მე მიწოდებდნენ დემონს და გულქვას,
ბევრჯერ უღმერთოდ დამგმეს, მიშარეს;
მიშლიდნენ სიცილს, მიშლიდნენ სუნთქვას,
ლექსის წერა კი ვერ დამიშალეს.
მე აბღავლებით უნდა ვტიროდე
ბედმა იმდენად გამადუხჭირა,
სხვას ვკლავდი - მაშინ არ მპატიობდნენ,
თუ თავს ვიკლავდი - არა უჭირდა.
მაინც არ ვთხოვდი მე მოწყალებას,
ვიყავ თანახმა ამ განაჩენზე,
რომ ჩამოეხრჩოთ სულის წვალება,
რომ ყველა ტყვია ეცადათ ჩემზე.
ცილისწამება დღისით თუ ღამით,
მაგრამ ვერაფრით ვერ გამაოცეს,
დიდების გზები მომირწყეს შხამით,
და ქვესკნელისა ღვინით დალოცეს.
მაინც ვერ მოკლეს გული ბოლომდის,
ძარღვებში სისხლი ვერ დამიდინჯეს,
ვერ გადმაჩვიეს მუზის მოლოდინს,
კალამზე ფეხი ვერ დამიბიჯეს,
რომ სურდათ შუბლზე შემხლოდა ტალღა,
აქაფებული და გამრიყავი,
მაინც არ იყო შიშისგან დაღლა
და შევრჩი აწმყოს ის რაც ვიყავი....
თუმც მიწოდებდნენ დემონს და გულქვას,
დამგმეს, დამცინეს, მიმტრეს, მიშარეს,
მიშლიდნენ სიცილს, მიშლიდნენ სუნთქვას,
პოეზია კი ვერ დამიშალეს.