე მივედი, რომ ყველაზე ლოგიკური იქნებოდა რკინიგზის სადგურზე მომეძებნე, თბილისისკენ გასამგზავრებელი ტრანსპორტი იქიდან გადიოდა, იქვე ჩამოივლიდა ბათუმი-თბილისის მატარებელიც, თუმცა ეს უკანასკნელი მალე გამოვრიცხე, რადგან გამახსენდა, რომ დაახლოებით ღამის თორმეტ საათზე ჩამოდგებოდა ქობულეთში. გამოდიოდა, თუ ტრანსპორტის ეს სახეობა აირჩიე და ღამით გაემგზავრე, უკვე თბილისში იყავი და შენი პოვნის ალბათობა ნულამდე მცირდებოდა მილიონნახევრიან ქალაქში.
          შენი მატარებლით გამგზავრების ვერსია მალე ამოვიგდე თავიდან.
          ვერ დაგკარგავდი, ლოლა, უნდა მეპოვე!
          ჩემებს ვუთხარი, სანამ გამოხვიდოდით, ძმაკაცებმა დამირეკეს, ბათუმში ჩამოსულან და იმათ სანახავად მივდივარ მეთქი. პირობა ჩამომართვეს, რომ საღამომდე დავბრუნდებოდი და ჩემ დისშვილებს ,,ციცინათელაში“ წავიყვანდი.
ტაქსი გავაჩერე. მთელი თხუთმეტი წუთი დაჭირდა მძღოლს, სანამ მანქანებით გადატვირთულ ქუჩებში გზას გაიკვლევდა და სადგურზე მიმიყვანდა. ყველგან გეძებე, საიდანაც შეიძლება გამგზავრებულიყავი, ვერსად გიპოვე.
- რამით ხო ვერ დაგეხმარებით, ძმაო, ეს უკვე მერამდენედ ჩამოიარე აქეთ და ეტყობა ვიღაცას ეძებ - თანადგომის სურვილი გამოხატა შუახნის კაცმა, რომელიც მიკროავტობუსების დისპეჩერი ან მძღოლი უნდა ყოფილიყო.
_ გელას ,,პასაჟირი“ ხო არა ხარ, ხუთ წუთზე მეტი გელოდა და წეღან გავიდა -ლაპარაკში ჩაერთო ერთ-ერთი მძღოლიც.
- ერთ გოგოს ვეძებ, შავი თმები აქვს, მეტრა-სამოცდათხუთმეტი იქნება სიმაღლეში. თავის ძმასთან ერთად იყო. ის ბიჭი ცოტა ქერაა და დაზე ოდნავ მაღალია. დღეს უნდა წასულიყვნენ თბილისში და დამშვიდობება ვეღარ მოვასწარი და იქნება მივუსწრო მეთქი სადგურზე. ჰოდა იმათ ვეძებ - წამიერი შეყოვნების მერე ჩვეულებრივი ისტორია შევთხზე და მომლოდინე თვალებით მძღოლებს მივაჩერდი.
- აბა, რა გითხრათ, ძმაო, ყოველდღე დილიდან შუაღამემდე აქ იმდენი ეგეთი გოგო ირევა, ვერ დაითვლის კაცი. სურათი არა გაქვს?
- არა, სამწუხაროდ თან არ მაქვს. მაინც გაიხარეთ, დიდი მადლობა! - ისევ მოვიტყუე და დავემშვიდობე.
        გადალაპარაკება და ჩუმი სიცილი მომესმა მიმავალს, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევია. არ გაემტყუნებოდათ, მართლაც უამრავი გოგო ირევა ასეთ ხალხმრავალ ადგილებში. იმედი არ გადავიწურე და ახლა რკინიგზის სადგურის მოსაცდელი დარბაზისკენ ამავალ კიბეს ავუყევი იმის იმედით, რომ ბილეთების გამყიდველებს შეიძლება ხსომებოდი. ან როგორ შეიძლება შენი არშემჩნევა ხალხში, შენ ხომ ყველასგან გამოირჩევი. სალაროსთან რამდენიმეკაციანი რიგი დამხვდა. სიცხისგან შეწუხებული აწითლებულსახეებიანი მგზავრები მოთმინებით ელოდნენ თავიანთ ჯერს. მარაოთი ,,შეიარაღებულ“ ქალბატონს უკან ამოვუდექი და იმაზე დავიწყე ფიქრი, რა სიტყვებით დამეხატა შენი თავი მოლარისთვის, რომ მალე გახსენებოდი და დამხმარებოდა.
            ხუთწუთიანი ლოდინის შემდეგ ჩემი ჯერიც დადგა.
            ენერგიული ქერა გოგონა მომლოდინე თვალებით მომაჩერდა. დაახლოებით იგივე სიტყვებით ავუხსენი ჩემი გასაჭირი, როგორც იმ მძღოლებს.
- სამწუხაროდ ვერ დაგეხმარებით, ბატონო, მგზავრთა შესახებ ინფორმაცია კონფიდენციალურია და რომ გითხრათ, სამსახურიდან გამათავისუფლებენ.
- ძალიან გთხოვთ, სიკვდილ-სიცოცხლის ამბავია! აუცილებლად უნდა ვიცოდე, წავიდა თუ ისევ ქობულეთშია. ვერავინ გაიგებს, დამეხმარეთ გთხოვთ!
ალბათ ისეთი სახით მივაჩერდი, რომ ცოტაოდენი თანაგრძნობა გამოვიწვიე. გოგონამ მიიხედ-მოიხედა, რაკი სხვა თანამშრომლები შორს დაიგულა, კომპიუტერის კლავიატურასთან მიიტანა თითები და ამომხედა.
- კარგი. სახელი-გვარი.
- ბატონო? _ არ მოველოდი ამ კითხვას და დავიბენი. მხოლოდ ახლა აღმოვაჩინე, რომ შენი ვინაობა არ ვიცოდი.
- მაპატიეთ, ახლა გამახსენდა, ბიძამისმა წაიყვანა ალბათ მანქანით. აქამდე როგორ ვერ მივხვდი და თქვენც შეგაწუხეთ. მაპატიეთ!
გოგონამ მხრები აიჩეჩა, სახეზე გაბრაზება დაეტყო. რაღაცის თქმას მიპირებდა, მაგრამ თავი შეიკავა.
- შემდეგი! - დაიძახა და ჩემს გვერდით მდგომ ახალგაზრდა წყვილს გამოართვა საბუთები.
მოსაცდელი დარბაზიდან გამოვედი. ჩიხში ვიგრძენი თავი. ვცდილობდი, გონება დამეძაბა და რაიმე ხელმოსაჭიდი გამეხსენებინა, რითიც შენ ნაკვალევს დავადგებოდი და გიპოვიდი. არაფერი მახსენდებოდა. სანაპიროზე ისე ახლოს არასოდეს ვყოფილვარ შენთან, რომ შენი და იმ ბიჭის ლაპარაკისთვის მაინც მომეკრა ყური და რამე გამეგო შენ შესახებ. ან საიდან მოვიტანე საერთოდ, რომ თბილისში ცხოვრობდი, ან ის, რომ ლოლა გერქვა, არ ვიცი. ერთი რამ ვიცოდი დაზუსტებით, ადგილობრივი არ იყავი, მიხვრა-მოხვრაზე, მიმიკებზე, თეთრ პირი-სახეზე არ გეწერა, რომ ქობულეთში ცხოვრობდი. ეგეც არ იყოს, - ადგილობრივ მოსახლეობას ზღვა ყოველთვის მოყირჭებული აქვს, ნაკლებ დროს ატარებს სანაპიროზე, ცოტას ცურავს და არც საათობით ეფიცხება მზეს.
          ბათუმში გადავწყვიტე შენი ძებნის გაგრძელება.
          იქნებ ქობულეთის ერთფეროვნება მოგბეზრდათ და ამ ულამაზეს ქალაქს შეაფარეთ თავი, ბულვარსა და პიაცაზე გასეირნება მოგინდათ, ან იქნებ ბავშვობა გაიხსენეთ და დელფინარიუმში წახვედით, შესაძლოა ბოტანიკური ბაღის სიგრილესაც შეაფარეთ თავი.
          ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ყველგან ვიყავი, სადაც შეიძლება ყოფილიყავი. გადავქექე ბათუმის პორტის მიმდებარე ტერიტორიაც, მოდურ მაღაზიებშიც გეძებე, პრესტიჟულ სილამაზის სალონებსაც ჩამოვუარე, მაგრამ ვერსად გიპოვე. საღამოს გასავათებული დავბრუნდი ქობულეთში. ძალიან დაღლილი და ნირწამხდარი ვიყავი. დანა კბილს არ მიხსნიდა. ალბათ ისეთი სახე მქონდა, რომ ჩემებს გამოლაპარაკებისაც კი ეშინოდათ, გაკვირვებული, დაძაბული და ცნობისმოყვარე თვალებით მიყურებდნენ.
- სამსახურიდან დამირეკეს. ხვალ დილით თბილისში ვბრუნდები.