ისეთი არაფერი მომხდარა.
ლექსის წერისთვის თავის დანებების ნიშანმა
ლექსის საწერად განმაწყო.

მე მჯერა ნიშნების, სიზმრების, (შე)ლოცვის,
ჟესტების ენაშიც ცოტ-ცოტა ვერკვევი,
ვიღებ ყველაფერს და  ვაკვირდები. 

ისეთი არაფერი მომხდარა,
მხოლოდ იმაზე მიმანიშნეს,
რომ სულში ტკივილებიც უნდა ჩავინიშნო.

მეტი არაფერი. მართლა არაფერი.

სამსახურიდან ახალგამოსულს
ძველი ნაცნობი შემხვდა შემთხვევით.
გზა ერთი გვაქვსო,-მანქანა გამიჩერა,
წინა სავარძელზე დამაბრძანა.

გარეთ ახალი ნაწვიმარი იყო.
ფეხქვეშ გაზეთები მეფინა.
კარგად რომ დავაკვირდი,
ჩემი ტალახიანი ფოტოს ქვეშ
ტალახიანი სტრიქონები ეყარა.
ფეხზე ხავსივით მეჭიდებოდნენ.

გზა ერთი გვაქვსო,-შემომცინა ისევ
და მეგობრულად მომიკითხა.
მე ტკივილისგან სახე დამემანჭა
და ჩემთვის გავიფიქრე,
რომ ჩვენი გზა
ერთი ვერასოდეს იქნებოდა.

და სიკვდილის წინ ჩემმა ლექსებმა
ტალახისგან ხორცი შეისხეს,
რომ  გაბუტული ბავშვის თვალებით
შემოეხედათ ჩემთვის.

ფეხის გულები ამეწვა. მერე დამიბუჟდა.
ჩემი სუსტი ადგილიც გული კი არა
ქუსლი ყოფილა.

ისეთი არაფერი მომხდარა.