ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

  დარბაზში ბევრი ხალხია,    რომ იტყვიან გადავსებულია.  ამდენი ხალხი აქ იშვიათად
იკრიბება. ახლაც განსაკუთრებული მიზეზი აქვთ აქაურებს. დღეს  ცხრა მაისია,
ფაშიზმზე  გამარჯვების დღე. შეკრებილან,რომ კიდევ ერთხელ და უკვე მრავალგზის,
გაიხსენონ დიდი სამამულო ომისა და  ბრძოლის დღეები,თავიანთი  თანამებრძოლები
და პატივი მიაგონ დაღუპულებს...
  დარბაზში ძირითადად  ომის    ვეტერანები სხედან,საკმაოდ ხანშიშესულები.  აქაიქ
ახალგაზრდებიც არიან,ზოგის  შვილი და ზოგისაც შვილიშვილი.მეც დარბაზში ვარ,უფრო
სწორად კი სცენაზე ვდგავარ და წამყვანის როლს ვასრულებ.  ღონისძიების ფორმატიდან
გამომდინარე, ვასახელებ რომელიმე ვეტერანს,  ისიც სცენაზე ამოდის ,მიდის
კათედრასთან,რომელიც რამდენიმე ღერი ფიცრისაგან საკმაოდ მარტივად,მაგრამ მაინც
ესთეტიკურადაა შეკრული,  დგებიან მასთან და თავის ისტორიას ყვებიან.(თან კიდევაც
ეყრდნობიან მას და წონასწორობას ამით იკავებენ)  შიგადაშიგ სცენაზე მომღერალთა გუნდი
ან მოცეკვავეები ცვლიან ნომრებს და ახალისებენ იქ დამსწრე საზოგადოებას.
  დარბაზში ძალიან  ცხელა...უმეტესობას  კოსტუმიც  გახდილი აქვს .ვერც  ვენტილაცია  ახერხებს
დაკისრებულ მოვალეობას.
----ახლა კი ბატონებო,  სცენაზე ვთხოვთ შრომისა და ომის ვეტერანს,  ბატონ ვენედიქტე
აბულაძეს-----ვაცხადებ მე.
  დარბაზი გარინდული ელოდება , როდის მივა დასახელებული ადამიანი და მოუთხრობს მათ
უკვე მრავალგზის გაგონილს,მაგრამ მაინც საინტერესო  ისტორიას.
  ბატონი ვენედიქტე დგება,ისწორებს კოსტუმს და ნელა,  როგორც მის ასაკს შეეფერება ,
მიემართება სცენისაკენ.  სამ საფეხურს ,  რომელიც სცენაზე ასვლისათვისაა საჭირო,  ხვნეშით
ამთავრებს და კათედრასთან დგება.  ტანდაბალი მოხუცია, ამიტომ მხოლოდ ბეჭები და  თავი
მოუჩანს კათედრის ზემოდან.
____მეგობრებო----ჩაახველებს  და იწყებს....ყველამ იცით, მე ომში წასვლისას 17 წლის ვიყავი.
სამამულო ომი კი ბერლინში დავამთავრე. გამარჯების მერე    რაიხსტაგზე , დროშის ატანის დროს,
ბერლინში ვიყავი .  ეგოროვი და ქანთარია ჩემი თანამებრძოლები იყვნენ....
ომის დამთავრების შემდეგ სტალინმა გამარჯვებისათვის რომ მედალი გადმოგვცა,  აგერ
მკიდია----    მეტი დამაჯერებლობისათვის მარჯვენა ხელი კათედრის ქვემოთ შეაძვრინა ,
დაბლა , ფეხებისაკენ დაიხედა  და ხელი კოსტუმზე დაკიდებულ მედალს შეახო.
  დარბაზს სილურჯემ გადაუარა....სწორედ სილურჯემ.  აბა  სიცილს ვერ დაარქმევდი ადამიანი....
თუმცა ვენედიქტესადმი დიდი პატივისცემა გაიხსენეს და მალევე მოსხიპეს...
ძვირფასი ვეტერანი  კი აგრძელებს:
___ყველამ იცით,  მეგობრებო, როცა ომიდან დავბრუნდი, 22 წლის ვიყავი.თავი არც აქ
დამიზოგია და ორ წელიწადში სოციალისტური შრომის გმირი გავხდი.  ამის გამო მიღებული
მაქვს  ვარკვლავი და  მედალი ,  რომელიც  ჩემო კეთილო ხალხო,        აგერ მკიდია, ---
ხელის და თავის იგივე  მოძრაობა და .....

  ვენედიქტე  ხელს სად იკიდებს, უკვე  აღარავის აინტერესებს....არც არავინ მის ხელს არ უყურებს.
დარბაზი  ჯერ  გაშავდა, მერე გალურჯდა და ბოლოს სიცილისგან ჩაბჟირებული ადამიანები
დარბაზიდან გარეთ გასასვლელს მიაწყდა....
კონცერტი ჩაშლას ისევ მოცეკვავეებმა გადაარჩინეს...
ვიღაცამ მედოლეს ანიშნა.....როგორც კი მედოლემ დაკვრა წამოიწყო, მოცეკვავეები  სცენაზე
შემოცქრიალდნენ და ცეკვა გააჩაღეს.... ჩვენი საპატიო ომის ვეტერანი კი,  ცოტა დაბნეული,
  მშვიდობიანად გავიყვანეთ  გარეთ....