მწერდი,
შემოგეჩვია მაღალი წნევა,
უძილობაც.
სიზმრებმა ხომ რახანია უკვე გიგანეს.
ვეღარც იგონებ,
მოილოგინეს ბოლოს როდის შენს სასთუმალთან
და გიქარგავდნენ ვერცხლის ძაფით ჩვენზე იგავებს.
იკავებ ცრემლებს,
რომ არ გაკრთეს ხმაში ტკივილი
და არ დაგისხლტეს საყვედური კალმის წვეროზე.
იმ დროს იგონებ,
ჩუმად როა მოგონებებში,
დუმილით ყვები,
რომ ხმაურობს, ამ სიშორეზე.