შენ ვეღარასდროს მოხვალ შინ
შენ ვეღარასდროს ნახავ ცას.
ათასი მზე და ჰიროში...
ათასი მზე და ნაგასა...
მე აღარ ვიცი, რა გელის
მთელი სამყარო არია
მგლურმა გოდებამ რაქელის
"რამეთუ აღარ არიან"
და ვეღარავინ ბედავს თქმას
რომ ცას გაუშრა სარძევე,
როცა მკლავები დედათა
სიცარიელეს არწევენ.
და მხოლოდ ერთი ისმისღა,
რომ დაანარცხეს ღმერთი ძირს,
რომ მწარე არის სისხლის ზღვა
და უფრო მწარე- წვეთი რძის.
და ამ ჰაერში მოხარშულ
შეძახილს მოეჭიდები,
შენ ვეღარასდროს მოხვალ შინ
და აღარაფრად გჭირდება
თვალის გახელა ახლიდან
და შენი მყუდრო საკანი,
ეს ქვების გროვა- სახლი და
ეს ნაცრის გროვა- აკვანი.
ძგერა დაიწყეს მიწებმა,
დაეშვი, დაბლა დაეშვი,
რომ ნახო, ზეცა იწვება
შენი შვილების თვალებში.
და აღარავის უჩივი,
რომ დაწყვეტამდე მოჭიმა.
ზიხარ ნაცარში მუნჯივით
-ხელმოგლეჯილი თოჯინა.