მოთოვა უკვე, დაიბადა თოვლით ზამთარი.
მოთოვა მეთქი, როცა ვამბობ ვეჩვევი ზამთარს.
თავში ფიქრები გამონასკვულ გორგალს ართავენ
ტანში სიცივე ტყვიასავით ძვლებამდე ატანს...

ოჩოკოჩივით ყავარჯნებით ხის ფეხს მიათრევს,
დეკემბერი და ჩემს ჯინაზე არასდროს გავა...
მოდი გაყინულ ხელისგულზე გამოიზამთრე
ვიდრე გონება ამნეზიით გამხდარა ავად.

იყო კიდეც და ზღაპარივით არც რა არ იყო-
მხოლოდ შენს ხმაში გაიბზარა ფოლადის გამა...
ისე უბრალოდ ადექი და მოდი „ამიგო,“
რომ რაც წაიღო დააბრუნოს დროებით ქარმა...

შენ, ღარიბი ხარ ისე როგორც ჩვილი იესო.
მე, მათხოვარი- დაგდებული ბეთლემის კართან...
დაბრუნდი ვიდრე მაგ თვალებში სევდაც ხალისობს
ვიდრე წარსული შეეწირა ზვარაკად ზამთარს.

თორემ სიცივე უკანასკნელს წაიღებს ნადავლს
რაც ვეცადეთ და ვერ გავყავით ისედაც ორში,
ხედავ?- ყინული უკვე ბებერ ძვლებამდე ატანს
მე, ეს ზამთარი უსასრულოდ გამყინავს დროში....