ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

  რაც თავი მახსოვს, ყველა მარწმუნებდა, რომ ძალიან გამიმართლა, რადგან შენი მერქვა, შენთვის გავჩნდი, შემეძლო შენთვის მეცოცხლა, შენთვის შემეწირა თავი. მეც მიხაროდა. მახსოვს, ლექსებს გიწერდი, ყველას ვუყვებოდი შენს ძველ დიდებაზე, მჯეროდა შენი მომავლის. შენც იფერებდი ამ ყველაფერს, ნაჩვევი იყავი ქება-დიდებას და არც გიკვირდა. ძალიან ამაყობდი შენი წარსულით. მაშინაც კი, როცა მომავალს ვგეგმავდით, შენ წარსულზე მიყვებოდი... თურმე, ერთ დროს მთელი სამეზობლო შენ შემოგნატროდა, ყველასგან გამორჩეული იყავი. გამორჩეულად საუბრობდი, შენს ენაზე, რომლის მსგავსიც სხვა არავის რგებია წილად, შენ რომანებსა და პოემებს წერდი, როდესაც შენი წერა-კითხვის უცოდინარი მეზობლები ფეხშიშველა დარბოდნენ ტყე-ღრეებში ლუკმა-პურის საშოვნელად... სიმღერა? ყველაზე ტკბილ ოცნებაშიც კი ვერავინ იოცნებებდა შენნაირ ხმის ტემბრზე. საკმარისი იყო სულ ცოტა წაგეღიღინა და ყველა შენს წინ იწყებდა ფორთხვას.  შენ რომ ღვინოს აყენებდი, ნაცნობ-უცნობების მთელი ჯარი იკრიბებოდა ჩვენს ჭიშკართან, "სუუულ ერთი ყლუპი გამასინჯეთ"-ო. ბრძოლები და საგმირო საქმეები ხომ შენი მოგონილი იყო...
  სულ მეგონა, რომ უნაკლო იყავი და ვამაყობდი შენით. უფალს მადლობას ვწირავდი ყოველ ცისმარე დღეს, რომ შენად გამაჩინა. ამრეზით ვუყურებდი მეზობლებს. აბა, მაგათ თავს როგორ გავუყადრებდი?!
  წლები გადიოდა. შვილებს ვზრდიდით. ვუყვებოდით არაკებს შენს წარსულზე. ვბედნიერობდით.
  ერთ დღესაც გვერდითა მეზობელმა ღობე გადმოგვიწია. შენ გაბრაზდი. ახლაც მახსოვს შენი თვალები, ეს როგორ გვაკადრაო, დაგვამცირაო. მეც დამცირებულად ვიგრძენი თავი. ვიღაც გაუთლელებს ამას როგორ შევარჩენდით?! იარაღი აასხიო შვილებს.  გამწარებული კი ვიყავი, მაგრამ არც იმდენად რომ ჩემი თითისტოლა პირმშოები მეზობელთან შემერკინებინა. შეგეწინააღმდეგე და პირველად სწორედ მაშინ ვიგრძენი, რომ მიზნის მისაღწევად ყველას გაწირვა შეგეძლო: ჩემიც, შვილებისაც, და-ძმისაც...
  ფანჯრიდან ვუყურებდით, როგორ ებრძოდნენ ჩვენი პატარები ჯიბის დანებით ჩვენს აყლაყუდა მეზობელს, რომელიც ჯაჭვის პერანგში ჩამჯდარიყო. "მიდით! მიდით!! ეს თქვენი წმინდა ვალია"-ო უყვიროდი ფანჯრიდან პატარებს. მიკვირდა, შენ რატომ არ გახვედი ზრდასრულ მეზობელთან მოსალაპარაკებლად და ბავშვებს რატომ მიანდე ეგ საქმე, მაგრამ რახან გენდობოდი, ვიფიქრე, ასეა საჭირო- მეთქი. როცა ჩვენს შვილებს ჯიბის დანები დაუტყდათ, გითხარი ჩავირბენ და ხმლებს ჩავუტან მეთქი. განრისხდი ჩემს სიტყვებზე. "ქალი ხარ და საკუთარი ადგილი იცოდე"-ო. მერე ყველაფერი ამერია. ბოლოს რაც მახსოვს, ჩვენი უმცროსი ვაჟი იყო მეზობლის ხელში მოფართხალე. მან თავი მოუგრიხა უმწეო პატარას და მანამ არ მოეშვა სანამ არ წააწყვიტა. ესეც არ იკმარა, იქვე მდგარ ძმებს დაუძახა, "შეგროვდით და ფეხბურთი ვითამაშოთ"-ო, თან ფეხით გააგორა ჩემი ძის თვალებგადმოკარკლული თავი.
  წლები გავიდა. დრო ყველაფერს კურნავსო ნათქვამია და მეც გამინელდა იმ დღის ტკივილი. შევეგუე ახალ ყოფას.
  ღობე ისევ გადმოწეული იყო, შენს თვალბში კი ყოვლდილით უფრო მეტ რისხვას ვხედავდი ფანჯრიდან გახედვისას. ერთადერთი ოცნება გქონდა: ბევრი შვილი გაგვეჩინა და დაგვებრუნებინა ჩვენი წილი ეზო.  მეც უსიტყვოდ ვასრულებდი შენს ნებას: ვაჩენდი შვილებს და იმედი მქონდა, რომ ოდესმე აუცილებლად ვიცხოვრებდით ისე, როგორც წარსულში გიცხოვრია.
  ერთ დღეს ისევ მომთხოვე იარაღი ამესხა შვილებისთვის და გამეგზავნა ღობის  მეზობლისკენ გადასაწევად. მე კანკალით ჩავაცვი სამოსი ჩემს პირმშოებს, დავკოცნე და ბედნიერი მომავლის იმედით გავაცილე სახლიდან.
  ისევ იგივე... ჩემს შვილებს ზურგზე შესდგა ჩექმებით გოლიათი მეზობელი და ცემაში ამოჰხადა სული.
  ღობე ძველ ადგილზე დარჩა... შენ კი ისევ ის მზერა გქონდა თვალებში ყოველდილით ფანჯრიდან გახედვისას, ისევ ის გამოხედვა... ისევ ცდილობდი, რაც შეიძლება მეტი შვილი გაგვეჩინა... ისევ ამზადებდი მათ და მე ზუსტად ვიცოდი, რომ სულ ცოტა ხანიც და მათთვის იარაღის ასხმას მომთხოვდი...
  ვცადე, ძალა მომეკრიბა, დამოუკიდებლად არსებობა შემძლებოდა და შვილები დამემალა შენგან, მაგრამ დამცინე:" როგორ უნდა იცხოვროო? არასდროს გიმუშავია და ვერც აწი იმუშავებო, არავის იცნობო, ვინ დაგეხმარებაო". მაინც რომ შეგეწინააღმდეგე, ხელ-ფეხი  შემიკარი, ისედაც ხელფეხშეკრულს.
 
  ახლა? ახლა დრო ვიხელთე და ჩუმად მივიპარები მეზობლის ღობესთან, რომ შველა ვთხოვო... ის პურს მიყრის ჩემი შვილების სისხლით მოსვრილი ხელით და უფლებას მაძლევს მასთან გადავიდე საცხოვრებლად. მე ხელების კანკალით ვკვებავ ჩემს პირმშოებს სისხლიანი პურით და სასწრაფოდ ვიწყებ ჩანთების ჩალაგებას...

  развод, ჩემო სამშობლოვ!!!
  раз-вод!!!