ზღვას სახეს უცვლის შიგ ჩაგდებული კენჭიც
შენ თქვი და მხარზე ხელი გადამდე ნაზად...
გარეთ ტყემლის ხეს ცა შემოეგდო ბეჭზე
და უკარგავდა ამინდს შნოსა და ლაზათს...

მე მოვიბუზე, როგორც ობოლი ბავშვი,
როგორც რაფიდან ჩამოგდებული კატა..
არავინ იყო ჩემს და შენს გარდა სახლში,
ჩემს და შენს შორის მაშინ სიჩუმის გარდა

არავინ იყო...თითებს იმტვრევდა დარდი,
შენ თქვი: "მაისში ჰგავხარ ნაადრევ ზამთარს."
როგორ მეგონა შენთვის გაზაფხულს ვგავდი,
როგორ მეგონა... შენ არც მოგსვლია აზრად

გეთქვა მიყვარხარ !