==თვალსაწიერი Point Of View–დელტაპლანი== ("ლექსების გამოფენა"5-2012)
ვიწყებ იქიდან, თავდაპირველად ორი ბიჯი რომ გადავდგი უკან სულდაგუბულმა, სუნთქვაშეკრულმა და ნახტომისთვის მოვემზადე. ანუ, სრულიად გამოვტოვებ იმ ამბის თხრობას – როგორ ავედი, ავაღწიე ბოლმდინარ მთაზე. ყოველ ნაბიჯზე ხედი იყო სახეშეცვლილი. ცას ვერ ვხედავდი, მიწა-მოჩანდა. ბილიკზე ხავსი, სქელი და რბილი, ჩემს ნაფეხურებს მწვანედ იმჩნევდა. მოპირდაპირე მთების ძირას ბაღი ხეებით, უხარებელი, ცრუ ნაყოფებით. მხარმომტვრეული, ნაშალი კედლის და ძველი ღობის- ხვიარა სუროს არტახებით. მწუხარე ხედი: ბაღი - ხეებით… ბაღი-წერტილი… წერტილი… ლაქა… და იმის შემდეგ, რაც ღრუბლისაგან გრაგნილ კარიბჭეს ამოვცდი ხოხვით და მიწაც გაქრა, ზეცას ავხედე, სხვა რამ ვეღარც ჩანს ჯანღის და ნისლა-ქსოვილების დანაყოფებით გადაბურულ დედილოს ტყავზე. მივხვდი, ხანდახან ისე ხდება, ხან ხდება ასეც - ღმერთიც ვერ ხედავს იმ სიმაღლიდან რა - როგორ არის. ამიტომ, ვამჩნევ, ის დროებითი ვარამ-ხინჯები, რაც სულზე გარჩა, იმის ბრალია- ნისლის და ჯანღის ქსოვილებით გადასუდრულ დედილოს კანზე ღმერთიდან არ ჩანს: ბაღი ხეებით, ხორცგახელებით სამშვინველის დამახინჯება, ფრთაშემომდნარი ქინქლებისა თუ ფარვანების სასაფლაო და შუქ-ხაფანგა ლამპიონები. გზა დახერგილი. ჰო, გავაგრძელებ სწორედ იქიდან, თავდაპირველად, სუნთქვაშეკრულმა ორი ბიჯი რომ გადავდგი უკან და ნახტომისთვის მოვემზადე: დაშვება… ლაქა… წერტილი-ბაღი… ხეები-ბაღი… ბაღი… დაშვება.
და სანამ მიწა დამხვდებოდა მკლავებგაშლილი- ამ ერთხელ მაინც ხომ შევძელი თვალების ქცევა ურყვნელ ბავშვებად; უხორცსხეულო და უჩვეულო სულის აშვებით- ცის დინებებთან სიმსუბუქით გათამაშება.
ლაჟვარდი, მხოლოდ ოცნება არის, იქნებ არც კი აქვს,არც რა ოცნების... იქნე ეს მხოლოდ ილუზიაა ან ცაში ფრენა,წუთით პოეტის...
მე ღრმად ვგრძნობ ამ ცას... უფრო მეტადაც,ვიდრე იტყვის სხვა, მეობას ზეცით... ციდან ვეშვები მხოლოდ ზეცაზე, ორი ნაბიჯით,უკან და გვერდით და ვდგები შენთან... ახლო სიშორით, სადაც სიშორე არაფერია... ვერ ჩაეხვევი შენ მიწის მკლავებს, ურყვნელ ბავშვივით, უხორცსხეულო და უჩვეულო სულის აშვებით- სერაფიმები თავზედ გევლიან :) -მე ვხედავ ამას... რადგან ის სხივი, რაც მკაფიოდ ბაღს მზედ ეცემა ზეციდან მოდის... ისე მხურვალედ ,რომ გვალავს და უხარებელნი, შემოგბღავის ბაღის ხეები, მოპირდაპირე მთების ძირიდან... :* ;) <3
ლაჟვარდი, მხოლოდ ოცნება არის, იქნებ არც კი აქვს,არც რა ოცნების... იქნე ეს მხოლოდ ილუზიაა ან ცაში ფრენა,წუთით პოეტის...
მე ღრმად ვგრძნობ ამ ცას... უფრო მეტადაც,ვიდრე იტყვის სხვა, მეობას ზეცით... ციდან ვეშვები მხოლოდ ზეცაზე, ორი ნაბიჯით,უკან და გვერდით და ვდგები შენთან... ახლო სიშორით, სადაც სიშორე არაფერია... ვერ ჩაეხვევი შენ მიწის მკლავებს, ურყვნელ ბავშვივით, უხორცსხეულო და უჩვეულო სულის აშვებით- სერაფიმები თავზედ გევლიან :) -მე ვხედავ ამას... რადგან ის სხივი, რაც მკაფიოდ ბაღს მზედ ეცემა ზეციდან მოდის... ისე მხურვალედ ,რომ გვალავს და უხარებელნი, შემოგბღავის ბაღის ხეები, მოპირდაპირე მთების ძირიდან... :* ;) <3
აუჰუუუუ, მიყვარს მე ეს ლექსი.. და პირველადმოხსენიებული შორისდებულის განცდა მეუფლება ყოველ წაკითხვაზე ხოლმე.. :)))
"ჰო, გავაგრძელებ სწორედ იქიდან, თავდაპირველად, სუნთქვაშეკრულმა ორი ბიჯი რომ გადავდგი უკან და ნახტომისთვის მოვემზადე: დაშვება… ლაქა… წერტილი-ბაღი… ხეები-ბაღი… ბაღი… დაშვება.
და სანამ მიწა დამხვდებოდა მკლავებგაშლილი-"
ეს მონაკვეთი მაივ გამორჩეულად, მგონია მე მაქვს ეგ დაშვება.. :)))
მიყვარხარ, ბუჩი!! :**********
აუჰუუუუ, მიყვარს მე ეს ლექსი.. და პირველადმოხსენიებული შორისდებულის განცდა მეუფლება ყოველ წაკითხვაზე ხოლმე.. :)))
"ჰო, გავაგრძელებ სწორედ იქიდან, თავდაპირველად, სუნთქვაშეკრულმა ორი ბიჯი რომ გადავდგი უკან და ნახტომისთვის მოვემზადე: დაშვება… ლაქა… წერტილი-ბაღი… ხეები-ბაღი… ბაღი… დაშვება.
და სანამ მიწა დამხვდებოდა მკლავებგაშლილი-"
ეს მონაკვეთი მაივ გამორჩეულად, მგონია მე მაქვს ეგ დაშვება.. :)))
და იმის შემდეგ, რაც ღრუბლისაგან გრაგნილ კარიბჭეს ამოვცდი ხოხვით და მიწაც გაქრა, ზეცას ავხედე, სხვა რამ ვეღარც ჩანს ჯანღის და ნისლა-ქსოვილების დანაყოფებით გადაბურულ დედილოს ტყავზე. მივხვდი, ხანდახან ისე ხდება, ხან ხდება ასეც - ღმერთიც ვერ ხედავს იმ სიმაღლიდან რა - როგორ არის. ამიტომ, ვამჩნევ, ის დროებითი ვარამ-ხინჯები, რაც სულზე გარჩა, იმის ბრალია- ნისლის და ჯანღის ქსოვილებით გადასუდრულ დედილოს კანზე ღმერთიდან არ ჩანს:
რაკარგი ლექსი დაგიწეია ნათი! მაგარიხარ, მიხარია, ყოჩაღ შენ :)++++++++++++++++
და იმის შემდეგ, რაც ღრუბლისაგან გრაგნილ კარიბჭეს ამოვცდი ხოხვით და მიწაც გაქრა, ზეცას ავხედე, სხვა რამ ვეღარც ჩანს ჯანღის და ნისლა-ქსოვილების დანაყოფებით გადაბურულ დედილოს ტყავზე. მივხვდი, ხანდახან ისე ხდება, ხან ხდება ასეც - ღმერთიც ვერ ხედავს იმ სიმაღლიდან რა - როგორ არის. ამიტომ, ვამჩნევ, ის დროებითი ვარამ-ხინჯები, რაც სულზე გარჩა, იმის ბრალია- ნისლის და ჯანღის ქსოვილებით გადასუდრულ დედილოს კანზე ღმერთიდან არ ჩანს:
რაკარგი ლექსი დაგიწეია ნათი! მაგარიხარ, მიხარია, ყოჩაღ შენ :)++++++++++++++++
ფრთაშემომდნარი ქინქლებისა თუ ფარვანების სასაფლაო და შუქ-ხაფანგა ლამპიონები. გზა დახერგილი. ჰო, გავაგრძელებ სწორედ იქიდან, თავდაპირველად, სუნთქვაშეკრულმა ორი ბიჯი რომ გადავდგი უკან და ნახტომისთვის მოვემზადე: დაშვება… ლაქა… წერტილი-ბაღი… ხეები-ბაღი… ბაღი… დაშვება.
+5 პაპიძის ქალო :)
_________________________ I added cool smileys to this message... if you don't see them go to: http://s.exps.me
ფრთაშემომდნარი ქინქლებისა თუ ფარვანების სასაფლაო და შუქ-ხაფანგა ლამპიონები. გზა დახერგილი. ჰო, გავაგრძელებ სწორედ იქიდან, თავდაპირველად, სუნთქვაშეკრულმა ორი ბიჯი რომ გადავდგი უკან და ნახტომისთვის მოვემზადე: დაშვება… ლაქა… წერტილი-ბაღი… ხეები-ბაღი… ბაღი… დაშვება.
+5 პაპიძის ქალო :)
_________________________ I added cool smileys to this message... if you don`t see them go to: http://s.exps.me
ჩემი ჭკვიანი შვილიკო ხარ, ნათი. ხომ იცი რომ ძალიან მიხარიხარ და განსაკუთრებულად მეამაყები. ყველა ნაწერის მერე ვფიქრობ, მეტი რაღა უნდა თქვასთქო და გელოდბი , ხოლმე.
ჩემი ჭკვიანი შვილიკო ხარ, ნათი. ხომ იცი რომ ძალიან მიხარიხარ და განსაკუთრებულად მეამაყები. ყველა ნაწერის მერე ვფიქრობ, მეტი რაღა უნდა თქვასთქო და გელოდბი , ხოლმე.
მივხვდი, ხანდახან ისე ხდება, ხან ხდება ასეც - ღმერთიც ვერ ხედავს იმ სიმაღლიდან რა - როგორ არის. ამიტომ, ვამჩნევ, ის დროებითი ვარამ-ხინჯები, რაც სულზე გარჩა, იმის ბრალია- ნისლის და ჯანღის ქსოვილებით გადასუდრულ დედილოს კანზე ღმერთიდან არ ჩანს: ბაღი ხეებით, ხორცგახელებით სამშვინველის დამახინჯება, ფრთაშემომდნარი ქინქლებისა თუ ფარვანების სასაფლაო და შუქ-ხაფანგა ლამპიონები.
და სანამ მიწა დამხვდებოდა მკლავებგაშლილი- ამ ერთხელ მაინც ხომ შევძელი თვალების ქცევა ურყვნელ ბავშვებად; უხორცსხეულო და უჩვეულო სულის აშვებით- ცის დინებებთან სიმსუბუქით გათამაშება.
ძალიან მაგარია ძალიან:*
მივხვდი, ხანდახან ისე ხდება, ხან ხდება ასეც - ღმერთიც ვერ ხედავს იმ სიმაღლიდან რა - როგორ არის. ამიტომ, ვამჩნევ, ის დროებითი ვარამ-ხინჯები, რაც სულზე გარჩა, იმის ბრალია- ნისლის და ჯანღის ქსოვილებით გადასუდრულ დედილოს კანზე ღმერთიდან არ ჩანს: ბაღი ხეებით, ხორცგახელებით სამშვინველის დამახინჯება, ფრთაშემომდნარი ქინქლებისა თუ ფარვანების სასაფლაო და შუქ-ხაფანგა ლამპიონები.
და სანამ მიწა დამხვდებოდა მკლავებგაშლილი- ამ ერთხელ მაინც ხომ შევძელი თვალების ქცევა ურყვნელ ბავშვებად; უხორცსხეულო და უჩვეულო სულის აშვებით- ცის დინებებთან სიმსუბუქით გათამაშება.