ბავშვობაში არ იცოდა,თუ რამე ნაკლი ჰქონდა.  მით უმეტეს არ იცოდა, რომ მისი ნაკლი ექიმების არაპროფესიონალიზმის ბრალი  იყო. ვერც იმ განსხვავებული ფეხსაცმლის მნიშვნელობას ხვდებოდა, დედა და მამა განსაკუთრებულად რომ აკერინებდნენ  მისთვის და მაინცდამაინც არც აწუხებდა ამაზე ფიქრი. ეცვა, რადგან აცვამდნენ და დაბაკუნობდა და დადიოდა.
  7 წლის იყო,პირველად  როცა შეამჩნია....უფრო სწორად,შეამჩნევინეს.სკოლაში მეორე ცვლაში დადიოდა.მეზობელ კლასში  ერთი წლით უფროსი ძმები იყვნენ, ტყუპები, ბადრი და უსუპი.მოსვენებას არ აძლევდნენ და დასცინოდნენ
--------რა არის ბიჭო ეს,სხვადასხვა ფეხსაცმელი გაცვია? -------დასცინეს პირველად.
დაფიქრდა და პირველად შეხედა თავის ფეხსაცმელს ამ თვალით...ფეხსაცმელი მართლაც სხვადასხვანაირი იყო...მარჯვენა ფეხზე უფრო დიდი  და მაღალი...იცოდა, რომ მის დაძმებსაც არ ეცვათ ასეთი.
  სახლში მივიდა და დედას ჰკითხა.თუმცა,რა უნდა გაეგო ასეთ ასაკში, მაგრამ დედის საუბრიდან მაინც მიხვდა, რომ რაღაც ისე ვერ იყო,როგორც სხვებთან...დაითრგუნა,არა იმის გამო,რომ სხვანაირი იყო... ბადრისა და უსუპის ცინიკური სახეების გახსენებაზე.
  სკოლიდან ყოველდღე შეწუხებული მოდიოდა.მთელი ღამე კი ბოდავდა და ჩხუბობდა,ოფლში ცურავდა და აგზნებული იღვიძებდა...საზღვარი არ ჰქონდა არც დაცინვას და შევიწროებას,არც კლასის კუთხეში მიმწყვდევას და  თავში წამორტყმას,რომელსაც ვერაფერს უხერხებდა.
    მშობლები ნერვიულობდნენ და ექიმებთან დაატარებდნენ,თუმცა მიზეზი არავინ იცოდა.
ტყუპი ძმები მალე სხვა სკოლაში გადავიდნენ სასწავლებლად,მაგრამ ღამეული კოშმარები არ წყდებოდა.
  ხვდებოდა მხოლოდ ერთ რამეს:  დიდი უნდა გაზრდილიყო,თან ძლიერი და არავინ უნდა მორეოდა,არავინ...
    პირველად  ჭიდაობაზე სიარული აიჩემა.დედამ მაშინვე გადააფიქრებინა,შენთვის არ შეიძლება,ფეხი შეიძლება უფრო გეტკინოსო....არადა არ ტკიოდა.
    მერე კარატე მოისურვა...არაო,  აუხსნეს ისევ თავიდან.
მაშინ სახლში მამას ტრენაჟორები მოაწყობინა,სილით სავსე გუდა ჩამოაკიდებინა და ვარჯიში დაიწყო....არავინ იცოდა,რისთვის ემზადებოდა, მაგრამ ყველას უხაროდა...ვარჯიშობდა და ძლიერდებოდა.ფიზიკურადაც    ძლიერი და ლამაზი იყო..ცურვაზე დადიოდა.ლამაზი სხეული გაუხდა,ძლიერი კუნთები.  გოგოებშიც პოპულარული იყო....უკვე იცოდა,რომ ბავშვობაში გადატანილი უმძიმესი დაავადების გამო მარჯვენა ფეხი რამდენიმე სანტიმეტრით ჰქონდა მოკლე,ფეხი კი ატროფირებული დარჩა.  აღარ  ბრაზდებოდა,როცა ფეხბუთის თამაშის დროს გარინჩას ეძახდნენ...მთელი ცხოვრება შეხვედრისათვის ემზადებოდა,თუნდაც ორივე ერთად შეხვედროდნენ,იცოდა აუცილებლად გაუნგრევდა თავყბას და ამით მოისვენებდა, ფიცი ჰქონდა დადებული.
    უკვე სტუდენტი იყო,როცა მშობლიურ ქალაქში ორიოდე  დღით ჩამოსვლამ მოუწია და მეგობარ გოგონასთან ერთად სანაპიროზე გაისეირნეს.ხუმრობდნენ და საუბრით თავს ირთობდნენ.  უეცრად    ხმაური მოესმათ....ბიჭების ჩხუბი და აყალმაყალი  იქვე ახლოს ხდებოდა. გოგონას ბოდიში მოუხადა, ერთი წუთით საიმედო ადგილზე დააბინავა და მოჩხუბრების გაშველება დაიწყო. საღამო იყო,დაბინდებული,მაგრამ ნათურების სინათლეზე მაინც გაარჩია ერთ ერთი, მთლად დასისხლიანებული და თავგატეხილი მისი ბავშვობის მტერი , იმ ძმათაგან ერთ ერთი, ბადრი ან უსუპი იყო. კბილები სიმწრით ისე გაახრჭიალა, თვითონაც შეეშინდა. მის ცნობას რა უნდოდა,  წითური თმები და ის ნაცნობი გამოხედვა,მთელი ბავშვობის სიზმარეთს რომ სტუმრობდა და აცოფებდა.  გადაწყვეტილება სწრაფად მიიღო,  წამოაყენა,  მიეშველა,  დააშოშმინა ყველა და პატრულის მოსვლამდე საიმედო ადგილას გადამალა.  არ გამოცნაურებია...თავში არც მთლად დარწმუნებული ,  სწრაფად გაეცალა იქაურობას.

      იმ საღამოს ბევრი დალია...არ იცოდა ეს მისი გამარჯვება იყო თუ დამარცხება.  მერე დანა აიღო და მარცხენა ხელის მტევანი გაისერა...ოდნავ შეღავათი იგრძნო.