ნუ დამიჯერებ, თუ გეტყვი, რომ ახლა ქარია
სულში, გულში, ქუჩაში, სახლში, ქარია ყველგან.
ნუ დამიჯერებ, თუკი გეტყვი,  ქარის დამსხვრეული
ნაქუცმაცევი ღამის შეკვრას როგორ ვცდილობდი,
რათა
ერთი მშვიდი ღამე მეჩუქებინა საკუთარი თავისთვის...
ნუ დამიჯერებ, თუ გეტყვი, რომ
დილის მზის სხივს ისევ მოჰყვები,
ისევ ჩემთან ერთად გაიხურავ სახლის კარს.
ისევ ჩემი სამუშაო მაგიდის კუთხეში ზიხარ და
თვალს მადევნებ,
რათა
ერთი გაღიმება მოიპარო ჩემი ტუჩის კუთხიდან...
ნუ დამიჯერებ, თუ გეტყვი, რომ
ისევ ხელჩაკიდებული მივდევ ჩემს ბავშვობას
შენს ბავშვობასთან შესახვედრად,
რათა
ერთად ვითამაშოთ დამალობანა...
ნუ დამიჯერებ, თუკი გეტყვი, რომ ისე დავიმალე
შენს სულში, გულში, ქუჩაში, სახლში,
საკუთარი თავი ვეღარ ვიპოვე...
და გელი.
რათა
მხოლოდ ერთხელ დამიჯერო:
აღარ მინდა თამაში.