ურთიერთობას ჩვენსას, რადგან სახელი არ აქვს
ვერც ჩვენს შეხვედრებს ვეღარაფერს ვარქმევ თავად მე...
ხო, ზურგით, ჩემი აბლაბუდის ტომარა დამაქვს
და შეცდომებით გაშტერებულ დღეებს დავათრევ.

რადგან ერთმანეთს ჯერჯერობით ''უბრალოდ ვიტანთ'',
გვსურს დავივიწყოთ, არ გვახსოვდეს ძველის,- მისხალიც...
ზოგჯერ, სამადლოდ გადმომიგდე ორიოდ სიტყვა
და დამაჯერე, რომ უჩემოდ კარგად იყავი.

ვერ წამოვჭიმე ციხე-კოშკი უნდილი, ფიცრით,
ჩემი ბრალია!- შენ, მე, ''ყოვლისშემძლე'' გეგონე
და რომ დამედო ღვთისწინაშე, ტყუილი ფიცი...
დაგვიძახებდნენ, ძველებურად ალბათ მეგობრებს.

და მაინც რახან... უსახელო გაგვიხდა ყოფა...
როდისმე  თუკი მოგინდება ჩემი დანახვა,
ავადმყოფ გულში აგიშენებ ტკივილით, ოდას,-
გამოიარე  სისხლძარღვებში-ხოლმე, ხანდახან...