მერე რა მოხდა თუ მორიგ ჯერზე,
სახლში გვიან დაბრუნებულს
მშობელი დედა გულისტკივლით მისაყვედურებს,
რომ მე მორიგი ლოდინის განცდა მივაყენე
და რომ უკანასკნელი ეგოისტი ვარ.

განა არ ვწუხვარ
და განა არ მინდა ვიყო სახლში,
ისიც ვიცი რომ დედაჩემიც ეგოისტია
და სხვისთვის არ ვეთმობი, არ ვემეტები.
რა მნიშვნელობა აქვს ვინაა სხვა...

მესმის მისი და თვალებ დახრილი
მორიგ ნუგეშს ვცემ - რომ ეს მორიგი ბოლო ჯერია,
რომ მე მასთან ვარ და ნამდვილად მიყვარს
რომ გარემოება ესე მოითხოვს,
ვაიმედებ და ვიიმედებ...

ვიცი ვიტყუები
ვიცი რომ ეს ბოლო კი არა მხოლოდ მორიგი იყო
და ვწუხვარ...
დედაჩემი მართლა მარტოა.