ერთი უკან დამიდგა ავტომატმომარჯვებული.
ორმა დედა-შვილისკენ გაიწია.
ქალმა იკივლა და შვილს ჩაეხვია. თამარი ატირდა.
-Отпусти, сука! - დედა-შვილი უფრო ჩაეხვივნენ ერთმანეთს. ერთ-ერთმა გოგოს ხელი წაავლო.
-არა, არ დაგითმობთ! Нет! Не  отдам! Убейте, не отдам!!
-Приведите! - უღრიალა მან.
უცებ ქალმა შვილს ხელი უშვა და მასზე ჩაფრენილს სახეში ეცა და ჩამოკაწრა. მეორე არაკაცმა ავტომატი გაისროლა და დედა უსულოდ დაეცა მიწაზე. თამარი ხელიდან გაუსხლტა მოძალადეს და დედას კივილით დაემხო. იმ ორმა ვიგინდარამ ქალს ააგლიჯეს გოგონა და უფროსს მიჰგვარეს. უცებ თვალში მომხვდა მესამის რისხვით ანთებული თვალები და ბრაზით მომუჭული მუშტი.
-Не бойся, красавица! - გაუღიმა კაცმა და სახეზე ხელი ჩამოუსვა. გოგომ ბრაზით შეანათა ცრემლიანი თვალები და სახე მოარიდა. მან ბილწად ჩაიხითხითა, მოულოდნელად ხელი საკინძეში წაავლო და სწრაფი მოძრაობით გულისპირი ჩამოუფხრიწა გოგონას. თამარმა იკივლა და მოძალადეს შეაფურთხა. კაცმა გადაიხარხარა, სახე ხელით მოიწმინდა და გაკავებულს ორივე ძუძუზე წაუჭირა ხელები. თამარმა  უფრო ხმამაღლა  მიაკივლა და კაცს წიხლი ამოარტყა.
-Твою мать!!!- იღრიალა ტკივილისგან მოკაკვულმა  და ისეთი სახით წამოიმართა, რომ..
უცებ ავტომატმა დაიკაკანა და გოგოს სხეული ჩვარივით ჩამოეკიდა იმ ორს ხელებზე.
გამძვინვარებული არაკაცი შემოტრიალდა. იმ ბიჭს, რომლის რისხვით სავსე თვალებიც მე შევნიშნე, ავტომატი ჯერ კიდევ შემართული ეჭირა.
-Что ты наделал? !- უღრიალა გამძვინვარებულმა რუსმა.
მან ავტომატი დაუშვა , უფროსს თვალებში ჯიქურად მიაჩერდა და მშვიდად მიუგო:
-Она Вас оскорбила, проститутка!
უსასოობისგან ტუჩები დავიკვნიტე. პირში სისხლის გემოს ვგრძნობდი. ალბათ იმ წუთებში სიცოცხლეს დაუნანებლად დავთმობდი, ოღონდ იმ სამის მისიკვდილება შემძლებოდა. იმ ახალგაზრდისადმი კი სიმპატიით განვეწყვე. მწამდა, მან ის გოგონა მართლა იმ მხეცის შეურაცხყოფის გამო კი არ დახვრიტა, არამედ იმ არაკაცების წაბილწვისა და ტანჯვისგან იხსნა.
უფროსმა ჩემსკენ გამოიხედა, თვალებში გაკვირვება აესახა, თავი გადააქნია. მიყურა, მიყურა და ხელის ჩაქნევით იმ ჩემს მოწონებულ ახალგაზრდას მიუგდო:
-Уведи его!
მან ხელით ფარდულისკენ მანიშნა, შიგ შესულს კარი მომიხურა და გასაღები გადაატრიალა.
უუფლებობისგან გაცოფებული ბოლთას ვცემდი, ცრემლებს ვერ ვიკავებდი, ჩემს თავზეც გამწარებული ვიყავი უმოქმედობისგან, მაგრამ ისიც ვიცოდი, ვერცერთს ვერაფერს ვუშველიდი და მათ მეც ზედ მიმაყოლებდნენ.
თანდათან ხმაური მინელდა. ალბათ დაიღალნენ და გალეშილებმა დაიძინეს. სიჩუმეში სატვირთო მანქანის ხმა გავიგონე. ხმა თანდათან ძლიერდებოდა. მალე ჩემი საპყრობილის შორიახლო შეჩერდა. რაღაცეები გადმოტვირთეს. მოგვიანებით კარი გაიღო. ფანრის შუქზე ის ახალგაზრდა ვიცანი, რომელმაც გოგოს ესროლა.
-მე სოხუმელი ვარ - აფხაზურად მომმართა მან - გიცანით ძია ბორია. თქვენ მამაჩემის გასტრონომს ამარაგებდით და რამდენჯერმე იქ ეზოში, საჭესთანაც დამსვით. მეც ვერ ვიტან ამ ხეპრეებს, მაგრამ... სხვანაირად არ გამომდის. ის გოგო რომ არ მომეკლა, მთელი ბრბოს საჯიჯგნი გახდებოდა. მერე შეურაცხყოფილს, გათელილ-გაწამებულს მაინც მოკლავდნენ. რამდენჯერმე მოხდა ასე.
ალბათ მთელი ცხოვრება ვერ მოვინანიებ მის სიკვდილს...
იმ არაკაცმა თქვენი თავი დამითმო. დავარწმუნე, რომ აფხაზების მოკეთე ხართ. ახლა ეს მანქანა ხიდამდე მიდის, მერე გადასვლა არ გაგიჭირდებათ. მშვიდობით, ძია ბორია. მამას გაუხარდება თქვენი გადარჩენა.
მოულოდნელობისგან ენა ჩამივარდა, ფეხები გამიქვავდა. არ მჯეროდა ღვთის ეს წყალობა.
-წავიდეთ, ადამურს ეჩქარება.
-რა გქვია? ვისი შვილი ხარ?- ვკითხე გაოგნებულმა.
-რად გინდათ ჩემი ვინაობის ცოდნა? მთავარია, აქედან გადიხართ. - მოგუდული ხმით მითხრა მან.
-რომ დავბრუნდებით, უნდა მოგძებნო და მამაშენს მადლობა ვუთხრა ასეთი შვილის გაზრდისთვის.
-რომ დაბრუნდებით? - თავი გააქნია მან - ეს არც თუ ისე ადვილია...
-დავბრუნდებით, დავბრუნდებით.. ქართველებს და აფხაზებს რა გვაქვს გასაყოფი? ეს გაუგებრობაა. ყველაფერი გაირკვევა და ჩვენ ისევ ერთად ვიცხოვრებთ.
-ხოო.. გისმინოთ ღმერთმა. მე მიყვარს ქართველები. ერთი ქართველი ვაჟკაცი რომ არა, ათი წლის წინ ზღვის წერა გავხდებოდი, ჩემს დას სასწრაფოდ სისხლის გადასხმა დასჭირდა მშობიარობისას. იქ მყოფთაგან არავის აღმოგვაჩნდა საჭირო გჯუფისა და რეზუსის სისხლი. ქართველმა მედდამ უყოყმანოდ და სხვათაშორის, უანგაროდ მისცა სისხლი. რა დამავიწყებს ამას...
ახლა კი ვიჩქაროთ. თუ ძალიან გაინტერესებთ, მე ნესტორ ავიძბას შვილი ვარ, უჯუში.
ახალგაზრდამ მანქანაში ჩამსვა, მძღოლს დაავალა, ენგურის ხიდამდე უვნებლად მივეყვანე. ხელი მაგრად ჩამომართვა და სწრაფად გაეცალა იქაურობას.
მალე ხიდთან ჩამომსვეს. მიწაზე დავემხე და ღმერთს მადლობა შევწირე გადარჩენისთვის. ნამდვილი ვაჟკაცების არსებობისთვის და ხიდზე სირბილით განვაგრძე გზა.
თენდებოდა ზუგდიდს რომ მოვაღწიე. ჯვარის გადასახვევთან ლტოლვილები ირეოდნენ. ჩემი მეგობარი ვაჟა დავინახე. გაწამებული სახით ცოლ-შვილთან ერთად ხის ძირში იჯდა.
სიხარულით გადავეხვიე.
-ბორია?!- გაკვირვებით შესძხა მან. რამდენჯერმე მომიშორა და ისევ ჩამიკრა გულში.
-ჩვენ სვანეთით გამოვაღწიეთ წუხელ. ეხლა ცოლის ძმას ველოდებით, როგორ მიხარია , რომ გხედავ. შენზე თქვეს, აფხაზებმა მოკლესო. თმაზე რა მოგივიდა ბიჭო?
რა უნდა მომსვლოდა, ამდენი ხნის დაუბანელი ჯაგარივითაა.
კარგა ხანს ვილაპარაკეთ. Gგული უფრო დამეწვა, როცა რამოდენიმე მეგობრის სიკვდილი გავიგე. Dდიმას ახალდაბადებული ბავშვი უღელტეხილზე გაყინულიყო და დედა ხრამში გადამხტარიყო ამის შემცნობი. დიმა ძლივს გავაკავეთო. ცრემლები გულში წვეთავდნენ და ბოღმისაგან გული სივდებოდა.
ვაჟას დავემშვიდობე და წალენჯიხისკენ მიმავალი მანქანის ან ტრქტორის ძებნა დავიწყე. უშედეგოდ. რამდენიმე დღის უჭმელს თავბრუ მეხვეოდა.
ჩხოუშიასთან ჩავედი, რათა წყალი მაინც დამელია და პირი დამებანა.
გაკვირვებისგან ენა ჩამივარდა. წყალში მთლიანად თეთრთმიანი კაცის ანარეკლი შემომყურებდა. ახლა მივხვდი, რამ გააკვირვა ვაჟა. თუმცა, თმის გათეთრებას ვინ ჩიოდა, რომ იმ ჯოჯოხეთიდან ცოცხლად გამოვაღწიე. იმის მერე, ყოველ ღამე თამარი, დალი და ვახტანგი მესიზმრებიან.. ეეხ... იქნებ ჯობდა, მეც ამომეღო ხმა და მათთან ერთად დავეხვრიტეთ...  მაგრამ არა, მაშინ ხომ ვერ შევიცნობდი აფხაზი ბიჭის ვაჟკაცურ ბუნებას. მჯერა, ნამდვილ აფხაზებს ვუყვარვართ ქართველები და პირიქითაც...
დაზფრულები ვუსმენდით ბიძაჩემს.
-ღმერთმა მალე დაგვაბრუნოს და.. პირველსავე დღეს მივალ ავიძბებთან.. ის ბიჭი ნამდვილ აფხაზად, ნამდვილ ვაჟკაცად გაუზრდია….

P.S ბიძაჩემი სამი წელია გარდაიცვალა...  ღმერთმა მალე დაგვიბრუნოს აფხაზეთი , აფხაზები და მაშინ მე ჩავალ სოხუმში, რათა უჯუში ვიპოვო...