დამნაშავე ხარ, მწუხარე ცრემლო,
რომ ცივმა გულმა კვლავ სითბო იგრძნო,
ან როგორ შეძელ ბნელ სამარეში,
ჩემკენ სავალი ადვილად გეცნო.
თან მოიყოლე მზის ბრწყინვალება,
მზისა, რომელიც თვალებს ახელდა,
მაშინ, როდესაც წამწამებს მოწყდი,
იგრძენ მიწა და უფრო გახელდი.
ჩაჰყევ მიწას და ქვა ჩაარღვიე,
ნაზად შეეხე სხეულს მწუხარე,
მე კი უძრავად კვლავ გავყინულვარ,
მხოლოდ შემერხა გული მდუმარე...
(ყოველთვის მწყინდა შენს თვალზე ცრემლი,
რას არ ვიზამდი, რომ არ მენახა...)
უკუნისამდე თან რომ გამყვები,
მწუხარე ცრემლო, მხოლოდ შენა ხარ.