შენ ის ბავშვი ხარ,
სახლის ზღურბლს რომ გადააბიჯე
ჯიბე ოცნებით გქონდა სავსე, უბე-ტკივილით,
იმედიანად მეორე მეს ხელი ჩაკიდე,-
შენ რომ ვერ ნახე, ის სიზმრები გადმოეთარგმნა,
შენ რომ ვერ ნახე, ის ფერები გამოესახა,
გზადაგზა ხელი მოეჭირა გასამხნევებლად.

შენ ის სული ხარ, სხეული რომ წამოიკიდე,
გზა ფეხით შეგდგა, ქარით, წვიმით, ავტოსტოპებით
და ტრაილერის პედოფილი მძღოლივით ხარბად
შენი სიწმინდე გადაყლაპა,- შენ ის მგზავრი ხარ.

სიბნელის შიშით უნდა თრთოდე დაძინებისას,
ღამით სინათლის არგამორთვა თხოვო დედაშენს,
როცა ძილის წინ გაკოცებს და მისი თითები
კედელზე ჩამრთველს (თუ გამომრთველს) დაუწყებს ძებნას.

ჯერ უნდა ზღაპრებს უყვებოდე შენ თავს სარკეში,
მიამიტურად კისკისებდე და ნაბიჯ-ნაბიჯ
უნდა გაიცნო მაგ ზღაპრების ვარიაცია,
უფრო სასტიკი, რეალური მზის მნელი მხარე.
შენ კი თვალებში ჩაგეღვარა  უკმარისობა
და ნისლის მიღმა წარმოსახვით პეიზაჟს ხედავ.

ხელმოწყვეტილი თოჯინები უნდა იტირო,
შენ კიდევ უკვე ნაფრთებალი ბეჭები გტკივა,
განსხეულებულ სულის კივილს კბილებით იჭერ.

მინდორში პეპლებს დასაჭერად უნდა მისდევდე,
მაგრამ ჯიუტად იმ ზმანებებს დასდევნებიხარ,
დილაადრიან წარმოსახვა შენ რომ გიამბობს
(კაცმა არ იცის, გესიზმრა თუ გამოიგონე).

ალბათ ორმოც წელს მოანდომებ შენც შენი სულის
უდაბნოს გავლას, გახუნდება შენი ოცნებაც
და ჰორიზონტზე ოაზისის გამოჩენისას,
მირაჟიაო,-გაიფიქრებ სასოწარკვეთით.
შენი თვალების უნდობლობა მოგიღებს ბოლოს,
შენი ფეხების დაღლილობა მოგიღებს ბოლოს
და თუკი თვალებს აიძულებ, შენი იწამონ
და თუკი ფეხებს აიძულებ, დაგემორჩილონ,
უდაბნოსა და ოაზისის შესაყარზე რომ
თრიაქით მთვრალი ბედუინი ჰორიზონტს ზვერავს,
მისგან ნასროლი მწველი ტყვია მოგიღებს ბოლოს,
რადგან ჯერ კიდევ არ გელოდნენ ქარავანს ამცდარს,
რადგან ჯერ კიდევ არ გელოდნენ,
რადგან ჯერ კიდევ.