დანთებულ ბუხარში, შეშის ტკაცუნს მოვუსმენდი მარტო, ოთახში
და იატაკზე ფეხმორთხმული ამ ოთახივით მშვიდ,
ჩემს ფიქრებს გავუჩხრეკდი მინავლებულ ვნების მუგუზალს.
დავლევდი ღვინოს, ნახევრად მშრალს, აუცილებლად შავს და
ზურგს უკანა სიცარიელის დროებით გასაქრობად, კედელს მოვძებნიდი მისაყრდნობად.
შეიძლება მემღერა კიდეც, ჩუმად, ხმადაბლა. . . ისე რომ ძილი არ დამეფრთხო არაფრისათვის. . .
შეიძლება გამერისკა საკუთარი თავის გარიდან ხილვა და მერე მისი უსუსურება დამეცინა ისე ხმამაღლა,
რომ ნაადრევად დაბერებულ ფილტვებს შეეწყვიტათ ჟანგბადის ჟონვა.
თუმცაღა არ ღირს. . . . წლების რიტმი არ დარღვეულა.
ჯერ გზაა დიდი, ისევ დარჩა სულში მზით დარი და ისევ უნდა შეეცვალოს ავდრებს დარები.
თვითკრიტიკისთვის დრო, ყოველთვის საკმარისია, ოღონდ არა დღეს...
დღეს მოვუსმენდი - დანთებულ ბუხარში ტკაცუნს შეშისას,
რიტმს გულისცემისას და დაველოდებოდი მზის ამოსვლას ისევ თავიდან.