არ მჩვევია დიდაქტიკურად წერა, მაგრამ იმ რეალობამ, რომლის წინაშეც დღეს ჩვენი ლიტერატურული საზოგადოება დგას, გვარიანად დამაფიქრა და წინამდებარე წერილს მხოლოდ იმისთვის ვწერ, რომ გამოსავალი იქნებ ერთობლივად მოგვეძებნა, გვემსჯელა, რადგან ასე თუ გავაგრძელეთ, ნებსით თუ უნებლიედ, ჩვენივე ხელით დავანგრევთ იმას, რაც ჯერ არც კი აგვიშენებია.
პირადად მე, როდესაც რომელიმე ლიტერატურულ პორტალზე შევდივარ, თუ რაიმეს წაკითხვა მინდა, ან პირდაპირ ჩემი რჩეული ავტორების ახალგამოქვეყნებულ ნაწარმოებებს ვკითხულობ, ან კომენტარებს ვხსნი, რომ რომელიმე საინტერესო კომენტარს ,,გავყვე“ და რაიმე ისეთი წავიკითხო, რაც სიამოვნებას მომანიჭებს. მაგრამ უკვე დიდი ხანია ამ უკანასკნელი მეთოდით აღარ ვსარგებლობ და აი, რატომ:
,,გენიალურია!“ ,,მაგარია!“ ,,უდავოდ ნიჭიერია!“ ,,არაფრად ვარგა!“ ,,წვეთი პოეზია არაა აქ!“ და მისთ.
გეცნოთ?!-მე პირადად მაღიზიანებს ეს ყველაფერი უკვე.
და სადაა ასეთ კომენტარებში კრიტიკა?! იქნებ ,,არაფრად ვარგაა“ კრიტიკა?!-რაღაც არა მგონია.
ვიდრე ვინმეს ნაწარმოებს ,,კრიტიკის“ ქარ-ცეცხლში გავატარებთ, იქნებ ისიც დაგვეწერა, რატომ ვფიქრობთ ასე, რატომ არ მოგვწონს ესა თუ ის ნაწერი, რა გვაიძულებს, რომ მოკლე და კატეგორიული შეფასებით შემოვიფარგლოთ?
მეორე უკიდურესობა, რომელშიც ვვარდებით, ამოჩემებული ავტორების გაღმერთებაა. ისე ვაფასებთ ,,გენიალურად“, შუბლზე ძარღვიც არ გვიტოკდება და არც სინდისის ქენჯნა გვიპყრობს.
ისე არ იფიქროთ, რომ ასეთი მოკლე შეფასებები ჩემ თითებს არ აუკაკუნებია კლავიატურაზე, მეც ,,ცოდვილი“ ვარ და კონკრეტულად ვერავის ვესვრი ქვას, მაგრამ ეს არაა საკმარისი მიზეზი, რომ გავჩუმდე და არ გთხოვოთ, გამოსავალი ერთად ვეძებოთ (და იქნებ ვიპოვოთ კიდეც).
ჩემი ხანგრძლივი დაკვირვების შედეგად იმ დასკვნამდე მივედი, რომ თავი და თავი პრობლემისა ჩვენშია: ლიტერატურული საიტები დროის მოსაკლავად ,,გადავაკეთეთ“ და დროის რა მოგახსენოთ და ლიტერატურას კი ნამდვილად ვკლავთ.
ჩემი აზრით, რამდენიმე ტიპის მკითხველი არსებობს კონკრეტულად ურაკპარაკზე და ვეცდები მოკლედ დავახასიათო ისინი:

მკითხველი - სუფლიორი
მკითხველი, რომელსაც აქვს პრეტენზია, რომ ავტორებს უკარნახოს, როგორ უნდა წერონ, რა ჟანრის, რა თემატიკის, რომელი ლექსიკური ერთეულები გამოიყენოს; მკითხველი, რომელსაც აქვს პრეტენზია, რომ მისი ხმა აუცილებლად ,,შესმენილ და გათვალისწინებულ იქნას“;

მკითხველი - აღსაზრდელი
მკითხველი, რომელიც ავტორისგან რაღაც ისეთს ელოდება, რომლითაც აუცილებლად ისწავლის რამეს, ანუ სხვანაირად რომ ვთქვათ, ის რაც მას არაფერს ასწავლის, მისი გულისა და გონებისთვის საზიანოა და შესაბამისად არ ვარგა;

მკითხველი - მასა
მკითხველი, რომელიც მხოლოდ საზოგადოებრივი სტერეოტიპებით მსჯელობს, ვიდრე ნაწერს დააკომენტარებს, იმაზე ფიქრობს, სხვა მკითხველი რას იფიქრებს მის კომენტარზე; 

მკითხველი -,,ემოციელი“
მკითხველი, რომლის მთავარი საზომი ემოციაა. ნაწერმა თუ დაბურძგლა, ცრემლი ადინა ან გულიანად აცინა, ე.ი. მაგარი ნაწერია.

მკითხველი - ნოვატორი
მკითხველი, რომელიც მხოლოდ სიახლეს ეძებს ნაწერში. ღმერთმა არ ქნას, ავტორი ,,არახალი“ ფორმისა და შინაარსის ნაწარმოებით გამოიჭიროს,-ვაი იმ ავტორის ბრალი.

მკითხველი-კირკიტა მექანიკოსი.
მკითხველი, რომელიც მხოლოდ ,,ტექნიკითაა“ დაინტერესებული, ნაწერის სტრუქტურით და ავტორის ,,სიმარჯვით“.

მკითხველი-ცინიკოსი
აქ რაიმეს დამატება, მგონი, ზემდმეტია.

მკითხველი-ანალიტიკოსი/კრიტიკოსი
მკითხველი, რომელიც, მე, როგორც ასე თუ ისე ავტორს, მიყვარს და მენატრება. მენატრება, რადგან დიდი ხანია არც სხვის და არც ჩემ ნაწერთან აღარ შემხვედრია, მკითხველი, რომელიც კონსტრუქციული, საქმიანი, ზომიერად კრიტიკული, ობიექტური, კარგის და ცუდის გამრჩევი იქნება, ადამიანი, ვინც ისე შეაფასებს ნაწერს, რომ მისი შექებაცა და შენიშვნაც მისაღები იქნება საღად მოაზროვნე ავტორისთვის.

თავი რომ არ შეგაწყინოთ, ყველაფერი მიზეზ-შედეგობრივიაო, ვიღაცას უთქვამს და სწორადაც უთქვამს, რადგან აი, რა გამოდის ჩვენი ,,შრომის“ შედეგად:

მკითხველი -სუფლიორი --- იღებს  ავტორ მსახიობს, რომელიც ეთამაშება;

მკითხველი-მასა ---- იღებს ავტორ ვაიინდივიდს, რომელსაც ყელში აქვს გაჩრილი სტერეოტიპები და საკუთარი თავის ძიებაში, იმასაც კარგავს, რაც გააჩნდა;

მკითხველი-აღსაზრდელი  ---  იღებს ავტორ აღმზრდელს, რომელიც თითის დაქნევით და ხელების მაგიდაზე ტყაპუნით უტარებს გაკვეთილს;

მკითხველი-,,ემოციელი“ ---იღებს მწერალ ,,პოლიციელს“, რომელიც თავგადასავლებში ხვევს და თავბრუდამხვევი სიუჟეტებით დაუზარებლად და უხვად ამარაგებს.

მკითხველი-კირკიტა მექანიკოსი --- იღებს მწერალ ,,მოტორისტს“, რომელმაც უკვე კარგად დაამუღამა ,,მანქანათმშენებლობის ტექნოლოგიები“ და კარგად იცის, რომელი ნაწერი როგორ ,,ააწყოს“ და როგორი ნაწერი წაიყვანს შორს;

მკითხველი-ცინიკოსი  --- იღებს შეშინებულ, ხალხირასიტყვის ავტორს;

მკითხველი-ანალიტიკოსი/კრიტიკოსი  --- მართალია ასეთები ჭკუაგამყინვარებას ემსხვერპლნენ, გადაშენდნენ, მაგრამ ერთი-ორი კიდევ მოგვეპოვება და მათაც ნუ გადავაშენებთ ლიტერატურული პორტალებიდან, რადგან მხოლოდ მათ შეუძლიათ და აქვთ მორალური უფლება, რომ ავტორებს უჩვენონ გზა, რომელიც ყველას ერთად ლიტერატურის კარამდე მიგვიყვანს.

და ყველაზე მთავარი ალბათ: იმის მიუხედავად, რამდენად ზუსტია ჩვენი შეფასება, თხოვნა მექნება, ნუ დაგვავიწყდება, ასე დავიწყოთ სათქმელის ჩამოყალიბება- ,,ჩემი აზრით...“, ,,ვფიქრობ...“ ,,მგონია, რომ...“ ,,მე ვთვლი...“
ვიფიქროთ ამ ყველაფერზე და იქნებ ლიტერატურამაც გაგვიფორმოს ასოცირების ხელშეკრულება, დაგვიახლოვოს, კარი გაგვიღოს და ღმერთმა ქნას, ნატო-შიც (ნანატრ ტერიტორიაზე) მიგვიღოს. :) :)

საუკეთესო სურვილებით,
ურაკპარაკის რიგითი წევრი