ბავშვობაში ჩვენი საყვარელი თამაში „ სკენობია“ იყო.  გავითვლიდით ხოლმე....ზოგი ჩემსკენ იყო, ზოგი საპირისპირო გუნდში.
---შენსკენ---მეტყოდი ხოლმე თვალებანთებული და მეც, გახარებული იმით, რომ  შენი თავი ვერავინ დამასწრო, ბედნიერი ვიყავი.
................
ორი კვირაა საწოლში ვწევარ, ავადმყოფი და სიცხიანი. თუმცა  აღარ ვარ  ბავშვი , მხოლოდ ერთ რამეს ვნატრობ, გაიღოს კარი და კიდევ ერთხელ ჩამესმას ნაცნობი ხმა:
---შენსკენ ვარ, მარი....---თვალებში ისევ ისეთი ნაპერწკლით და  მასში ჩემი სახის ანარეკლით.