აჰმე, ჩამაჰკრეს ზარებს,
ლექსების თოვა იწყებ,
ერთიც ჩამაჰყარ ზეზვა,
ბოთლში ორაყი აჩნის.

უნდა ვიღრეო ერთი,
რად მინდ კეცეულ-ხინკალ,
ერთი კოკორა ვაშლის,
ლიტრამდე ორაყს იტანს.

მერე შეგბედავ გეტყვი,
ეგრე რომ გითრთის ტანი -
ვაჟაის ნუკრას გიგავს,
მოდი მამეყრდენ წამით.

რახელ ავირივ ხედავ?
რახელ ამიწითლდ ლოყებ,
ვაჟკაც  - ნაჟამარს ვგევარ,
შენ კი ეგ ამაყ თოლნი -

ვერ მაიცილე ქალავ?
ნეტავი ჰგავდე ციცას,
სითბოს რომ უვლის მირგვლივ,
მე გაგათბობდი - სხვისავ.