წითელ სახლში ვცხოვრობდი, ძველი აგურებისგან,
ჩემი ფანჯრის ჩარჩოში მომემწყვდია ქალაქი,
ვიჯექი და ვადგენდი უსასრულო რებუსებს,
და სამელნის მაგიერ – იორიკის ქალა
კი,
მე ვიყავი გულგრილი, მაშინ როცა ესროდნენ
წვიმები და სეტყვები ჩემი სახლის სახურავს.
მე ვიყავი გულგრილი, როგორც სიტყვა „ესოდენ“
და ვიყავი ამაყი, როგორც „დაიმსახურა“.

მქონდა ერთი ფანჯარა და ქალაქი ისევე
ისე იხატებოდა, როგორც ბნელი დარბაზი.
და მიყვარდა ყურება, მეფე როცა იქცევა
სინათლის და სიბნელის, ან ჭადრაკის დაფაზე.

მე მიყვარდა ფანჯრებში, ანდა სადმე ყურება,
და იმისი მოსმენა, მტვერი როგორ ედება
თეთრი კარის ჭრიალს ან ჭრიალს საფეხურების,
დარჩენილი, წიგნების გადაკეცილ გვერდებად.

მაგრამ ერთხელ დადგება ამინდების ხარხარი,
რაკი გადის ყოველი, უცილობლად გავა დღე,
დღე, რომელშიც ვიყავი სველი ფანჯრის სხვა მხარეს
და ჩავამსხვრებ ფანჯარას, ან უბრალოდ გავაღებ.

სახლი იდგა წითელი, მახსოვს ერთხელ შორიდან,
მხოლოდ ერთხელ შევხედე და დავტოვე იმ დილით,
როცა უცებ ისეთი თეთრი თოვლი მოვიდა,
თითქოს ანგელოზებმა გადაწყვიტეს სიკვდილი.