და გვიწვდებოდა ხელები ცამდი,
იდგა ღმერთი და -
ორივე ვწამდით...
                      ნინო ქოქოსაძე.

გახსოვს იყვირე ოქტომბრის ქარში
"ჩემი მზე ხარო?
__არ გაანელო ეს ემოცია,
მასაც ხმამაღლა წაუღე ქარო!"
გამეღიმა და არ გამიკვირდა,
რაგან მეც მიყვარს "ზეშედარებები",
თუმცა მაშინ ვერაფრით მივხვდი,
რომ სულაც არ ხარ შენ პოეტი და
არ შეგეძლო უბრალოდ გეთქვა:
"შენ ჩემი მზე ხარ!"
შედარებით გვიან მივხვდი,
როგორ გიყვარდი, რომ ეს ამოგეთქვა...

თუ მე მზე ვარ? (ასე ვიფიქრე)
მაშინ იყავი შენ ჩემი მთვარე!
რადგან ძვირფასო მეც შეგიყვარე;
განა გვყოფნიდა დღისა და ღამის გასაყარზე
მოკლე შეხვედრა?
ან მისალმებისას
ხელზე თითებით ნაზი შეხება?
არაო! თქვი და გადაწყვიტე
ვყოფილიყავით ჩვენ "ერთი ფერი",
უკვე ზღვასავით აღელვებულმა,
მახსოვს მითხარი:
"შენ ლურჯი ცა და მე ამ ცის ქვეშ
ლურჯი ზღვა მინდა ვიყოო"
__მისმენ?
__კი, გისმენ!
__მაშ, მიპასუხე შევხვდებით ისევ?...

ეს სიყვარული იყო ნამდვილად,
შენი გრძნობები__ნაზი ნისლები,
ჩემი პასუხი__თბილი წვიმები...

არაო! ცოტახანში ისევ მითხარი:
__ჩვენს შორის მუდამ დაძვრება ქარი,
ნეტავ რას ფიქრობს მოუსვენარი?
მე მხოლოდ ზღვა ვარ,
შენ კი ცა ხარ თვალუწვდენელი,
ჰოდა, რა ვიცი,
იქნება მანაც დაგადგას თვალი.
მე უფრო მეტი სითბო მჭირდება
ერთხორცად ვიქცეთ!
მე შენ გიწამებ, შენ მე და მაშინ
ჩვენს სიყვარულს ღმერთიც იწამებს...

შენ მონა გახდი, მე მხევალად ვიქეც,
ერთგულებისაც ამოვთქვით ფიცი.
წლები სიცოცხლეს ფიფქებად ცვივა,
და ჩაგვიქროლა ოცდახუთმა ზამთარმა ცივად,
მაგრამ არ ვწუხვართ,
თითომ რომ თითო დატოვა ფიქრი,
რადგან განა ღირს ფიფქებზე ფიქრი,
შენ ჩემი ხარ და მე მხოლოდ შენი,
პურად იქცევი? მარილად გშვენი,
ამიტომაა სითბო რომ გვადგას
და მუდამ ასე ვიქნებით, რადგან
ათას თვალსა და ათას გულს შორის
ჩვენ ერთმანეთი ამოვიცანით.