არაფერია,თუკი წარსული
თავს არ გვანებებს..დღეებს გვიმოკლებს..
არ გვაძლევს ფიქრი ისევ მაცდური
მოსვენებას და აწმყოს გვიჩოქებს.
არაფერია,თუკი ორივე
ცალ–ცალკე ვადგამთ მდორე ნაბიჯებს
სახლისკენ...
ისევ შეგრძნება ცივის
ამ გულს აცოფებს..ამ გულს აგიჟებს !!
ოდესმე ვიღაც აგვიწყობს რიტმს და
ცრემლებს შეგვიშრობს,ხელებს გაგვითბობს,
ჩვენ რომ გვიყვარდა, იმ ბაღშიც მივალთ
და ტკივილნარევ ღიმილს გაგვიქრობს..
გვაჩუქებს ულევ ბდნიერებას,
შევქმნით თბილ კერას და ჩვენს მომავალს
ერქმევა არა ანდრია,ნუცა..
არამედ სულ სხვა...
განა ისეთი,ჩვენ რომ გვინდოდა,
ჩვენ რომ ვგეგმავდით..
რომ ვოცნებობდით..
არა..ისეთი კი არა..სულ სხვა..
მერე შევჩივლებთ ცხოვრებას ბედკრულს..
ბედსაც დავარქმევთ ალბათ..აბა რა..
ცხოვრების ბოლოს ვაჩუქებთ ერთურთს
სახეზე–ნაოჭს ,თმაზე–ჭაღარას...